11.4 When everything is gone

Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Zo snel als ik kon sprong ik op en rende het bos in. Ik moest hier weg. Als ik zelf dood zou gaan was het een ding, maar anderen op offeren was een heel ander verhaal. Zo hard als ik kon rende ik het bos door. Zwarte en witte vlekken danste voor mijn ogen. Takken schampte mijn armen en mijn voeten stampten over de grond. Ik moest hier weg zo snel als ik kon. De beelden spookten door mijn hoofd. Elke keer zag ik Jasper in de vlammen verdwijnen.
Met een bonk knalde ik ergens tegenaan. Met verbazing keek ik op recht in het gezicht van Jasper.
“Mila wat doe jij hier?”
Met zijn scheve grijns zette hij me op mijn voeten en kuste mijn mond. Opeens veranderde zijn uitdrukking. Zijn gezicht betrok alsof hij zojuist getuigen was geweest van wat ik gezien had.
“Wat is er aan de hand?”
“Niets, Er is niets aan de hand.” Voorzichtig produceerde ik een glimlach. Wantrouwend keek Jasper me aan en pakte mijn arm.
“Wat is er dan met je hand gebeurt? Wees niet zo koppig en vertel gewoon wat er is.”
Jasper’s ogen waren weer de inmiddels vertrouwde,zwarte kleur geworden. Maar ik was niet bang meer. Ik mocht hem niets vertellen. Ik moest hem beschermen. Met een zucht liet Jasper mijn arm los en pakte mijn hand beet. Met grote stappen liep hij het bos in mij met zich meetrekkend.
“Waar gaan we heen?”
“Ik breng je naar mijn huis. Daar is Edward.”
“Waarom moet ik naar Edward. Ik wil helemaal niet naar Edward. Ik wil hier blijven met jouw.”
“Maar ik wil wel naar Edward dus jij gaat mee. Denk eens aan iemand anders dan jezelf.”
Zijn woorden voelden alsof ik in mijn gezicht geslagen werd. Hoe kon hij dat denken? Woedend trok ik mijn hand los. Ik trok mijn mond open om hem eens goed zijn huid vol te schelden. Maar voordat ik wat kon zeggen had Jasper zijn armen om me heen geslagen.
“Huil nou niet. Ik bedoel het niet zo. Ik wili je alleen maar helpen. Sorry. Het spijt me. Ik wil gewoon dat je gelukkig en veilig bent. Want als jij gelukkig bent ben ik dat ook. Als jij veilig bent kan ik rustig naar huis gaan. Je betekent heel veel voor me. Dat besef je toch wel? Het spijt me.”
Mijn hart liep op dat moment over van emotie en opeens was het weg ikkvoelde niets meer. Een klein pijntje in mijn hart was alles wat op dat moment nog over was van de pijn die ik eerst voelde.
“Sorry ik had dit niet moeten zeggen. Je moet daar heen dan ben je binnen een minuut thuis.” En nu was Jasper degene die zich omdraaide en wegrende zo snel als zijn voeten hem konden dragen.
Op het moment dat hij wegliep. Kwam de pijn in mijn hart terug en pas toen ik weer veilig in mijn achtertuin stond besefte ik wat het was. Het was liefde.