~1

~even een ding. Ik heb niet goed nagedacht toen ik Bleeding heart schreef. Ik was ook niet van plan om een vervolg te maken toen. Dus ik heb een fout gemaakt. Eingelijk moet Romeo in die story Luminor zijn, omdat Romeo toen nog niet bij zat. Omdat ik te lui ben en omdat ik de meeste delen al geplaatst had heb ik het laten staan. En ik Romeo en Yu zijn toch al heel lang vrienden dus het kan zo ook wel vind ik ;p~


Mei 2010

De ruwe wind streelt mijn haar en neemt mijn ontsnapte zucht mee. Het is lang geleden dat ik zo ver heb moeten lopen. Dat was toen ik wegging uit Duitsland en daar alles achterliet. Yu daar achter liet. Maar mijn tocht is alweer bijna ten einde. ‘Mama? Zijn we er al bijna. Ik ben moe.’ Mijn mondhoeken krullen omhoog in een glimlach en ik kijk even naar het zwart harige buideltje op mijn rug. ‘We zijn er bijna, lieverd. We gaan zo een stukje rennen, dus het duurt niet lang meer.’ Mijn zoontje knikt en sluit zijn oogjes weer. ‘Kira, ben je al moe?’ Ik kijk op naar degene die naast me is komen lopen, ‘Nee, Ismael, maar Jamie is doodop.’ Ismael knikt en woelt even door Jamie’s zwarte lokken. ‘Nou, Ismael! Ik lag net zo lekker.’ ‘Sorry knul, slaap lekker verder.’ Jamie knikt en drukt zich weer tegen mijn rug aan. ‘Houd je goed vast Jamie, we gaan rennen.’ ‘Hmm.’ Zonder verder nog een geluidje van hem te horen beginnen we te versnellen. Mijn lange zwarte haar, dat halverwege overgaat in blond word door de wind meegenomen. Onder het rennen merken we dat het landschap verandert. We komen steeds dichter bij onze eindbestemming. De miljoenenstad Los Angeles. De geuren van bloed en lichamen vullen langzaam onze neuzen en een aantal van mijn gevolg begint te grommen van blijdschap. Ze hebben honger en kunnen niet wachten om die te stillen. Ik heb een andere reactie. Het is lang geleden, dat ik me zo slecht voelde. ‘Kira, laten we wat gaan eten… Zelfs jij moet toegeven dat je uitgehongerd bent.’ Ik schud rustig mijn hoofd en kijk om naar de rood met blond harige vrouw naast me. ‘Ik hoef niks, Rose. Ga jij maar op jacht met de rest. Houd het discreet.’ Rose knikt en gelijk schieten de mensen die me volgen weg. Alleen Ismael blijft achter. ‘Kira, dit kan niet langer. Je moet wat eten! Ik bedoel je moet je kracht weer aanvullen. Je hebt een lange reis achter de rug. En je eet al weken niet. Je-.‘ ‘Ísmael, stop!’ Onderbreek ik het gemopper van mijn beste vriend. ‘Je kunt me niet overtuigen, dus probeer het ook niet.’ Ik zucht weer en knijp in mijn neusbrug met een hand, de andere ondersteunt Jamie. ‘Ga nu maar gewoon. Ik breng Jamie naar tante Chiyo en haal dan wat te eten voor hem.’ ‘Maar.’ ‘GA!’ Alsof hij geslagen is, stuift Ismael weg. ‘Mama? Wat is er?’Jamie moet wakker zijn geworden door het geschreeuw. Ik zucht. ‘Er is niks, liefje. Heb je honger?’ Ik voel hem nee schudden, maar zijn maag spreekt voor hem. ‘Niet liegen, Jamie. We gaan naar tante Chiyo en dan haal ik wel wat te eten voor je, ok?’ Het zwartharige jongetje laat een goedkeurend geluidje horen en gaapt kort. Daarna wrijft hij met zijn vuistjes in zijn ogen. ‘Kom, we gaan dan kun je gaan slapen.’ Gelijk versnel ik weer om na een tijdje stil te staan voor een enorme villa in een buitenwijk van de stad. Voordat mijn vinger de deurbel raakt zwaait de deur al open. ‘Kom verder mijn kind. We hadden je al verwacht.’ Zonder te aarzelen stap ik naar binnen. Rustig loop ik naar de grote woonkamer en kijk in tante Chiyo’s gerimpelde gezicht. Ze is als oude vrouw gebeten en is er trots op. Verder is zo ook nog een van de oudste vampieren die nog bestaan. Iedereen heeft daardoor respect voor haar. Ze is geboren in japan en draagt altijd een ketting met een bedeltje van een kersenbloesem om haar nek. Haar ooit zwarte haar is nu wit en ze draagt over het algemeen kimono’s, omdat ze lekker zitten vind ze. Verder was ze bij Jamie’s geboorte en daardoor ken ik haar al best goed. ‘Welkom, meisje. De kamer’s zijn gereed. Ga maar en rust een beetje uit van de lange tocht.’ Ik knik en laat Jamie van mijn rug glijden. Een vampier bediende loopt op Jamie af en steekt haar bleke hand naar hem uit. Een onrustig gevoel overspoelt me en Jamie klampt zich angstig tegen me aan. Beschermend sla ik mijn armen om mijn kleintje. Ik laat hem niet van me afpakken. ‘Nou, nou, rustig maar. Ze doet hem niks. Toch, Helena-chan?’ Nog steeds ongerust, laat ik mijn armen liggen waar ze liggen. ‘Kalmeer een beetje Kira-chan, er gebeurt niks, dat beloof ik je.’Ik weet niet waarom, maar het overtuigt me. Waarschijnlijk, omdat ik Chiyo vertouw. Ik knik naar haar en strijk kort, maar geruststellend door Jamie´s lokken. Hij kijkt even omhoog met ogen die me angst aanjagen. Elke keer als hij naar me kijkt, al sinds zijn geboorte. Omdat ze presies dezelfde zijn als die van Yu…