~3

Uit het veld geslagen, en licht trillend loop, ik door het pad naar de schappen met groenten. Geen idee waarom, want daar moet ik helemaal niet zijn. ‘Yu! Stop, alsjeblieft?’ ‘Waarom zou ik, lieverd?’ In een reflex draai ik mijn hoofd naar het geluid. Het is hem echt, het is Yu. Mijn lichaam begint harder te trillen. Alles, mijn lichaam en ziel, wil naar hem toe, moet naar hem toe. Maar het mag niet, het gaat niet. ‘Kunnen jullie alsjeblieft stoppen met dat kleffe gedoe. Ik word er een beetje ziek van.’ ‘Sorry, Ilias. Vergeef ons!’ Er klinkt wat gelach.’Nee, nooit zal ik jullie vergeven.’ Ik zucht en rol met mijn ogen, terwijl het ‘drama’zich verder afspeelt. Zonder te kijken wat er is, loop ik door naar de koeling. Ik betrap me erop dat ik sneller ben gaan lopen. Alsof ik daar wegwil, voor ik iets stoms doe. Bij de koeling aangekomen pak ik iets willekeurigs en loop verder. Ik kijk alleen niet uit en knal vol op degene die langsloopt. Mijn evenwicht is niet wat het geweest is. En daardoor ik val op de grond. De maaltijd en de zak snoep glijden uit mijn handen en valt op de grond. ‘O, sorry, gaat het?’ Ik knik en zonder de persoon aan te kijken, kom ik overeind. Snel gris ik de zak snoep van de grond, maar als ik de maaltijd wil pakken is hij weg.’Hier.’ In een reflex kijk ik op in Yu’s prachtige grijs-blauwe ogen. Gelijk springen de tranen in mijn ogen. Snel buig ik mijn hoofd en gris de maaltijd uit zijn handen. Daarna begin ik te lopen. Ik wil hier gewoon weg. Voor het me teveel pijn gaat doen. Ik kom echter niet ver. Yu’s vingers zitten al om mijn pols geklemd en houd me tegen. Het voeld als een dejavu. ‘Lieverd? Wat is er?’ Even draai ik mijn hoofd naar Yu. Er staat een meisje achter hem. Haar hand op zijn schouder en ze knijpt zacht. Alsof Yu uit een droom ontwaakt, schudt hij zijn hoofd en draait naar haar. Zijn vingers liggen nog steeds op mijn arm. ‘Er is niks, lieverd. Ik… Er is helemaal niks.’ Voorzichtig trek ik mijn arm los en wil weglopen. Ik bots echter voor de tweede keer tegen iemand op. Romeo dit keer. Hij kijkt me verrast aan. Snel loop ik langs hem heen. Zodra ik langs hem loop stelt hij de vraag die Yu op de een of andere manier niet stelde. ‘Kira? Wat doe jij hier?’ Zonder om te kijken loop ik naar de kassa en reken af. Daarna rel ik er vandoor. Eerst op menselijke snelheid, maar al snel ga ik over op vampiersnelheid. Als ik bij de villa ben, zucht ik en loop naar binnen. Alle vampieren kijken me vragend aan en een meisje, dat 9 lijkt, loopt op me af. Ze heeft blonde pijpenkrullen en bruine ogen. ‘Wat is er? U kijkt zo angstig.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik ben in orde, Stella.’ Ze knikt en draait zich om. Daarna knielt ze om haar respect te betuigen aan tante Chiyo.Die net binnenkomt. ‘Kira-chan, kan ik je even spreken. Ik denk dat wij moeten praten.’ Ik schud mijn hoofd en loop naar boven, naar de enige veilige haven voor mij in dit huis: Jamie’s kamer. Mijn lieve schatje ligt rustig te slapen. Zachtjes sluip ik op hem af en ga naast hem op het bed liggen. Zijn borstkastje gaat langzaam op en neer en ik zucht. Dan draai ik me op mijn rug en denk aan wat er gebeurd is. Yu is echt veranderd in 5 jaar. Meer piercings, meer tatoos en een ander kapsel, maar hoe is hij geestelijk veranderd. Zal hij me haten? Een eenzame traan versiert mijn gezicht en langzaam aan, wordt het een waterval van verdriet. ‘Mama? Niet huilen. Het komt goed.’ Ik schud mijn hoofd en ga op mijn zij liggen. Voorzichtig kruipt Jamie tegen me aan. Zijn warme lichaam voelt heerlijk aan en ik sla mijn armen om hem heen, omdat ik me echt rot voel. Met zijn warme lichaampje tegen de mijne vallen we in slaap.