The Story Of The Last Vampire 7

Sterren...

De volgende nacht!
De rest van die dag had niemand nog wat van Krad gezien, de werkplaats werd overdag altijd afgedekt met speciale platen die tevoorschijn kwamen bij de eerste zonnestraal van de dag.
Maar Krad was niet meer tevoorschijn gekomen.
Toen Sivica op de deur van de wc had geklopt was het enige wat ze hoorde een boze grom gevolgd door een kleurrijke rij scheldwoorden.
Vanaf toen besloot ze Krad maar alleen te laten met zijn geliefde wc….
‘Bacara! Het is nacht, ik heb geen honger, en ik verveel me!’ zei Sivica terwijl ze het zoveelste sieraad behendig uit de handen van Bacara stal.
Bacara werd hier behoorlijk depressief van, maar kwam toen plotseling op een idee, die Sivica was aardig goed in het snel weggraaien van sieraden, daar kon hij wel wat mee!
‘zeg Sivica, heb jij ooit wel eens wat gestolen?’ vroeg Bacara en hij snaaide het sieraad weer terug.
‘soms een brood of geld, hoezo?’ vroeg Sivica nieuwsgierig, ze begon te vermoeden dat Bacara een baantje voor haar had.
‘zou jij willen stelen van dikke rijke dames?’ vervolgde Bacara met een grijns.
Sivica sprong overeind, ‘HELL YEAH!’ gilde ze waarna ze beiden een boze schreeuw hoorden vanaf de wc.
‘sorryyyyy’ fluisterde Sivica zachtjes, zo zachtjes dat Krad het onmogelijk had kunnen horen, maar dat leek ze niet door te hebben.
Bacara begon nu al spijt te krijgen van zijn keuze, maar hij gokte dat Krad het niet erg zou vinden als ze vermoord zou worden….
Of wel…?

‘oké, een groot ijzeren hek.. Check!’ fluisterde Sivica, ze zat op haar hurken voor een enorm huis, de zon was zojuist onder gegaan dus ze kon alweer naar buiten voor een rooftocht.
In haar handen had ze een lijstje van obstakels die ze tegen zou komen en hoe ze erover of omheen moest komen.
‘hoog eroverheen springen vanwege laser..’ las ze toen verder en ze staarde naar boven, een minuscuul rood lijntje liep over de bovenkant van het hek heen, de laser, die mocht ze dus niet raken.
Maar het hek was zeker 3 meter hoog, dat zou wat moeite gaan kosten.
Sivica zuchtte en liep een stuk terug, toen ademde ze diep in een keek vastberaden naar het hek, alle kinderlijkheid verdween op slag uit haar gezicht en ze leek op een volwassen vrouw zoals ze daar stond.
Ze ademde weer uit en nam een sprint.
Het hek kwam langzaam dichterbij, het prikkeldraad vlak onder de laser zag er gevaarlijk uit maar ze nam toch een sprong.
Haar benen slingerden gevaarlijk dicht bij de laser en ze draaide haar hoofd dichter naar haar borstkas toe waardoor ze een salto begon te maken.
Sivica miste het prikkeldraad op een centimeter na en lande plat op haar rug op het gras, achter het hek.
‘au au au!’ fluisterde Sivica terwijl ze naar haar rug probeerde te grijpen.
Toen viel ze achterover en bleef met haar armen uitgestrekt op het gras liggen, starend naar de sterren in de lucht.
‘dit komt me zo bekend voor’ grinnikte ze en ze bewoog haar hand, op zoek naar iets.
Sivica keek plotseling somber en ze draaide haar hoofd naar links, dat was waar ook, ze zou nooit meer met hem naar de sterren kijken.
Nooit meer……