The Story Of The Last Vampire 3

Etenstijd!

‘Bacara! Waar zit je?’ zei Krad rustig terwijl hij de werkplaats inliep, hij deed zijn Katana weer in de schede die aan zijn riem hing en legde de zak met juwelen nonchalant over zijn schouder heen.
Hierna liep hij rondkijkend door de werkplaats heen op zoek naar Bacara.
Toen hij achter één van de enorme kasten keek zag hij Bacara zitten, hij had een vergrootglas voor zijn oog en was aan het turen naar een horloge dat hij vervolgens naar achteren gooide, richting Krad.
Krad stak zijn hand omhoog en ving hem moeiteloos waarna hij er geïnteresseerd naar keek.
‘zeg, deze heb ik gisteren opgehaald! Waarom gooi je die weg?’ vroeg hij verontwaardigd.
Nu pas keek Bacara op met een rustig gezicht, ‘hij is nep, niks waard dus’ was het simpele antwoord.
‘in dat geval’ zei Krad, hij gooide de zak met sieraden richting Bacara die hem opving en hem op de vloer leegde.
Krad deed het horloge om zijn pols heen en keek er eens kritisch naar, zag er goed uit, hij haalde zijn Katana weer uit de schede en zwaaide ermee in het rond.
Het zag er niet echt soepel uit, Krad stak het zwaard in een stoel en deed het horloge af, ‘veel te zwaar, het enige waar deze goed voor is, is om naar een aanvaller te gooien’ en daarmee deed hij het horloge in zijn broekzak en stak de Katana terug in de schede.
Bacara keek ondertussen geïrriteerd naar Krad, ‘het is toch zeker niet nodig om telkens dat zwaard in die stoel te steken?’
‘hoezo niet? We hebben 3 stoelen, en 2 mensen om op de stoelen te zitten, we gebruiken hem toch niet!’
Bacara zuchtte en schudde zijn hoofd, toen bukte hij en tilde wat kettingen van de vloer af die hij bekeek onder de microscoop en ze of weggooide of in een bak naast hem legde.

‘hoe laat is het eigenlijk?’ vroeg Krad toen hij een paar minuten naar Bacara had gestaard en de bak met sieraden al aardig vol zat.
‘nog zo’n 4 uur tot zonsopgang’ zei Bacara die precies wist dat Krad de zonnetijd wou weten.
‘ga je mee eten?’ vroeg Krad toen met een mysterieuze donkere tint in zijn stem.
Bacara schoof meteen zijn stoel naar achteren die een afschuwelijke piep losliet in de werkplaats en smeet een ketting op zijn werktafel.
‘Etenstijd!’