The Story Of The Last Vampire 11

Om Iemand Geven?

‘voedsel hoort stil op zijn bord te liggen, wachtend om opgegeten te worden’ sliste de donkere figuur op het hek.
De maan kwam achter de wolken tevoorschijn en leek alleen voor de donkere figuur te schijnen.
Donker haar, donkere kleding, lederen jas en ogen nog blauwer dan de helderste blauwe lucht.
Krad.
De bewaker keek minder zeker uit zijn ogen toen hij hem kon zien, ook hij kende de enige volbloed vampier Krad, hij wist wel beter dan hem te dwarsbomen.
‘hou je lelijke halfbloed dan maar, hoewel ik dacht dat je niet met hun soort omging, volbloed.’ Zei hij knarsetandend.
‘halfbloed?’ reageerde Krad sarcastisch, ‘nee, daar ga ik niet mee om nee, gelukkig is dit een volbloed’
En daarmee verdween Krad van het hek en bleef de bewaker verbaasd achter, volledig in de war, ‘volbloed?’

‘verdomme Bacara!’ schold Krad woest, ‘ik ben één nacht ziek en je stuurt meteen een onervaren persoon eropuit!?’
Bacara keek rustig, ondanks het feit dat Krad zijn hoektanden gevaarlijk te zien waren, ‘ze is niet onervaren, dat zag ik wel aan de manier waarop ze telkens de kettingen uit mijn handen griste, ze was afgeleid, dat is alles!’ zei Bacara rustig, Sivica had dan wel gezegd dat ze maar af en toe iets had gestolen, maar aan die vingervlugge bewegingen te zien had ze gelogen.
‘dat geeft je nog niet het recht haar zo het gevaar in te sturen! Je weet dat het één van de moeilijkste huizen is om in te breken!’ schreeuwde Krad verder.
Sivica lag in Krad zijn bed, een paar deuren verder, dus zelfs als ze wakker zou worden uit haar dagdroom zou ze niks horen van het geschreeuw.
‘en sinds wanneer geef jij zo om iemand? Ik dacht dat je niks had met liefde..’ ging Bacara koelbloedig verder.
Krad opende zijn mond maar keek blank, hij sloot zijn mond opnieuw en draaide zich woest om.
Sinds wanneer gaf hij om iemand? Sinds wanneer gaf hij om een meisje? dit hele gedoe maakte hem in de war.
Hij liep door naar zijn eigen kamer en vond daar Sivica, haar ogen waren open, maar ze zag niks, haar ogen waren dof, levenloos.
Als ze niet constant aan het huilen was geweest, had je gedacht dat ze dood was…
Krad liep zachtjes naar het bed toe, bang haar wakker te maken hoewel hij wist dat dat niet zou kunnen, hij pakte een krukje en ging naast haar zitten.
‘hé Sivica? Zal ik je een verhaal vertellen?’ fluisterde hij terwijl hij zijn ellebogen op de rand van het bed legde.
‘het is een verhaal over iemand die ik ken, een meisje.
Zie je, Ik ontmoette haar een dag terug, haar naam is…. Sivica..’ Krad keek even naar Sivica, maar er was geen reactie, haar tranen stroomden nog.