The Story Of The Last Vampire 9

Voor Eeuwig Een Glimlach

‘Luzo..?’ fluisterde Sivica en ze keek opzij.
Na enige tijd draaide Luzo zijn hoofd en keek haar aan.
‘wat is er? Je klinkt serieus’ vroeg Luzo, de glimlach verdween van zijn gezicht, de enige keer dat Sivica hem had gezien zonder glimlach.
‘vind je het niet verschrikkelijk? Ik bedoel, met een vampier? Vind je me niet een bloeddorstig monster of zoiets?’ vroeg Sivica met moeite, bang voor het antwoord.
‘Sivica!’ zei Luzo geschrokken en hij kwam overeind waarna hij bukte en haar omhelsde, ‘hoe zou ik het verschrikkelijk kunnen vinden met zo’n geweldige vampier in mijn buurt?’ fluisterde hij in haar oor en hij liet haar los waarna hij haar aankeek, opnieuw glimlachend.
Sivica huilde, ze huilde zoals ze nog nooit had gehuild, zulke simpele woorden, zulke ongelofelijk simpele woorden, maar ze voelde zich er zo blij door, dat ze niet anders kon dan te huilen!
‘dank je wel’ fluisterde ze…

‘Sivica!!’ hoorden ze plotseling beide, Sivica herkende de stem en sprong geschrokken overeind.
‘hoe durf je! Vozen met een MENS…..!! van alle wezens waar je verliefd op kon worden kies je voor je eigen voedsel!?’ schreeuwde de stem.
Sivica stond als aan de grond genageld, Luzo was ook overeind gekomen, de stem klonk behoorlijk boos, en te horen aan wat hij zei was het een vampier, problemen dus.
‘maar… oom.. ik, hij is gewoon….’ Stamelde Sivica, ze keek bang naar de persoon die haar langzaam tegemoet kwam vanaf de onderkant van de berg.
Een brede man kwam in zicht, zijn lange hoektanden blonken gevaarlijk in het maanlicht en de grote passen die hij nam straalden woede en dominantie uit.
‘Ik wil helemaal niks van jou horen!’ bulderde hij, Sivica kromp ineen en was op slag stil.
Luzo keek verward naar wat er gebeurde, durfde hij tegen een vampier in te gaan? De man zag er gevaarlijk uit… maar Sivica was doodsbang voor hem, ze durfde niks!
Luzo deed een stap naar voren en ging voor Sivica staan, zijn armen uitgespreid.
‘u doet haar niks’ zei hij, zijn stem vol vertrouwen, plotseling voelde hij iets aan zijn schouders trekken.
Hij keek om en zag Sivica wanhopig naar hem kijken, ‘Luzo ga weg! Het is al goed, ga gewoon naar huis!’ fluisterde ze bang.
‘ik raad je aan om nu uit de weg te gaan!’ hoorde Luzo de boze stem weer bulderen, hij draaide zijn hoofd weer naar de oom van Sivica en keek hem vastberaden aan.
‘nee, u doet haar niks!’ zei hij opnieuw, Sivica begon achter hem nog erger te piepen en te smeken dat hij weg moest, maar hij bleef weigeren.
‘prima jongeman, als je niet wilt gaan…. DAN ZORG IK DAT JE GAAT!’ schreeuwde de oom.
Luzo keek hoe de oom zijn mond opensperde en met ongekende snelheid stond hij plotseling naast hem, hij voelde een stekende pijn in zijn nek gevolgd door een warme vloeistof die zijn nek afdroop en in zijn shirt lekte.
Hij schokte even, geschrokken van de snelle bewegingen en toen was de oom van Sivica weg en stond hij voor hem te kijken naar de situatie.
Luzo had niet gemerkt dat de oom hem vasthield, maar zodra hij wegwas zakte hij in elkaar en viel hij op zijn rug op de grond.
Hij zag Sivica bijna huilen en voelde het bloeden erger worden, de oom had waarschijnlijk zijn hele nek opengescheurd met zijn tanden, hij zou niet lang leven.
Luzo wou niet dat Sivica huilde van verdriet en glimlachte, ‘maak je geen zorgen’ zei hij, zijn stem kraakte en klonk schor, ‘ik ben in orde’ fluisterde hij toen, niet in staat harder te praten.
Sivica huilde opnieuw, niet van blijdschap, oh nee, verre van dat, ze huilde van verdriet, zulk immens verdriet zou een mens niet moeten voelen.
Ze probeerde Luzo zijn naam te fluisteren, maar kreeg er geen letter uit, en Luzo? Hij bleef maar lachen, hij lachte tot het einde.
Luzo….. voor eeuwig een glimlach op zijn gezicht. Zelfs in de dood…..


als je nu huilt <_<....>_> dan zeg ik: woeptie! missie geslaagd! huil je niet, meld het ook ff want ik wil echt gewoon OOIT iemand laten huilen door een verhaal van mij -_-