You're Not Sorry.

Ze kwamen in als een bom, hun perfecte gedaantes voor de deur, mijn hand trillend om de klink. Kimey bleef excuses mompelen, herhaalde dat ze enkel Sanne uitgenodigd had. Ik wou bewegen, misschien wou ik zelfs gewoon weg rennen maar dat was geen goed idee. Ik bleef staan, staarde naar de rand van mijn eigen hart. Het bonsde nog steeds en brak niet, ook niet bij het zien van zijn gezicht. Hij voelde het zelfde, wist niet zeker of hij hier op zijn plek was. Ik haalde 3 keer heel diep adem, wachtte op een nieuwe hartslag en trok de deur open. Ze glimlachte allemaal, alsof ze lachte voor een familiefoto. Hun perfecte gezichten en gewitte glimlachen, waren een steek in ieders zelfvertrouwen. Geknipt uit een magazine of gemaakt om het perfecte weer te geven. Zonder een woord te zeggen, zette ik een stap opzij zodat ze binnen konden komen. Sanne was de eerste, gevolgd door Mitchie enkel Taylor aarzelde aan de deur. Hij wist niet hoe te reageren; geen geschreeuw, gehuil of harde klappen, het leek bijna onmogelijk. “Dankje,” mompelde hij toen hij binnen kwam en verontschuldigende blik naar Kimey stuurde. Hij wist dat hij hier niet meer welkom was als vroeger, maar ik zou hem er niet uit zetten, daar was ik te trots voor. Ik volgde hem, de hele weg naar de achterdeur en de tuin. Niemand zei een woord en toen we buiten waren, leek iedereen zijn stemming aan die van mij te willen passen. Ik glimlachte naar hun,”Ik heb honger…” lachte ik, rende om Taylor heen en ging naast mijn vader staan, keek hoe hij het vlees omdraaide. Hij legde zijn arm om me heen, drukte een kus tegen mijn hoofd en ging verder met zijn werk, fluisterde zacht in mijn oor.
“Moet ik hem weg sturen?”
Ik schudde mijn hoofd,”Het is oké. Ik overleef het wel!”
Hij leek mijn woorden niet echt te geloven, zuchte diep en gromde toen opeens Taylor bij ons stond. “Mag ik haar heel even lenen?”
Zijn ogen schoten tussen mij en mijn vader in, een deel angst duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Ik kroop onder mijn vaders arm door, streek mijn jurk terug goed en ging naast hem staan. “Ga je mee?”
Ik knikte, wandelde langzaam met hem mee. Ik kon het voelen, alle ogen waren op ons gericht terwijl de tuin door liepen. Hij liep tot we uit het zicht waren van de anderen, verdwenen in een doolhof van onze oude herinneringen in dit deel van de tuin. Hij ging zitten tegen een oude wilg, sloeg op het stuk gras naast hem zodat ik naast zou gaan zitten. Ik bleef rustig, deed wat hij hoopte van me te verwachten. Ik ging zitten, liet genoeg ruimte tussen ons in zodat ik kon ademen, ookal was hij ver af van me te doen verstikken in zijn ongemeende spijt. Hij begon te praten op een tempo dat zelfs voor mij snel was. “Krijg ik de kans om het uit te leggen?”
“Wat, Taylor? Wat wil je uitleggen?”
Hij fronste zijn hoofd, peinsde over een goed antwoord. “Het spijt me…”
Ik knikte, “Had daar eerder over na gedacht, nu is het te laat…”
Ik wou terug opstaan, maar hij hiel me tegen en trok me terug naar de grond, dichter naar hem toe dan eerder. “Ik heb vaal aan je gedacht, dat zweer ik je. Ik heb jou gemist en Kimey! Toen ik Mitchie ontmoette had ik gezworen je iedere dag te bellen, maar ik kreeg er nooit de tijd toe. Wat had je van me verwacht?”
Ik sprong recht, gaf hem niet de kans met terug vast te grijpen en keek kwaad op hem neer. “Ik had verwacht dat je menselijker was, dat je niet enkel aan jezelf dacht. In het begin heb je aan me gedacht, dat klopt… toen was het over. Als dat de manier is waarop jij onze jaren van vriendschap ziet, dan is het aan mij om je de deur te wijzen…”
Hij sprong ook recht, keek me recht in de ogen, plannen die ik niet wou weten of gewaarworden. Hij nam mijn hand vast, trok me naar zich toe en staarde tot in mijn ziel.
“Ik hield van je…” fluisterde hij,”je was mijn beste vriendin en dat zal je altijd zijn!”
“Taylor… er staat hier een camera ploeg voor je…”
De stem van mijn vader was als een soort redding, een redding zodat ik niet hoefde toe te geven dat ik me ook zo gevoeld had. “Nee Taylor, nu is de lens je beste vriend…”
Ik wrikte mijn hand uit die van hem en keerde me koel om, beende bij hem weg. De lens viel me aan zonder woorden, draaide ieder teken van spijt op mijn gezicht. “Misschien enige uitleg wat u daar met Taylor deed…”
Ik haatte hem nu al, de regisseur was een zak met een veel te groot ego. Ik keek hem kwaad aan,”Ik probeerde net Taylor duidelijk te maken hoe je met vrienden moet omgaan en respect moeten tonen. Blijkbaar ben ik net op tijd, nu kan hij het aan u leren…” snauwde ik en liep om hem heen. Ik zag mijn vader naar voor schieten, klaar om zelf in de aanval te gaan, maar hij was net te laat. “Eten,” gniffelde ik, liet hem niet zien hoe mijn hart weer afzag. Ik wou niet luisteren naar mijn hart, als ik dat deed… dan lag ik nu in zijn armen en gaf een lang interview over hoe ik zo van hem hield. Nee, zo was ik niet… Ik zag het duizenden meisjes doen, ik zag zwijmelen voor hem en alles geven wat ze hadden om gewoon een blik van hun te krijgen. Mini rokjes, bikini topjes en hakken waar geen van hun echt op konden lopen. Ik was het meisje met de sneakers en jurkjes die ze zelf soms aan stukken scheurde. Ik ging naast Kimey aan de tafel zitten, negeerde de vragen die in haar ogen te zien waren en nam een hap van een stuk brood. Hij had vast gewild dat ik opkeek toen hij terug te voorschijn kwam, met zijn filmploeg achter zich aan. Ik was sterker dan dat, morgen zou ik hem laten zien hoe hij niet de enige man was die het probeerde. Morgen zou ik sterk zijn…