Waiting.

Lotte’s POV:
Ik staarde naar het water, lachte toen Kimey het deed opspringen en ik het over me heen kreeg. Als in een reclamespot kwam zet terug boven, streek het water uit haar haren en knipoogde naar de jongens aan de andere kant. Ze smachtte, hielden zichzelf vast aan het gras en probeerde hun kwijl te verdoezelen. De grijns bleef voor de eerste keer in een lange tijd zitten, toen nieuwe plannen zich in m’n hoofd vormde en wachtte om uitgevoerd te worden. Ik kon nauwelijks de woorden horen die de jongens zeiden toen ik voor ze stond, maar ik wist precies wat ze zeiden. Het knikken van hun hoofden was net iets te overtuigend en de grijnzen om hun gezicht werden met de seconde breder. Hun ogen volgde de lengte van mijn benen, tot ze eindelijk bovenkwamen, en twijfelde of ze naar mijn ogen zouden kijken of een stage lager. Ik lachte voor een laatste keer naar ze en liep dan terug naar Kimey. Hij was er ook, in de verte en verscholen in de schaduw. Deze keer keek hij niet naar mij, maar naar het water, de cirkels die zich over het oppervlak bewogen. Hij had een standbeeld kunnen zijn, zijn perfecte lichaam enkel een voordeel in zijn geval. Ik hoorde haar zuchten, wist dat het door hem was. Ik kon niet zien dat ze schuld had, schuld voor iets wat ze niet of juist wel gedaan had. “Morgen, 1ste les dag…” zei ze opeens.
Ik knikte zacht en glimlachte even, “als we echt les gaan volgen…”
Ze lachte ook weer, schudde haar hoofd en kroop dichter naar me toe. Water drupte uit haar zwarte haar, liep langs mijn huid naar beneden en deden me rillen. Ze zuchte en sloeg haar handdoek om me heen, net als vroeger. Handdoeken zo groot als laken, de wereld als een enorme plek en 2 kinderen onder de zachte stof. Nu waren we geen kinderen meer en de wereld was ook zo groot niet meer. Alles wat we ooit hadden willen ontdekken was al ontdekt door andere en hoewel we nog steeds zochten naar redenen voor leven, nu waren we wel bang voor de toekomst.
“Gaan we terug?” vroeg ze zacht. Ik knikte, stond op zodat het laken van ons afviel. Ze griste haar kleren van de grond, deed –net als ik- enkel haar short aan en liep naar de rand van het gras perk. Damon staarde onze kant op, keek dan in de rond en was duidelijk gerustgesteld genoeg om naar me toe te komen. Sinds de klap van Taylor, durfde hij geen centimeter dichter komen. Bang dat hij de wereld weer vanaf de grond zou bekijken.
“Lotte…” ik bleef staan, wachtte tot hij eindelijk dicht genoeg was,”zal ik je morgen komen halen?”
Ik schudde mijn hoofd,”Nee, ik heb nu mijn eigen wagen, weet je nog… maar je mag wel mee met me morgen door de gangen zwerven…”
Het tweede leek hem zo aanlokkelijk dat hij gewoon geen nee meer over zijn lippen kon krijgen.
“Het word leuk,” knipoogde Kimey en trok me bij hem weg. “Morgen dan” schreeuwde hij nog, net nog hoorbaar voor we om de hoek waren. Ze bleef maar praten, woorden die ze nooit eerder had gezegd of ik nooit gehoord had. Ze mocht hem niet meer, Damon was een afgesloten hoofdstuk en ze wou het zo ook houden. Ze was duidelijk iets van plan morgen, anders zou ze nooit zo aardig geweest zijn. Soms –voor we thuis waren- keek ik over mijn schouder, zag zijn schaduw achter ons heen sluipen, maar hij niet meer. Hij leek het opgegeven te hebben, maar had toch een klein sprenkeltje hoop door morgen, wat mij dan weer een steek door het hart gaf. “Niet te geloven dat je ja tegen hem zei,” dat had ik wel gehoord.
Ik haalde mijn schouders op,”Ik heb zo mijn eigen idee daarvan…”
Haar blauwe ogen lichtte op en ik kon de vragen voelen aankomen. Ze deed de deur voor me open maar voor ze iets kon vragen stond mijn vader daar.
“Hoe was het,” hij bestudeerde mijn ogen, zocht naar tranen. Hij zou het niet toegeven, maar ik wist dat hij hier de hele tijd had gezeten en gewacht had op het moment dat ik zou thuis komen.
Ik glimlachte oprecht naar hem,”Het is oké… ik had een leuke dag.”
Snel drukte ik een kus op zijn hoofd en rende de trappen op. Hij wou nog iets zeggen, maar vond er de woorden niet voor. Ze drukte de deur dicht toen ik op mijn bed ging zitten en staarde me vragend aan.
“Ik heb een hele boel jongens een rondleiding beloofd, het is niet mijn schuld dat dat allemaal op het zelfde moment is als die van Taylor, toch?”
Ze grijnsde gemeen, sprong naast me en ging liggen. Haar ogen bleven aan de plafond hangen, haar blik op oneindig en ze mompelde,”mag ik met je mee?”
Ik viel naast haar nee,”waarom?”
“Gewoon, misschien…” ze zweeg voor even en zuchtte,”ik wil met hem praten.”
“oh” zei ik.
Ze rolde zich op haar zij en keek me aan,”als je het niet wilt, dan begrijp ik het…”
“Nee, natuurlijk niet. Kimey als je met hem wil praten dan moet je dat doen!”
Ze lachte,”Dankje…”
Ze had een ander antwoord verwacht en eerlijk gezegd ik ook. Ik bleef rustig en het deed geen pijn, dus ik was best gelukkig.
“Meisjes, komen jullie ook buiten. De barbecue staat al aan.”
“Mag ik iemand uitnodigen?” riep Kimey over de trap heen. “Natuurlijk.”
Ik keek haar vragend aan. Ze lachte, rende terug naar de kamer en belde iemand op. Ik lachte. Vandaag kon ik alles aan, dat voelde ik gewoon. En dat was mijn les van die dag, volg niet altijd je gevoel.!