H1 Tranendal


Larah...

Vele leespleziertjes x'D

Tranen springen in mijn ogen. Dit kan niet. Dat zal hij nooit doen! Zo is hij niet, gil ik door mijn telefoon. Een traan rolt uit mijn ooghoek naar beneden en valt uiteindelijk van mijn kin en belant op mijn schoen, langzaam volgen er meerdere. Maar... ik heb het toch gehoord, denk je dat ik tegen je zal liegen?, zegt de persoon aan de andere kant van de lijn. Nee, tuurlijk niet maar... wat zal jij dan denken als je vriendje dat zal doen. W8 dit over de telefoon is ook niets, ik kom naar je toe en sleur Nadia mee en dan gaan we je dood knuffelen en hem daarna zo hard meppen met een oud omatjes hand tas of een oud opatjes stok tot dat hij smekent en knielend naar je toe kruipt omvergivenis. Larah!, ik lach zachtjes door mijn tranen heen. Fijn ze kan weer lachen. Tot zo lieverd en doe geen domme dingen die ik niet zal doen!, Roept ze nog vlug door de telefoon voordat de gene aan de andere kant van de lijn hem uitdrukt. Naja zeg, kon zeker niet sneller ophangen, denk ik bij mezelf. Ik voel dat mijn tranen langzaam minderen, maar als ik mijn telefoon hoor rinkelen en zie dat hij het is, bigelen de tranen weer over mijn roodgevlekte wangen van het huilen.
Snel druk ik hem weg. Nee dat hoef ik niet, ik kan het nog niet, misschien later als Larah en Simone er zijn. Even later belt er weer iemand. Ik kijk weer en zie dat het dit keer iemand anders is, er staat alleen een nummer. Miss heeft iemand een nieuw nummer denk ik bijmezelf en neem op. Hallo, zeg ik zo normaal mogelijk. Hejj, spreek ik met Annemarijn?, zegt een vrouwelijke stem aan de anderekant. Ja, dat ben ik. Wist je dat je vriendje ongelovelijk go... ik wil de rest niet horen en druk hem weg. Tranen stromen opnieuw over mijn wangen. Ik laat me op mijn bed vallen met mijn gezicht in mijn kussen begraven. Ik huil nog steeds als ik voetstappen de trap op hoor komen. Zachtjes word er op mijn deur geklopt. Ga weg, roep ik gesmoord in het kussen. Lieverd, wij zijn het Larah en Simone. Als ik geen antwoord geef en gewoon door blijf huilen in mijn kussen gaat de deur zachtjes open. Annetje je moet niet huilen, hoor ik de zachtje en liefde volle stem van Simone horen zeggen. Ik hoor haar heus wel en normaal luister ik ook wel naar haar want ze is mijn alles net als Larah. Maar toch blijf ik door huilen. Simone springt bijna op me en knuffelt me bijna dood, nog geen seconde later springt Larah er ook bij. Larah wil ook een knuffel, zegt ze op een kinderachtig toontje. Ik schiet zachtjes in de lach. Ik moet wel, ik kan het gewoon niet tegen houden.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen