12.2 The last piece of the heart

De volgende morgen werd ik gewekt door een hand op mijn schouder. Op een stoel naast mijn bed zat Luca. De man die meestal nors uit zijn ogen keek, keek me nu met een medelijdende glimlach aan.
“Goedemorgen Mila. Hoe gaat het er mee? Ik heb alles al gehoord. Dave zegt dat je al dagen op de hoogte bent van wat hier aan de hand is, maar dat je dat geweigert hebt omdat je hier langer wou blijven. Je schijnt veel met een jongen om te gaan die Dave niet vertrouwd. Maar daar gaat het allemaal niet om ik wil jouw kant van het verhaal horen.”
Verbaast keek ik hem aan. Ik had al jaren het idee dat Luca vond dat ik niets waard was. Dat alleen dat wat Dave te vertellen had de moeite waard was.
“Ik ben er vorige week achtergekomen maar ik kan het echt niet vertellen. Ik zou het wel willen maar we kunnen er niets aan doen. Dat kan gewoon niet. En ik kan het ook niet vertellen want als ik het vertel dan overleven jullie het niet.”
Met een zucht keek Luca mij ernstig aan.
“Ik weet niet of je het weet, maar ik werk langer bij de FBI dan jij misschien beseft.En ik geloof je. Sinds de dood van Mike Newton weet ik wat hier aan de hand is maar ik kon jullie niet zomaar weghalen om praatjes te voorkomen. De enige vraag die overblijft is: Hoe lang hebben ze je gegeven?”
Verbijsterd keek ik hem aan. Dit had hij wel eens mogen vertellen.
“Ik heb nu nog zes dagen.”
“Okey. Pak je koffers maar. Jullie vertrekken morgenochtend. En maak je geen zorgen. Ik regel het wel met hen.”
Met grote stappen verliet hij mijn kamer. Hij geloofde me. Opeens realiseerde ik me dat dit mijn laatste dag in Forks was. Mijn laatste dag met Jasper. Gehaast keek ik op de klok. Het was al drie uur. Als ik Jasper nog wou zien moest ik nu weg.
Zo snel als ik kon rende ik de achtertuin door. Het bos in. De bomen flitsten voorbij. Maar ik had er geen tijd voor ik moest naar Jasper zo snel als ik kon. Het zou de laatste keer zijn dat ik hem zou zien.
Opeens zag ik licht door de bomen schijnen en ik besefte dat ik bij het veldje was beland waar Emma Mike vermoord had. Ik kon het niet laten om even te kijken. Zo langzaam als ik kon liep ik richting de rand van de open plek. Mijn ogen werden naar het midden van het veld getrokken en mijn hart maakte een sprongetje. Daar op het midden van het veld stond Jasper. Hij schitterde als ijs in de zon. Als duizend sterren in de nacht. Hij glinsterde als diamanten.