12.1 The last piece of the heart

De rest van de avond liep ik door het huis te ijsberen. Ik wist niet meer wat de waarheid was, Wat ik moest geloven en wat ik moest doen. Het enige wat ik wist was dat ik Jasper moest beschermen. Ik wou hoe dan ook bij hem blijven. En dat gevoel werd elke minuut dat ik hem zag sterker. Ik hield van hem met heel mijn hart. Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht. Ik moest het hem gaan vertellen. Met een sprong was ik bij de deur maar nog voordat ik hem open had werd die versperdt door Dave.
“Je kunt nu niet weg. We hebben een bespreking.”
Met tegenzin liet ik me richting de woonkamer trekken. Colin, Dave en Tony keken me ernstig aan. Iets zei me dat het goed mis was.
“We schieten niet op.” begon Dave “Waar zijn we nou achter gekomen? We weten helemaal niets!. Sinds we hier zijn zijn er zelfs meer vermissingen dan hiervoor.”
Nerveus schoof ik met mijn voeten over de grond.
“Het lijkt wel alsof er niets verbeterd is, alleen maar verergert. Luca vindt dat ook en daarom komt hij morgen langs.”
Ik besefte dat dit het moment was dat ik wat moest zeggen.
“Ik weet wat er aan de hand is.”
Ik had een stilte verwacht. Maar geen stilte die zou pijnlijk voelde.
“Nou, Vertel maar op dan.” Met een ijzige toon doorbrak Dave de stilte.
“Dat kan ik niet. Ik kan het niet uitleggen. Het is alleen niet iets waar wij wat aan kunnen doen.”
Op dit moment werd ik aangestaard alsof ik in een idioot was.
“Mila.”
Dave keek me dreigend aan.
“Je hebt een kans. Als je het ons nu niet verteld geef ik je kamerarrest totdat Luca hier is.”
Duizenden gedachten vlogen door mijn hoofd en opeens besefte ik dat er maar een ding was wat ik kon doen. Met een ruk stond ik op en liep de kamer uit.
“WAT DENK JIJ DAT JE GAAT DOEN??”
“Ik ga naar mijn kamer want ik heb kamerarrest.”
Verbaast staarde iedereen me aan. Ze wisten hoeveel ik van vrijheid hield en ik kon onmogelijk langer dan 2 uur in een kamer blijven. Zo langzaam als ik kon liep ik de trap op en mijn kamer in. De deur klapte met een klap dicht