~43

De nacht was al gevallen. Zwijgzaam zijn we naar het huis van de jongens gelopen. Woorden waren niet nodig. “Kira? Kan ik je zo even spreken… Alleen.” Ik kijk Rose aan en knik. Yu kijkt me pijnlijk aan en ik druk een kus op zijn wang. “Ik kom er zo aan, ga maar alvast.” Yu knikt en loopt samen met de jongens naar de deur. Ik kijk Rose vragend aan. “Het spijt me, maar we gaan weg vanavond en je gaat met ons mee.” Mijn mond zakt open en mijn hand schiet naar het gat. “Waarom? Waarom mag ik niet hier blijven?” De tranen springen in mijn ogen en ik snik zacht. “Omdat we deze jongens geen pijn meer mogen doen. We hebben ze al teveel mee laten maken, vind je niet?” Ik kijk Rose aan en schud mijn hoofd. “Mag ik dan echt geen geluk hebben?” “Liefje… Ben je vergeten dat het nog wel eens veel moeilijker zou kunnen worden. Veel gevaarlijker voor hen en voor jouw en je kind. Er komt nu een strijd om leiderschap. De laatste keer dat dat gebeurde was vreselijk, het werd een massaslachting. En je vrienden zullen er middenin zitten…” Ik knik begrijpend. “Ik snap je wel, maar ik wil je niet snappen. Ik wil dat het een droom is. Dat ik er wakker van kan worden naast Yu. Zonder enig vampier probleem…” “Maar je bent het met me eens, dat het niet anders kan?” Ik knik met pijn in het hart. “Wanneer vertrekken we?” “We wilden vannacht weggaan, maar ik geef je meer tijd. Morgen bij zonsopgang.” Ik knik verdoofd. “Ga nu maar naar binnen Yu wacht!” Zonder verder nog te reageren, loop ik naar de deur. Snel ga ik naar het appartement en klop aan. Yu opent de deur en gelijk loop ik naar binnen. “Waar ging dat over?”Begint Yu als we op zijn bed liggen. “Ze wilde weten hoe ik een einde aan Yami maakte en hoe de vampieren reageerden.” Yu knikt en trekt me tegen hem aan. Steels kijk ik naar zijn nek en zie twee paar gaten. “Hoe kom je aan dat tweede paar?” Vraag ik geschrokken. Yu schudt zijn hoofd. “Geen idee, ik was geblinddoekt. Het deed alleen verdomd zeer.” Ik knik kort en druk een kus op zijn wang. “Ik ben alleen maar blij, dat ze er nog zitten.” Yu kijkt me vragend aan. “Je vond het eerst nog vreselijk om aan te zien en nu ben je er blij mee.” Ik knik. “Ja, want deze heb ik niet gemaakt en het feit dat ik ze nog zie, houd in dat je nog menselijk bent.” Yu knikt en pakt mijn hand vast. Daarna speelt hij met mijn vingers en drukt er kusjes op. “Waarom kijk je toch zo verdrietig, liefje? Ik ben niet dood, jij bent er nog en we zijn samen.” Ik schud mijn hoofd. “Het is nergens om, misschien doet het afscheid van Yami me meer pijn dan ik dacht.” Ja, het afscheid doet inderdaad pijn, maar niet die van Yami. Maar die van Yu. Yu’s ogen zakken al langzaam dicht en ik strijk over zijn wang. “Ga maar slapen. Ik houd van je.” “Ik ook van jouw.” Daarna sluiten zijn ogen. Rose? Ik weet dat je me hoort. Alsjeblieft, wil je me een van mijn kettingen brengen. Die ene met het kruis. Na dat verzoek sluit ik mijn ogen en val in slaap.

“Kira... Wakker worden, het is tijd.” Gelijk sperren mijn ogen open. “Hier de ketting die je wilde hebben.” Ik knik en pak de ketting aan. “Ik kom er zo aan.” “We wachten in de kamer.” Stilletjes loop ik naar het bureau in de hoek en pak een papiertje, daar begin ik te schrijven.

Lieve Yu.

Het spijt me, het spijt me zo. Ik wilde dat het anders kon lopen, maar het is onmogelijk. Ik houd van je, en dat zal ik altijd blijven doen. Maar het mocht niet zo zijn. Wanneer je dit leest ben ik al ver weg. Omdat ik een ketting van jouw heb, en jij er geen van mij, geef ik je deze. Ik hoop dat je hem zult koesteren, zoals ik de jouwe zal koesteren. Nogmaals het spijt me. Ik wil bij je blijven, maar ik kan er niks meer aan doen. Ik zal altijd bij je zijn, als je dat wilt. Voor altijd in je hart.

Voor altijd de jouwe,
Kira

Met tranen in mijn ogen lees ik het briefje door. Even twijfel ik of ik er iets over mijn zwangerschap in moet zetten. Maar dat doe ik niet. Misschien is het wel helemaal niet waar. En wat als het waar is? Ik zucht en een traan drupt op het briefje. Zorgvuldig leg ik de ketting neer. Het kruis Achter mijn naam. Daarna draai ik me naar Yu en druk een kus op zijn lippen. “Ik houd van je, vergeet dat nooit.” Nog een keer snuif ik zijn geur op, nog een keer verlies ik me in zijn bloedgeur, alles voor 1 laatste keer. Dan druk ik nog een laatste kus op zijn lippen en loop weg. In de kamer staan Ismael en Rose. “Ik heb geen afscheid van de rest kunnen nemen.” Fluister ik pijnlijk. Rose knikt en ik loop snel nog even naar Romeo’s kamer daar leg ik ook een briefje neer. Daarna breek ik in bij het andere appartement. Schrijf Strify en Kiro en briefje en geef ze een zoen. Bij Shin doet het echter pijn. Hij was echt als een broer voor me. Ookal hebben we nooit vaak gepraat of iets leuks gedaan, hij was het toch. Na even naast hem te hebben gelegen, geef ik hem een zoen en schrijf ook een briefje. Eigenlijk wilde ik hem ook een kado geven, maar ik heb niets meer. Behalve mijn armband. Even kijk ik naar het zilveren vlechtwerk, maar dan doe ik hem toch af en leg hem bij de brief. Na nog een laatste blik loop ik naar buiten. Daarna leg ik mijn mobiel op tafel, als Rose het me opdraagt. En trek de cape aan die ze me geeft. “Kom, we gaan.” Met mijn natte wangen loop ik naar buiten en beginnen we te rennen. Ik kijk pas om als we buiten de bossen staan op een heuvel. Het licht van de opkomende zon verwarmt mijn rug en ik leg mijn hand op mijn buik. Als ik zwanger ben, houd ik het kind. Dan heb ik tenminste een stukje van hem bij me. “Vaarwel Yu… Bedankt voor alles. En vergeef me.” Zowel Ismael en Rose leggen een hand op een van mijn schouders en dan draai ik me om en loop huilend de heuvel af.

Vaarwel….