~2

Een gevoel van leegte vult mijn lichaam, als ik hem met zijn lippiercing zie spelen. Het doet me pijn. Hij lijkt teveel op Yu. Het is dan wel 5 jaar geleden, maar ik kan Yu maar niet vergeten. En dat mijn zoon op hem lijkt, helpt niet veel. ‘Kom, dan breng ik je naar bed.’ Fluister ik. Het doet me pijn, maar ik moet vrolijk blijven. Dat verdient Jamie. De kleine jongen knikt en pakt mijn hand vast. Ik wil met hem naar boven lopen, als ik tegengehouden word. De bediende staat voor me. Ze lijkt wel zweeds bloed te hebben of in iedergeval iets scandinavisch. ‘Laat het maar aan mij over, mevrouw. Ik beloof dat hem niks overkomt.’ Ik knik naar het blonde meisje en geef haar Jamie’s hand. Het kleine jongentje kijkt me angstig aan. Om hem gerust te stellen, woel ik door zijn haar en druk een kusje op zijn voorhoofd. ‘Lief zijn, ok? Ik ben zo terug.’ Jamie knikt en loopt daarna met Helena mee. Ik lach in mezelf om zijn moed. Daarna knik ik naar Chiyo en loop de deur uit. De maan straalt haar hemelse licht op me neer en ik voel mijn lippen in een glimlach krullen. Op menselijke snelheid, begin ik weer te lopen als ik in een straat ben met een avondwinkel. Ga ik stilstaan. Door de ruit kijk ik even naar binnen. Gelukkig is het niet druk. Even glijden mijn ogen over mijn spiegelbeeld. Ik ben er zo aan gewend, dat ik niet eens meer schrik. Zo gewend aan mijn, zelfs voor vampiernormen ongezonde bleekheid, aan mijn doffe blik en mijn veel te lange haar. Het hangt nu tot over mijn kont. Zachtje laat ik mijn vingers over de getatoereerde met doornstengels samengebonden gekruisde vleugels in mijn nek gaan. Dan schud ik mijn hoofd en ga naar binnen. Echt begroet word ik niet. Het meisje achter de kassa kauwt alleen verveeld op haar kauwgom. Als ze me ziet, rolt ze kort met haar ogen en gaat verder met het lakken van haar nagels. Ik haat het. Ze maakt teveel bewegingen en met elke beweging stuurt ze een walm geuren mijn richting uit. De geuren zijn normaal al ondragelijk, maar ik heb mezelf uitgehongerd. Mezelf verboden om ooit nog mensenbloed te drinken. En dat eist nu zijn tol. Het gaat gewoon niet. Om de geur maar kwijt te zijn, schiet ik een gangpad in. Snel loop ik de gang door. Heerlijk z’n grote supermarkt. Ze hebben er echt alles. Een beetje nieuwsgierig loop ik de schappen door en zie dingen die ik vroeger heerlijk vond. Vooral veel snoep. Ik weet zeker dat als ik ze nu zou eten, ik gewoon over mijn nek ga. Vroeger ging ik er ook wel van over mijn nek, maar dat had meer te maken met het feit dat ik er teveel van at. Rustig loop ik door me verbazend over hoeveel nieuwe spullen er zijn bijgekomen in de laatste 6 jaar. Ik lach zachtjes en pak een zakje snoep uit een schap. Jamie heeft wel een traktatie verdiend na zo’n lange reis. Rustig loop ik door de schappen opzoek naar de kant en klaar maaltijden. Als ik door de alcohol schappen loop, waar ik niet echt moet zijn, schrik ik op. Er hangt er een vreselijk nostalgische geur. Een van sigarettenrook, met een heerlijke lichaamsgeur. Yu’s lichaamsgeur. Geschrokken van de heerlijke geur, sla ik mijn hand voor mijn mond. Het kan niet, hij kan niet hier zijn. Ik ben in een heel ander continent ,godverdomme! Snel trek ik mijn kap over mijn hoofd en probeer mijn weigerende benen weer in beweging te laten komen. Na een tijdje lukt het me. En al lopend, bereid ik me voor op een raar weerzien met de eigenaar van de heerlijke geuren, die mijn stilstaande hart bijna weer laat leven.