14.2 And then finaly

In mijn eentje liep ik door de onderaardse gangen van de kerk. Om een rare reden voelde ik me hier thuis. Mijn zintuigen waren scherper. De wereld was helderder. En het mooiste van alles. Ik had ook een gave gekregen. Of liever gezegt ik had er twee. Ik wist niet wat voor nut het had maar ik kon er mee leven. Mijn eerste gave, die het sterkst maar ook meest nutteloos, was het kunnen kijken door muren en andere voorwerpen. Ik wist niet wat ik er mee aan moest. Het was vooral lastig op de moment dat ik het niet wist te beheersen. Ik had Jane al een paar keer flink kwaad gemaakt door tegen een muur te lopen die ik niet gezien had. Mijn andere gave was fijner. Handiger ook al werkte het nog niet honderd procent. Ik kon de ware aard van mensen zien. Noem het een soort van aura. Het was er niet altijd maar soms kwam er opeens een gekleurde mist opzetten. Via de kleuren kon je het karakter bepalen. Alec was bevoorbeeld heel licht groen terwijl Jane vuurrood was.

Alec was op dit moment een van mijn beste vrienden. Of beter gezegd mijn enige vriend. Jacob had me een brief gestuurd maar omdat ik me op dat moment niets kon herinneren van Forks of Jacob heb ik hem verscheurd en nooit beantwoord. Ik wou dat Jasper wist dat ik hier was. Zou hij me dan komen halen? Zou hij me dan mee terug nemen naar Forks? Ik zuchte. Ik had hem moeten vertellen dat ik van hem hield. Zo snel als ik inmiddels kan loop ik naar mijn kamer. Mijn kamer hier is prachtig. Ik heb de muren laten beschilderen als mijn kamer in Forks en ik heb een gigantish raam wat uitkijkt over het grootste plein van Volterra Het plein waar het altijd druk is. Met een glimlach ga ik op mijn brede vensterbank zitten. Klaar om de mensen op straat de beoordelen en te oefenen met mijn aura gave.

Hoe lager de zon kwam te staan hoe meer mensen van het plein verdwenen. Er was nog een jongen over. Hij was blond en liet me meteen aan Jasper denken. Hoe had ik hem zo kunnen veroordelen? Nu wist ik dat hij niet achter die moorden had gezeten. Aro had me verteld dat van het drinken van mensenbloed de ogen rood worden. Bij het drinken van dieren bloed worden ze goud. Niemand hier had gouden ogen. Niemand behalve ik.

Als ik kon huilen hadden de tranen nu over mijn wangen gelopen. Ik miste Jasper verschikkelijk. De sterren kwamen inmiddels op en ik bedacht wat Jasper me ooit gezegd had. Als je ooit hulp nodig hebt roep me dan. Het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet hebben gezien. Ik zal je helpen. Altijd.
Ik had gezworen dat ik hem nooit zo roepen. Maar nu? Ik was mijn vrijheid kwijt. Het enige wat bijna net zo veel voor me betekende als Jasper zelf. De twinkelende sterren gaven me moed en toen viel er een naar beneden. Ik mocht een wens doen! Strak kneep ik mijn ogen dicht. “Jasper? Kom me helpen. Ik wil hier weg. Alsjeblieft?”

Verwachtend opende ik mijn ogen om meteen teleurgesteld te worden. Jasper was niet hier. De deur ging open en mijn hart maakte een sprongetje en zakte in mijn schoenen. Het was Alec.
“Kom je eten? Er is net een koe binnengebracht.”
Schoorvoetend liep ik achter Alec aan. Ik wou niet eten. Ik wou Jasper.
Zachtjes aaide ik de koe. Ze kijk me met grote ogen aan alsof ze wist wat er ging gebeuren.
“Sorry meisje. Ik beloof je dat het geen pijn zal doen. Maar heel even.”
Strak kneep ik mijn ogen dicht en beet de koe in haar hals. Het bloed stroomde mijn mond binnen en ik dronk alles op.
Opeens klonken er ruzieden stemmen en even dacht ik die van Jasper te herkennen. Ik spitste mijn oren en bedacht me toen dat ik door de muren heen kon kijken. Ik hoefde maar één muur te laten verdwijnen om te zien wie er ruzie hadden.
Hij was het!
Hij was het echt!
Achter hem liep de rest van de familie. Met een glimlach om mijn gezicht stormde ik de gang uit en nam een snoekduik in zijn armen.
“Mila?”
“Jasper?”
“Je bent het echt. Ik kan het niet geloven. En je bent een vampier. Waarom?”
Zijn ogen keken me onderzoekend aan. Ergens heel diep zag ik vreugde branden. Hij was blij dat ik een vampier was.
"Mila? Het maakt mij allemaal niets uit." Zijn blik stond serieus alsof hij met iets heel belangrijks bezig was.
"Het enige wat je moet weten is dat ik voor altijd bij je wil blijven en dat ik van je hou. Ik hou meer van je dan dat ik ooit van iets of iemand anders heb gehouden. En ik weet dat ik je dat eerder had moeten..."
Voordat hij verder kon gaan drukte ik mijn lippen op de zijne. Voor het eerst was het geen voorzichtig zoen maar een zoen met al het gevoel van de wereld. En ik kon wel een eeuwigheid zo blijven staan. We hadden immers alle tijd.