Ik weet niet hoe snel hij het mes onder zijn shirt vandaan trok en naar me toe stak.Snel wijk ik uit en hierdoor én doordat Dash met het mes langs mijn arm sneed met grote kracht hing ik achterover.Al snel besef ik het.Een gil, een geschrokken gezicht van mij -en de politiemannen- en dan de rand van het gebouw dat onder mijn voeten verdwijnt.'Dash!!' Gil ik en voel tranen mijn ooghoeken verlaten terwijl ik hem mij aan zie kijken terwijl hij nu ook op de rand sta.In mijn val draai ik en zie niet ver onder me een vlaggenmast waar ik al snel met mijn buik op knal.Ik weet niet hoe, misschien puur geluk, maar wanneer ik weer eraf glij weet mijn rechter hand de mast vast te houden.Daar hang ik dat met een bloedende arm, meters boven de grond.Ik kijk omhoog, hoor geroep en zie Dash dan door zijn rechterbeen zakken als een kogel erin terecht.Zonder erbij na te denken grijp ik hem met mijn linkerhand vast en voel een pijnscheut waardoor ik de mast loslaat en we samen naar beneden vallen.Zonneschermen die uitgeklapt waren scheuren doordat wij erdoor heen vallen, en dan..Dan is er daar die enorme klap.Mijn hoofd maakt een enorm klap tegen de grond, voel pijn in mijn hoofd -niet dat de rest niet pijn deed- en kijk nog naar mijn arm die verdraaid was.Langzaam ontmoeten Dash' en mijn ogen elkaar.Bloed liep uit zijn mond en oor en hij ademde moeilijk.Ik wil zijn naam zeggen maar ik merk dat ik deze niet meer weet en alles wordt wazig, zwaar en pijnlijk.Uiteindelijk zak ik weg en ik weet niet voor hoelang.

Reageer (2)

  • Hopefulness

    Spannend :9~
    Oh my gosh,
    dit is awsome!
    Ik ben inspiratieloos voor een reactie,
    maar verder~! ;D
    xx(K)

    1 decennium geleden
  • Theartoflife

    zijn eigen schuld, die kogel in zn been.

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen