~4

‘Kira? Kira?’ Gelijk sper ik mijn ogen open en zie Ismael. Hij kijkt me bezorgt aan en schudt even zijn hoofd. ‘Spoedvergadering van de clanhoofden.’ Nee, daar heb ik zin in. Ik zucht en zwaai mijn, nog slapende, benen over de rand. ‘Wil je alsjeblieft bij Jamie blijven? Ik haat het om hem alleen te laten.’ Ismael knikt en klimt bij het slapende jongentje in bed. Een beetje jaloers en nijdig verlaat ik de kamer. Waarom moet ik deze zaken toch afhandelen? Gapend loop ik naar de kelders. Een paar kaarsen verlichten de gang een beetje. Een aantal schilderijen sieren de muur. Maar ik weet dat die niet zo onschulig zijn, als dat ze lijken. Ze hebben al veel angstige mensen gezien. En zijn ook al vaak besmeurd met hun bloed. Toen ik ze voor het eerst zag, heb ik ze gefacineert staan bekijken. Ik heb alleen nu geen aandacht voor ze. Alles wat ik doe is zelfverzekerd doorlopen, tot ik bij de deur sta. Zonder te kloppen loop ik naar binnen. Ze voelen me toch wel aankomen. Gelijk als ik binnenkom snellen de lager geplaatste vampieren weg. ‘Goed, je bent er. Ga snel zitten dan kunnen we beginnen.’ Ik knik kortaf en ga aan de lange tafel zitten. Aan het ene hoofd van de tafel zit Rose en aan de andere kant Tante Chiyo. Ik neem plaats in het midden van de antieke tafel. ‘Goed, laten we maar beginnen.’ Herhaalt Rose tante Chiyo’s woorden. Even neemt ze een nip van het kristallen glas in haar hand. De rode vloeistof verdwijnt in haar keel en ik sluit mijn ogen even. ‘Waar willen jullie het over hebben?’Fluister ik zwakjes, misselijk van het bloed dat Rose drinkt. ‘Over jouw. De hele clan is in orde, maar jij glijdt steeds verder af.’ Ik rol kort met mijn ogen en kijk weg. ‘Het gaat prima met me.’Protesteer ik. ‘Kira, kijk verdomme eens goed naar jezelf. Je bent jezelf aan het uithongeren. Wat heeft dat voor zin? Je kunt er niet van sterven, tenzij je dodelijkgewond raakt, dan kan je lichaam zich niet meer herstellen. Echt wat heeft dat voor zin? Sinds Jamie is geboren doe je zo. Je gaat hier echt niks mee winnen, hoor je me? Yu ben je voor altijd kwijt, maar daar hoef je jezelf en Jamie niet voor te straffen! Kira, we houden je in leven op welke manier dan ook. Jij gaat heel snel bloed binnen krijgen voor je dodelijk gewond raakt. We willen niet dat Jamie jouw ook nog kwijtraakt.’ ‘Rose-chan, het is wel genoeg. Ik denk dat Kira-chan het wel snapt.’ Ik kan niks anders, dan de oude vampier dankbaar aan te staren. ‘ Maar Kira-chan, ik ben het wel met haar eens.’ Ik zucht en rol nog maar eens kort en geïrriteerd met mijn ogen. ‘Jullie geven me al bloed ’s nachts. Dat ik snel genees betekend niet, dat ik het niet merk.’ Rose rolt even met haar ogen en staart me dan aan. ‘Wees dankbaar! Dankzij ons kun je nog zo snel genezen.’ Nijdig blaas ik mijn adem door mijn neus uit en kijk Rose in haar ogen. Ze kijkt terug en een staarwedstrijd lijkt bijna uit te breken. Tot tante Chiyo ertussen komt. ‘Waarom heb je gehuild, Kira-chan?’ Geschrokken om haar vraag kijk ik haar aan. ‘Ik heb niet ge-‘ ‘Niet liegen! Ik kan je emoties voelen. En je ogen zijn rood.’ Ik kijk haar aan.’Er is niks.’ Even word ik afgeleid door de priemende blik van Rose. Ze lijkt me te willen doorboren, Mijn gedachten openkraken. Ik doe gelijk vreselijk mijn best om mijn gedachten af te sluiten, zoals ik geleerd heb, en het lukt me. Na een tijdje zucht Rose verslagen. ‘Ik heb je te goed getraint. Ben ik bang.’ Onwillekeurig krullen mijn mondhoeken in een grijns. ‘Maar het gaat nu niet om je training. Kira, je moet ons vertrouwen. Het is beter voor je als je gaat eten...’ Ik schud mijn hoofd en sta op. Ik ga nooit meer eten. Nooit meer, zal mensenbloed mijn lichaam vullen. Langzaam loop ik de kamer uit naar die van Jamie. In de deuropening blijf ik staan kijken. Het kleine jongentje ligt tegen Ismael aan te slapen. Zodra ik een stap in de kamer zet, schiet Ismael overeind. Nee, laat me alsjeblieft niet alleen. Ismael wil langs me heen lopen naar buiten, maar ik pak snel zijn hand vast. ‘Wat is er, Kira?’ Ik kijk hem even bang aan en laat zijn hand los. Waarom doe ik dit überhaupt? Ik weet niet eens, of hij het voor zich houd. Stilletjes ga ik naast Jamie liggen en kriebel hem in zijn haar. ‘Ik wil het je wel vertellen. Alleen, beloof je dat je het voor je houd?’ Ismael knikt en gaat dan naast me liggen. Rustig slaat hij zijn armen om me heen alsof hij me wil bescheremen. ‘Natuurlijk houd ik het voor me. Kom op, vertel het maar.’ Ik slik even pijnlijk en tranen vullen mijn ogen. Wil ik dit wel kwijt? Ik denk niet dat hij het zal begrijpen. ‘Kom op Kira, vertrouw me nou, alsjeblieft.’ Ik knik en haal diep adem. ‘I-ik kwam Yu tegen…’ fluister ik zacht en hees. Ismael kijkt me gelijk vol medelijden aan. Het brand, het doet me gewoon zo’n pijn. ‘Kijk niet zo! Alsjeblieft, dan voel ik me nog rotter…’ Ismael geeft me snel een knuffel. ‘Sorry… Hij was niet alleen, hè?’ Verslagen schud ik mijn hoofd. ‘Nee, hij heeft een vriendin.’ Met pijn in mijn hart, roep ik de herinneringen van vandaag op. Ik kan me alleen niks meer herinneren van zijn vriendin. Het enige wat ik me nog kan herinneren, is Yu’s gezicht.