The Story Of The Last Vampire 8

Luzo

Sivica sloot haar ogen en herinnerde zich een schim, het enige wat ze nog wist.
Maar nu wou ze het terug, ze wou niet langer een schim zien als ze zijn gezicht voor de geest probeerde te halen.
‘Luzo’ fluisterde ze, de schim werd duidelijker, een glimlach was te zien, altijd vrolijk.
Ja dat klopte, Luzo was altijd vrolijk, hij lachte altijd.
En zijn ogen? Donker, heel erg donker, het deed je denken aan deze nacht, er leken altijd sterren te blinken in zijn ogen, zo stralend en vrolijk.
Donkere ogen, maar toch zo licht, zo ongelofelijk licht.
‘een glimlach en stralende donkere ogen’ fluisterde Sivica verder en ze probeerde zich nog meer te herinneren.
Zijn haar? Het was bruin, overdag leek het altijd blond, tenminste, op foto’s was dat zo.
’s Nachts was het meestal zwart als jullie buiten liepen, als jullie binnen waren was het bruin.
Elke keer een andere kleur, maar toch waren het telkens de haren van Luzo.
En zijn huidskleur, zo bleek, het was zo ongelofelijk bleek dat je eerst dacht dat hij ziek was en zou sterven, maar toen ontdekte je dat zijn moeder een vampier was en hij alleen de huidskleur had geërfd.
‘ja, bruin haar, donkere ogen, glimlach en een bleke huid!’ fluisterde Sivica iets blijer, ze kwam overeind en opende haar ogen blij, ze zag hem helder voor zich, alsof hij voor haar stond.
Toen keek ze weer verdrietig.
Het leek alsof hij er was, maar dat zou niet eens kunnen.
Hoewel het dom was om haar herinneringen door te zoeken naar hem op een plek waar ze zo zou kunnen worden afgeschoten, deed ze het toch.
Ze wou het zich herinneren! Ze wou het weten! Ze wist dat het niet fijn was om de waarheid te weten, maar ze moest wel, ze voelde zich verplicht.
En dus sloot Sivica opnieuw haar ogen en dacht ze terug aan die laatste nacht samen met Luzo.

‘oh Luzo! Loop toch eens door! Straks word het licht en moet ik weer naar huis toe!’ schreeuwde Sivica en ze sprintte vooruit.
Luzo kwam achter haar aangerend, lachend, zoals altijd, ‘we hebben nog 4 uur Sivica, niet zo’n haast’ zei hij vrolijk.
Sivica hield haar pas in en wachtte op hem, toen hij vlakbij was stak ze haar hand uit en hij nam hem aan, hand in hand liepen ze verder de berg op.
Eenmaal boven ging Sivica plat op het gras liggen, het was gelukkig niet nat en de sterren waren prachtig te zien vanaf de plek waar ze waren.
Luzo ging naast haar liggen en legde zijn handen achter zijn hoofd waardoor hij de sterren en maan nog beter kon zien.
Sivica zette een pruillipje op en keek opzij, niet veel later keek Luzo naar haar.
‘wat is er?’ vroeg hij grinnikend om het gezicht dat Sivica trok.
‘nu kan ik je hand niet vasthouden!’ zei Sivica, nog steeds met een pruillipje.
Luzo lachte hardop en haalde zijn rechterhand onder zijn hoofd vandaan.
Sivica glimlachte en stak haar linkerhand uit waarna ze die van Luzo vastpakte en verder naar de sterren staarde……