~5

Gelijk geeft Ismael me nog een knuffel. ‘Het komt wel goed. Je ziet hem vast nooit meer.’Ik knik en draai me om naar Jamie. Ongerust strijk ik door Jamie’s haar. Ik wil Yu zien. Maar waarom? Waarom wil ik hem zien? Waarom doet dit zo’n pijn? ‘Is het slecht dat ik naar hem verlang? Ik bedoel ik verliet hem. Niet vrijwillig, maar dat weet hij niet…’ Een eenzame traan danst over mijn gezicht en Ismael neemt voorzichtig mijn hoofd in handen. ‘Kom op! Zullen we naar buiten gaan? Even wat ronddollen. Gewoon zoals we altijd deden. En wat eten… Jamie is in goede handen.’ Ik wil mijn hoofd schudden, maar Ismael heeft me al opgetild, in de badkamer gezet en de deur dichtgeslagen. Hij is echt veel te snel. ‘Opschieten, Kira! We hebben geen uren.’ Ik houd nog net mijn opmerking binnen en draai de deur op slot. Langzaam kleed ik me uit en ga onder de douche staan. Onder de douche, word ik pas echt aan het denken gezet. Iedere keer als ik mijn ogen sluit onder de heerlijke stralen van de douche zie ik zijn gezicht. Steeds schieten mijn ogen weer open en de tranen beginnen uit mijn ooghoeken te stromen. Zodra ik uitgehuild en schoon ben, klim ik onder de douche vandaan. Daar kleed ik me om en doe mijn haar en make-up, Daarna loop ik de deur weer uit. Ismael kijkt vol bewondering naar het witte lolita jurkje dat ik draag. Ik lijk op een soort pop, maar dat maakt mij niet uit. Ik word mijn hele leven al schattig genoemd. Gewoon, omdat ik nogal klein ben. En omdat ze me altijd schattige kleding lieten dragen. Het maakte Yu nooit uit. Hij zei er nooit wat over. Snel schud ik mijn hoofd. Denk niet aan hem, doe het nou niet dan breek je je hart. ‘Hier, neem deze ook mee, de zon schijnt erg fel vandaag.’ Ik kijk op naar de parasol die hij me aanreikt. Ik glimlach dankbaar en neem hem aan. Daarna geef ik Jamie een vlugge kus en volg Ismael door de deur. Beneden zit bijna de hele clan. Allemaal vrouwen met ieder hun eigen plek. Als ze mij zien aankomen, houden ze hun hoofden gebogen, maar hun blikken gaan naar Ismael. De ene helft kijkt dromerig en de andere helft agressief. Die agressie, wordt ook alleen maar gewekt door het feit dat hij mijn vertrouweling is. Snel pak ik Ismael’s hand vast en trek hem mee. ‘Kom.’Ismael knikt en samen lopen de deur uit. Buiten is het eerste wat ik doe, mijn parasol uitklappen. Het is een witte met ruches die bij mijn jurk past. Heel even laat ik mijn arm in het licht glijden. Gelijk als de stralen mijn huid raken, wordt mijn huid bijna doorzichtig. De blauwe aderen die te zien zijn, zijn bijna leeg en eng om aan te zien. ‘Kom op, laten we maar eens gaan wandelen.’Roept Ismael uit om me af te lijden van mijn aderen. Ik grinnik om zijn vrolijkheid en haak mijn arm in de zijne. Lachend om niets lopen we de straten door. We worden wel nagekeken, maar dat maakt ons niet uit. Af en toe slaat Ismael zijn ogen ter hemel en zie ik zijn ogen af en toe rood gloeien. Na de 5de keer ben ik het zat. ‘Ga. Je hebt overduidelijk honger. En daar kun je niet tegenin gaan.’ Ismael kijkt me even vragend aan. Ik weet wat hij wil en schud mijn hoofd. ‘Eet smakelijk…’Fluister ik op een bijna onverstaanbare toon. Ismael knikt en drukt een vlugge kus op mijn haar. ‘Ik ben zo terug.’ Zodra hij dat gezegt heeft, schiet hij een steeg in. Binnen een paar seconden vult de geur van bloed mijn neus en laat ik me misselijk op de koude stoep vallen. Mijn geschaafde knieën helen meteen en mijn hand is naar mijn open mond geschoten. Om mijn vergrootte tanden te verbergen voor alle nieuwsgierige ogen om me heen. De parasol trilt in mijn stevige, maar heel erg trillende greep. De meeste mensen lopen langs me heen. Ze geven hun ogen wel de kost, maar verder let niemand op me. Alleen een iemand blijft bij me staan kijken. Hij knielt bij me neer en een vertrouwde geur vult mijn neus. Nee, laat hem weggaan. Ik wil hem niet bijten, niet hem.