6.

‘Wat is dat?’ Ze taste in de zak van mijn jeansbroek en haalde er mijn kleine spiegeltje uit. Ze lachte. ‘Dus iemand hier is een klein beetje ijdel?’ vroeg ze plagend. Ik haalde mijn schouders op. ‘Soms wel, maar dit is niet echt een gewone spiegel.’ Zei ik. ‘Niet?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Als je heel erg aan iemand denkt en dan in de spiegel kijkt, kan je hem of haar zien. En als je wilt, kan je die persoon dan doormiddel van de spiegel hierheen verplaatsen. Het is echt vreselijk handig, het werkt zelf hier op zweinstijn.’ Ze hield de spiegel voor zich en leek zich heel hard te concentreren. Wie zou ze willen zien? Ik schoof een klein stukje op en keek over haar schouder mee. Het was een jongen, en ik moest bekennen dat hij er zeker niet slecht uit zag. Niet dat ik plots homo was ofso hoor, maar hij was duidelijk niet zo’n typisch nerdje. Hij had kort, donkerblond haar en was duidelijk gespierd. Hij schuifelde schichtig heen en weer. Het leek alsof hij achter een paar bosjes zat. Plots werd hij langs de zijkant bij zijn schouder gegrepen en nog geen seconde later zakte hij slap door zijn knieën. ‘Bij de goden nog aan toe!’ krijste ze plots. Geschrokken rolde ik een eindje van haar vandaan. Zou ze boos zijn omdat ik had gekeken? ‘Draco, hoe haal ik hem naar hier?’ vroeg ze, duidelijk overstuur. Ik keek haar niet-begrijpend aan. ‘Draco, je moet die jongen uit de spiegel hierheen halen!’ krijste ze. God, wat had zij nou opeens? Ik nam de spiegel van haar over en keek naar de jongen die nu vooruit gesleept werd door een onbekend persoon en concentreerde me diep. Een fel licht steeg op uit de spiegel en nog geen seconde later legde ik de spiegel in het gras neer en deed een stap naar achteren. In een flits verscheen de jongen op de grond voor mijn voeten. ‘Najim!’ Noémi plofte naast hem neer en haar vingers gleden over zijn hele lichaam. Was dit haar vriend? Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan! Natuurlijk had ze een vriend, wat had ik dan gedacht? Een meisje als zij kon nooit alleen zijn. Plots kroop ze op hem en verstrengelde haar handen met die van hem. Ze sloot haar ogen en plots steeg een fel licht op. Ik wende mijn gezicht af en hief mijn hand op. God, wat gebeurde er? Na enkele seconden nam het licht weer af en ik knipperde dwaas met mijn ogen. De jongen opende loom zijn ogen. ‘Noémi?’ Ze glimlachte. ‘Rustig maar, ik ben hier. Gaat het een beetje?’ Najim knikte en sloot zijn ogen weer. ‘Draco, help me om hem naar mijn kamer te dragen.’ Beval ze. Gehoorzaam hief ik hem in mijn armen. God, wat was hij zwaar! Noémi liep voor me uit richting het kasteel en ik liep achter haar aan. ‘Moet hij niet naar de ziekenzaal ofso?’ vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ik kan het wel aan.’
Gelukkig sloop Vilder of zijn kat niet door de gang toen we door de gangen slopen opweg naar haar kamer. De gangen werden enkel verlicht door de brandende toortsen die aan de muren hingen en het was muisstil. ‘Hier is het.’ Ze opende een deur aan mijn linkerzijde en ik liep snel naar binnen. Ik keek vluchtig even de kamer rond. Mijn eerste indruk was dat het heel erg donker was. Al haar meubilair was in zwarte en witte tinten. Een groot tweepersoonsbed stond in het midden van de kamer, twee grote kasten volgepropt met boeken bezette de rechtermuur en een gezellig salonnetje was uitgestald aan de linkerkant. Er waren twee deuren in de kamer, waarschijnlijk een naar de badkamer en de andere was waarschijnlijk een kast, want ik kon geen kleerkast ontdekken. ‘Leg hem maar op het bed.’ Ik knikte en legde hem op het bed. ‘Is hij je vriend?’ flapte ik eruit. Ze schudde haar hoofd. ‘Dat is mijn tweelingbroer.’ Antwoordde ze. Ik kon een zucht van opluchting niet inhouden. ‘Weet je wie hem aangevallen heeft?’ nu ik wist dat het haar vriend niet was werd ik toch een beetje bezorgt. ‘Misschien is het beter als je naar je kamer gaat, Draco. Het is al laat en morgen heb je gewoon weer les.’ Ik knikte bedaast. ‘Zie ik je morgen?’ vroeg ik. Ze knikte afwezig. Ik zuchtte en stond op, waarom moest haar stomme broer de avond nu weer verpesten?
Ik dacht terug aan de avond en onbewust verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Hoe ze me had uitgekleed, hoe haar lippen mijn gezicht hadden geraakt. Hoe we gezwommen hadden tot diep in de nacht om daarna in het gras te liggen en samen naar de sterren te kijken. Het was fantastisch geweest. Ik wist niet wat het was, maar dit meisje was écht speciaal. Anders dan die andere meisjes. Ik was altijd het type dat speelt met meisjes, dat hen uitdaagt en opwind. Maar deze keer was zij degene die met mij speelde. Ze daagde me uit, verleide me zonder zichzelf aan me over te geven. En eigenlijk vond ik dat best opwindend, het was een fantastische uitdaging. ‘Wachtwoord of scheer je weg zodat ik kan slapen.’ Ik schrok op en merkte dat ik in mijn overpeinzingen niet had gemerkt dat ik al bij de leerlingenkamer was. Blijkbaar was de muur behoorlijk geïrriteerd vandaag. ‘Bloedzuiver.’ Mompelde ik snel. De muur schoof een klein stukje open. De opening was zo klein dat ik er amper tussen paste. ‘Nou, bedankt.’ Bromde ik terwijl ik mezelf ertussen propte. Ik had de muur blijkbaar op zijn teen getrapt. ‘Ben je daar eindelijk? Ik was doodongerust! Waar heb je gezeten?’ Ik zuchtte, natuurlijk zou ik pas naar bed kunnen als ik alles aan Patty had verteld. Ik plofte zuchttend naast haar neer op de bank en begon te vertellen. Natuurlijk haalde ik bepaalde stukjes weg, bijvoorbeeld het deel dat ik een stijve had gekregen- veel te genant. Toen ik eindelijk uitgepraat was leek Patty diep in gedachten verzonken. Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Volgens mij is er iets vreemds aan haar.’ Zei ze uiteindelijk. Ik rolde met mijn ogen. ‘Natuurlijk is ze vreemd, maar waarom zou dat slecht zijn.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Niet gewoon vreemd, ze is anders. Denk eens na. Ze haalt haar tweelingsbroer hierheen, gaat op hem zitten en plots geeft ze fel licht? Ze brengt hem niet naar de ziekenzaal, maar wel naar haar kamer terwijl haar broer duidelijk gewond was? Kom op, dat is toch niet bepaald normaal?’ Daar moest ik even over nadenken. ‘Oké, je hebt gelijk.’ Gaf ik uiteindelijk toe. ‘We moeten uitvinden wat het is.’ Knikte Patty vastbesloten. Ik zuchtte. ‘Je doet maar, maar ik ga nu slapen.’ Ze knikte en staarde in het haardvuur. Nog een zucht. Lieve, bezorgde en nieuwsgierige Patty ook…