06. His devilish grin

Een zwarte jeep stopte langs me en liet het zijraampje naar beneden rollen. Zwarte haren en een fijn gezicht kwamen piepen.
'Lift nodig?' Jack had die zelf ingenomen grijns weer opstaan.
Ik rolde met mijn ogen, perfect. Hij moets weer nèt de eerste zijn die mij passeerde.
'Wel?' er was een amuzante ondertoon in zijn vraag.
Twijfelend keek ik naar mijn telefoon, mijn ouders reageerde maar niet en ik had niet veel zin om de tien kilometer naar huis te lopen. Ik zuchte en stond op. Ik nam mijn tas en jas van de achterbank en stapte bij Jack in de auto.
'Oké, gewoon even voor de duidelijkheid.' Ik draaide me naar hem toe. 'De enige reden dat ik nu bij jou in de auto stap is dat mijn ouders niet reageren en ik geen zin heb om het hele eind te lopen, got it?'
Jack grinnikte. 'Wat jij wilt.'
De rit werd in bijna volledige stilte afgelegd. Het enige wat de stilte af en toe verbrak was ik die Jack weg aanwijzingen gaf en hij die soms met een nummer mee nuried.
Toen hij voor mijn huis tot stilstand kwam keek hij me met grote ogen aan.
'Woon jij hièr?' Ik zag dat hij met moeite een lach onderdrukte. Ik keek hem verward aan.
'Ja.' zei ik met een opgetrokken wenkbrauw.
Jack lachte achter zijn hand, ik haalde mijn shouders een keertje op en liet het vallen. Ik nam mijn jas en tas en opende het portier. Net toen ik wou uitstappen hield Jack me tegen en nam mijn arm beet.
'Wacht' ik hoorde hoe hij zijn stem neutraal probeerde te houden. 'Ik heb je net een dienst bewezen, nu moet jij iets voor mij doen.' Ik zuchte en keek naar hem, in verwachting dat de rest wel zou volgen.
'Vertel me je naam.' Ik keek even van de voordeur naar zijn hand die mijn arm nog steed beet had, na een tijdje gaf ik in.
'Jeanie.' zei ik snel. Jack liet mijn arm los en ik vervolgde mijn weg naar buien.
'Ik zie je morgen.' hoorde ik hem nog roepen. Zonder omkijken stak ik mijn hand op en deed de voordeur open en daarna ook weer dicht en op slot. Ik gooide mijn tas in de hoek en mijn jas waar hij vallen wou.
'Ik ben thuis.' Geen antwoord. Mhm. Ik ging in de kleine studio kijken die aan het huis was aangebouwd, daar zaten ze allebei achter de mengtafels. Ik herkende vaag de stem van Usher, maar de andere kant van de studio was leeg. Ze hadden vast een demo meegekregen. Eenmaal ze doorhadden dat ik binnen stond zette ze het af.
'Dag liefje.' Mijn moeder stond op en gaf me een knuffel. 'Hoe was je dag?' vroeg ze luchtig.
'Mam, waar is je gsm?' ze keek verward.
'Hier' en ze wees naar een tafeltje in de hoek.
'Wil je die eens nakijken voor me?' Met gefronste wenkbauwen nam ze het toestelletje in haar handen, haar ogen werden groot. Waarschijnlijk omdat ze doorhad dat ik haar tientallen keren had proberen te bellen.
'Jeanie, wat-' Ik onderbrak haar, ik wist toch al wat ze ging vragen.
'Niets erg, gewoon autopech. Een jongen gaf me een lift.'
'Waar is je auto nu?'
'In de zelfde straat als de school. Bellen jullie voor een takelwagen?' mijn vader knikte.
'Wat eten we vandaag?' Ik legde mijn handen op mijn buik toen die knorde.
'We dachten er aan om chinees te laten bregen, is dat goed?' Mijn moeder had de telefoon al in haar handen, ik knikte.
'Tjap tjoy en bami voor mij. Roep maar zodra het er is.'
Ik liet mijn ouders achter, nam mijn tas en liep de trap op. Ik smeet de tas propvol met boeken op mijn bed en ging achter mijn bureautje zitten.
Ik opende iTunes en msn. Al snel liet ik 'Closer to the edge' van 30 Seconds to mars door mijn boxen klinken. Zodra ik online was begon Scott al tegen mij te praten.
'Scott, I miss you.' was het eerste was ik tegen hem zei.
Scott was mijn beste vriend, het was alsof ik een stukje van mijn hart had achter gelaten bij hem en de rest van mijn vrienden toen ik vertrok.
'Wel dan heb ik goed nieuws voor je.' Antwoorde hij al snel.
'Dit weeked is al ons eerste verlengd weekend, and I'm comming to see you.'Een klein vreugde gilletje onsnapte door mijn lippen door. 'Echt?' tipte ik snel.
'Uhu, dit weekend kom je niet van me af.' Ik sprong recht en deed spontaan een vreugde dansje. Ik deed mijn deur open en riep naar mijn moeder.
'Mam, Scott komt dit weekend naar ons. Is dat oké?'
'Is goed liefje.' Mijn moeder had nooit iets tegen Scott gehad. In tegendeel zelfs, ze was dol op die jongen. Hij was als een zoon voor haar.
'Ik kan niet wachten.' Reageerde ik uiteindelijk. Ik liet me blij op mijn bed vallen.
Mijn beste vriend kwam dit weekend, het absolute hoofdpunt van mijn week.
Het vrolijke deuntje 'Savior' van Lights werd abrupt verstoord door een luid gitaar spel. Verbaasd ging ik recht op zitten. Het kwam niet van beneden en ook niet van de straat kant. Ik opende het gordijn dat uitkeek op het huis hiernaast, deze gordijn was al heel de tijd dicht gebleven aangezien je recht in een slaapkamer kon binnen zien.
Verbaast viel mijn mond open. Grijnzend keek hij naar mij terwijl hij vrolijk verder speelde.
Dit méén je niet? Jack Barakat kan gewoon mijn buurjongen niet zijn.