~42

Yu’s schreeuw gaat door merg en been en dan vooral door de mijne. Ik ben versteend en zie alleen maar hoe Yu kreunend op de grond ligt. Nee...”Neee!” Zonder verder na te denken schiet ik naar voren. Yami’s gevolg begint een muur te maken, maar het maakt me niks uit. Niks houdt me tegen. Alle vampieren die voor me komen, scheur ik zonder moeite aan stukken. Tot ik bij het kreunende hoopje sta, dat Yu moet voorstellen. Zijn handen zitten om de bijtgaten geklemd en hij kreunt en kermt van de pijn. Beschermend sla ik mijn armen om hem heen en kijk op. Yami is alleen verdwenen, net als alle vampieren. Er liggen hier en daar wel wat hoopjes stof. De ongelukkigen die mijn klauwen vonden. Een eenzame traan baant zich een weg over mijn wang en ik kijk naar Yu’s, van pijn vertrokken gezicht. Mijn vingers vliegen naar zijn achterhoofd om zijn blinddoek af te doen, maar ik word tegengehouden. “We hebben weinig tijd. Kira, kijk naar me!” Ik wil het niet, maar toch kijk ik naar Rose. “Wil je hem een vampier laten worden?” Mijn ogen worden groot en ik kijk naar Yu. Dan schud ik vastberaden mijn hoofd. “Nee, maar wat kunnen we doen. Hij is gebeten door een volbloed!” “Rustig meisje, ik heb een oplossing. Vertrouw je me?” “Wat is dat voor vraag? Natuurlijk vertrouw ik je!” Rose knikt. “Als je me vertrouwt, laat je hem aan mij over en ga je nu achter Yami aan.” “Wat ga je dan doen?” Rose schud haar hoofd. “Een tegengif maken. Maak je geen zorgen. Jij moet me bloed van Yami bezorgen. En nu opschieten ,of je bent te laat.”Ik knik en schiet tussen de bomen door. Een pijnschreeuw van Yu is het enige wat ik nog hoor en het dwingt me door te gaan. Bij het huis haal ik Yami in. “Mijn lief, is hij al bezweken?” De uitdrukking van plezier op zijn gezicht is ondragelijk. “Heb je zelf een einde aan zijn leven gemaakt? Of heb je hem laten bezwijken?” Zijn grijns breekt open in een bulderende lach die ineens stopt. Mijn hand voelt warm aan. En ik kijk naar het bloed dat er overheen stroomt. “Jij!” Ineens schiet zijn ene arm naar voren met mijn niet bebloede arm pak ik hem vast en breek hem in een beweging. Yami’s schreeuw weerklinkt in mijn oren, maar ik lach alleen maar. Yami is verstijfd en ik duw mijn arm dieper zijn lichaam in. Het bloed gutst over mijn huid en Yami gilt het uit. Nadat ik een tijdje mijn arm heb stilgehouden, verdwijnt zijn pijn licht, lijkt het. “Je zou de perfecte vrouw zijn geweest. Ik houd van je…” Ik kijk naar zijn lippen waar bloed tussen verschijnt. “Je was een goede vader voor me. Maar ik wil je niet als man. Ik houd van Yu. Vaarwel Yami.” Snel trek ik mijn arm terug en onthoofd hem met een snelle slag. Daarna kijk ik naar hoe het verminkte lichaam dat Yami moet voorstellen in stof overgaat. Dan kijk ik naar mijn bebloede arm. En daarna naar de bomen. Er staan nog een paar vampieren. Ze kijken me angstig aan en buigen. Ik lach en schud mijn hoofd. Daarna begin ik terug te rennen, naar waar ik Yu heb achtergelaten. Daar zit Rose over hem heen geknield. Ze glimlacht als ze mijn arm ziet. Rustig loop ik op hen af en zie de jongens en Rose vragend naar me kijken. “Is hij?” Begint Kiro zacht. Ik knik. “Hij is niet meer.” Rustig kniel ik bij Yu neer en strijk over zijn wang. Hij is warm, veel te warm. “Hoort hij zo te gloeien?” Rose knikt. “Hij moet alleen nog het bloed binnen krijgen van degene die hem heeft gebeten. Ik knik en kijk naar het bijna levenloze lichaam, dat alleen nog maar een beetje stuiptrekt. Snel lik ik wat van het bloed van mijn arm en druk mijn lippen op de zijne. Het bloed is nog warm. Voorzichtig scheid ik mijn lippen en scheid ik de zijne met mijn tong. Het bloed glijd van mijn tong en vermengt zich met zijn speeksel. Als ik er zeker van ben dat hij het binnen heeft gekregen breek ik de zoen. “Kom op, Yu. Laat me niet in de steek.” Na een paar minuten sperren zijn ogen open en hij snakt naar adem. Voorzichtig strijk ik over zijn wangen. Daarna haal ik zijn blinddoek af en kijk hem aan. Zijn ogen gloeien rood, maar na een paar seconden zijn ze weer de prachtige kleur die ik ken. “Yu!” Mijn tranen vloeien rijkelijk. Yu strijkt zacht over mijn rug. “Ze had dus gelijk…”Ik kijk op. “Wie?” “Het meisje uit mijn droom, of nachtmerrie, of wat dan ook. Ze waarschuwde.” Ik knik en kijk hem aan. “Ik houd van je.” Yu glimlacht en drukt een kus op mijn lippen. “Ik ook van jouw…” “Mensen ik snap dat we blij zijn dat we elkaar nog hebben. Maar ik krijg de kriebels van dit bos. Alsof iedereen naar ons kijkt.” Ik lach en kijk Strify aan. “Dat doen ze ook. Er zijn nog vampiers over.” Gelijk kijken de jongens angstig om zich heen. “Maar ik wil ook weg. Ik krijg er ook de kriebels van…” Yu glimlacht en ik kom snel overeind. Daarna geef ik Yu mijn hand en trek hem voorzichtig omhoog. “Kom, we gaan…” Met mijn hoofd tegen Yu’s schouder loop ik het bos uit.