14.1 And then finaly

Dit gebeurde zeven maanden geleden. De eerste maanden waren zwaar. Ik wist niet meer wie ik was. Al mijn herinneringen waren verdwenen en langzaam waren ze weer terug gekomen. Mijn verhaal heb ik opgeschreven zodat ik het niet weer zou vergeten.
Jasper had ik niet meer gezien. Niet in het echt in iedergeval. Hij was de eerste herinnering die terug gekomen was. Zijn gezicht, hoe hij rook, hoe hij zijn scheve lachje lachte. Ik miste hem. Ik had nu les. Een ideetje van Aro. Hij vond dat we les moesten krijgen hij had zelfs een bel geregeld. En alle vampiers onder de 20 hadden nu les. Tot mijn spijt waren dat er niet heel veel. We waren met z’n vieren. Vandaag hadden we chineese les. Ik sprak al chinees dus ik staarde voor me uit.

Iedereen die mij zo voor me uit zag staren zou denken dat ik gewoon zat te wachten op de bel. Totdat het tijd was om naar mijn kamer te gaan. Ik glimlachte om die gedachte. Ik had geen huis meer. Nooit gehad ook. Ik had ook geen huis nodig. Huizen maken het leven ingewikkeld.

En toch…

Als mijn leven anders was gelopen. Had ik dan een huis gehad? Een veilige haven zoals ze het zo mooi in boeken omschrijven. Of was het gewoon mijn lot geweest dat alles zo gelopen was? Ik zuchtte diep. Iedereen die me zag, zag dat perfecte meisje met die fonkelende ogen zoals ik dikwijls omschreven werd. Ik was niet perfect. Nooit geweest ook. Ik was nergens heel goed in behalve in de verkeerde keuzes maken. Ach ik moest niet zeuren. Ik had mijn kans gehad. Ik had je mijn hart kunnen geven. Maar zou ik je iets kunnen geven dat al vanaf het eerste moment van jou was? ik geloof van niet. Het maakt toch niet uit. Nu is het te laat. Misschien ooit als ik je terug zie. Ik besef nu dat ik je niet had moeten veroordelen op wat je bent. En ik besefte meer dan ooit dat ik je miste.

Nooit had ik je verteld dat ik van je hield. Gewoon omdat ik dacht dat je dat wel wist. Maar mu ben ik daar niet zo zeker meer van. Ik zou er alles voor over hebben om je dat te vertellen