12.3 The last piece of the heart

Een schok ging door mij heen en twee stemmen in mijn hoofd gingen de strijd met elkaar aan. De ene stem vertelde me dat het mijn verbeelding was, Dat dit niet waar kon zijn. Dat Jasper niet zo was. De andere stem vertelde me dat Jasper hier wel stond te glinsteren, Die andere stem vertelde me over de eigenaardige dingen die me altijd al aan hem opgevallen waren en die andere stem werd al snel de einige stem.

Ik moest me beet grijpen aan de boom achter me. Even sloot ik mijn ogen en toen besloot ik naar hem toe te gaan. Ik wou het uit zijn mond horen voordat mijn hart zou breken. Een diepe zucht later stapte ik uit de schaduwen van het bos.
“Jasper. Wat is dit?”
Verbaast keek Jasper mij aan en langzaam zag ik paniek op zijn gezicht verschijnen. Ergens diep van binnen wou ik hem een enorme knuffel geven en hem geruststellen maar dat kon niet. Niet nu ik dit wist. Vragend keek ik hem aan.
“Goocheltrucje?”
Met zijn vertrouwde scheve grijns keek hij me aan. Het was alsof hij verwachtte dat ik hem zou geloven.
“Een goocheltrucje? Echt waar?”
Geirriteerd zetten ik mijn handen in mijn zij. Geloofde hij nou echt dat ik daarin zou trappen?
“Ja een goocheltrucje net zo als dat met mijn ogen. Ik ben best goed al zeg ik het zelf.”
Zijn zelfverzekerde grijns maakte me nog kwaaier. Moest hij nou tegen me liegen.
“Wat doe je eigenlijk hier?”
“Ik kwam hier om jou te zoeken. Ik vertrek morgen uit Forks ik ga naar huis.”
“Wat waarom? Mila wat is er aan de hand? Heeft dit met gisteren te maken?”
Zachtjes legde hij zijn hand op mijn schouder. Met een woest gebaar duwde ik zijn hand weg.
“Wat denk je wel niet? Misschien kan je dit bij andere meisjes doe, maar niet bij mij. Je had het me moeten vertellen. Of als jij je niet kan beheersen gewoon niet meer met me om moeten gaan.”
“WAAR HEB JE HET OVER.” Boos keek Jasper mij aan. “waar heb je het over?"
“Over jou Jasper. Over wie anders?”
“Je vindt me niet leuk meer? Is dat het?”
Zuchtend keek ik in zijn ogen die nog steeds goudkleurig waren.
“Jasper. Ik zit bij de FBI. Dat weet je allang. Ik kwam hier om een paar vermissingen op te lossen. Nou ik heb ze opgelost. Het waren vampiers."
Met een woest gebaar draaide ik me om. Al die tijd had Jasper achter die vermissingen gezetten. Hoe kon hij?
“Kunnen we er niet over praten?”
“Dag Jasper” En toen onmogelijk te horen voor mensen oren maar misschien wel voor die van vampiers.
“Ik zal je missen.”
“Ik jou ook. En vergeet alsjeblieft niet dat je me nog steeds altijd kan roepen als je hulp nodig hebt.”
Een kleine glimlach verspreide zich over mijn gezicht. Ik zou hem nooit om hulp vragen.