De trein

Ik en Max liepen twijfelend het station op. Haar ouders hadden weer eens geen tijd om ons te brengen. We liepen een tijdje rond, maar zagen nergens een perron negen-drie-vierde. Opeens zag ik Harry lopen. Ik rende op hem af, het karretje bij Max achterlatend, en riep hem. Hij keek om en liep daardoor bijna tegen een muurtje op. Ik lig helemaal in een deuk en hij liep op me af. "Weet jij hoe je op het perron moet komen?" Vroeg hij twijfelend. Ik schudde mijn hoofd. "Ik wilde jou net hetzelfde vragen." We liepen weer terug naar een nors kijkende Max. Harry en zij begroetten elkaar. ik zag een meisje lopen met dezelfde hutkoffers als wij. Ze had ook een uil in dezelfde kleur als mijn katje; zo zwart als de nacht(vandaar ook de toepasselijke naam: Moonlight;P)(Moonlight is zwart met een wit maantje op haar koppie) Ik liep op haar af en tikte op haar schouder. Ze keek om en ik vroeg: "Weet jij toevallig hoe je op perron negen-drie-vierde moet komen?" Ze keek me even heel arrogant aan en zuchtte toen. "Je moet op de muur tussen perron negen en tien aflopen. Je gaat erdoor en je bent op het perron." Ik glimlachtte even naar haar en liep weer terug naar Harry en Max. Ik vertelde wat we moesten doen en ze keken bang naar de muur, die er wel erg stevig uit zag. "Nou ja. Niet geschoten is altijd mis." Mompelde ik. Ik greep mijn karretje stevig beet en rende op de muur af. Ik kneep mijn ogen dicht en wachtte op de klap. Die kwam niet. Ik opende mijn ogen en zag dat ik op een perron stond met een vuurrode trein. Op een bord stond: "Perron negen-drie-vierde. Zweinstein-express." Er liepen overal kinderen en ouders rond, met uilen, katten en zelfs een paar met een pad. Ik stapte snel opzij toen Max door de muur heen kwam. Daarna kwam Harry ook bij ons staan. We liepen naar de trein en vonden al snel een lege coupé. We legden onze koffers op de rekken en gingen zitten. Ik pakte mijn i-pod en deed de oortjes in. Taylor Swift galmde in mijn oren en Max en Harry raakten in gesprek. Toen de trein begon te rijden, ging de deur opeens open. Er stond een roodharige jongen in de deuropening. "Vinden jullie het erg als ik hier kom zitten? De rest is al vol." Harry zei nog wat, maar ik lette niet op. Ik had heel slecht geslapen van de zenuwen en niet lang daarna viel ik al in slaap. Even later schrok ik wakker van een klap. Een meisje met bruin krullend haar had de deur dichtgegooid. Ik ging rechtop zitten en deed mijn oortjes uit. Ik stopte mijn i-pod weer weg en rekte me uit. "We moeten ons omkleden we zijn er al bijna. Oh, en ik ben trouwens Ron." Zei de de jongen met rood haar tegen me. "Ik ben Samantha, maar zeg maar Sam." Zei ik terug met een glimlach. Max en ik pakten de uniformen en liepen naar de meidenwc's. We deden de uniformen aan. Max ging nog even plassen en ik liep al terug naar de coupé. Toen ik naar binnen wilde lopen, zag ik dat ze allebei in hun ondergoed stonden. Ik liep weer naar buiten en kreeg een giechelbui. Max kwam aanlopen en keek me verbaasd aan. nog steeds geiechelend, liep ik achter Max aan naar binnen. Harry en Ron keken me allebei met een rood hoofd aan. Max en ik gingen weer zitten. Na een paar minuten stiil zijn kwamen we aan bij het perron, we stapten uit en hoorden een bekende zware stem; "Eerstejaars hierheen." We liepen op het stemgeluid af en zagen Hagrid bij een stel bootjes bij een meer staan. "Hoi Hagrid." Riep ik boven het gefluister en gelach uit. Hij zwaaide naar ons en we liepen naar hem toe. We stapten in een bootje. Even later voeren we weg. Na ongeveer een kwartier zagen we een enorm kasteel staan. Zweinstein.