Chapter 10 - Fighting For The One

Adam kwam dus op me afgelopen, ik vreesde het ergste. Ik deed m'n ogen dicht, ik wilde het niet zien als Adam me sloeg - de Adam die als enige had opgemerkt dat ik was geslagen die ene dag. Ik keek heel even snel, kijken of Adam al voor me stond. Ik zag dat hij met z'n hand omhoog gehouden voor me stond, hij was op het punt me te gaan slaan, dus ik deed snel m'n ogen weer dicht. Ik voelde een harde klap in m'n gezicht. Ik deed m'n ogen open en zag hoe Adam voor me stond. Hij keek me boos aan, verdrietig en angstig tegelijk. Ik vroeg me af wat er door hem heen ging. Toen opeens uit het niets stond Jason voor me en zei: 'Wat denk je dat je aan 't doen bent?' En toen sloeg hij Adam keihard neer. Adam viel achterover, hij werd helemaal woest en Adam en Jason vlogen elkaar in de haren. Na 10 minuten kwam er een leraar aan gerend, hij haalde de 2 jongens uit elkaar en stuurde ze allebei naar de schooldokter. Ik werd ook naar de schooldokter gestuurd doordat m'n wang helemaal rood was - omdat Adam me had geslagen.
We zaten met z'n drieën te wachten bij de schooldokter. Ik was maar tussen Jason en Adam in gaan zitten, anders zouden ze elkaar waarschijnlijk weer in de haren vliegen. We waren alledrie stil, durfde allemaal niks te zeggen over wat er was gebeurd. De schooldokter kwam, behandelde ons een voor een, en stuurde ons toen terug naar de les.
Tijdens de les zat ik weer langs Jason. Terwijl Adam langs Jessica zat - Jessica zat hem helemaal bezorgd aan te kijken, vragen of het wel met em ging, oftewel ze was klef aan 't doen. Nog even en ik moest er van overgeven.
In de pauzes heb ik weer buiten zitten lunchen. Jason en Adam waren gewoon bij de rest van de klas gaan zitten, alsof er niks was gebeurd. Maar gelukkig had ik nu even tijd om na te denken over wat er allemaal was gebeurd. Waaorm sloeg Adam me? Waarom kwam Jason eigenlijk opeens? En waarom sloeg Jason Adam in elkaar? Allemaal vragen die ik aan 't eind van de pauze nog steeds niet had beantwoord.
De hele dag was zo door gegaan, zonder iets te zeggen. Jason en ik zaten langs elkaar in de klas, zeiden niks tegen elkaar. Adam en Jessica zaten klef te doen, zoals gewoonlijk. Eigenlijk leek het wel alsof de hele klas deed alsof er niks aan de hand was, alsof helemaal niks was gebeurd.
Aan 't eind van de dag wilde ik naar huis toe fietsen, maar toen bedacht ik me iets. Ik wist helemaal niet hoe ik thuis moest komen, ik moest nu naar Jason's huis. Dus ik pakte m'n fiets en mp4-speler, ik begon muziek te luisteren, ging op een bankje zitten op het schoolplein en zette m'n fiets naast me. Na een tijdje kwam Jason aanlopen met z'n fiets, 'Ga je mee naar huis?' 'Ja, graag.' We stapte op de fiets en ik zag, dat terwijl we het schoolplein af reden, dat Adam ons na aan 't staren was.
Terwijl Jason en ik naar huis toe fietste zeiden we nog steeds niks tegen elkaar. Ik denk dat het nog wel even gaat duren voordat we weer tegen elkaar gaan praten. Toen we thuis kwamen zette ik m'n fiets in de garage, deed de huisdeur open, zei hallo tegen Charlie en ging naar m'n kamer. Ik ging op m'n bed liggen en begon weer na te denken over wat er vandaag allemaal was gebeurd (voor de zoveelste keer).
Opeens werd er op de deur geklopt. 'Mag ik binnenkomen?' hoorde ik Jason met een zachte stem zeggen. Het klonk alsof hij zich schuldig voelde, en verdrietig ......Wat zou er aan de hand zijn?