~41

“Kom, we gaan.” Ik knik en volg Ismael en Rose naar het bos buiten de stad. Het is er stil te stil. Alsof iets alle geluiden heeft gedood. Ik slik kort en zorg dat mijn klauwen gereed zijn. Rose ziet het en ook zij en Ismael laten hun klauwen zien. Ze hebben duidelijk ook het gevoel dat er iets niet klopt. Een ademteug door mijn neus, is genoeg om te weten dat we omsingelt zijn. “Rose, Ismael! Ik wist wel dat jullie mijn vrouw terug zouden brengen. Dank jullie. Hoe kan ik jullie goed genoeg bedanken.” Yami komt uit de schaduw gelopen. Zijn armen wijd gespreid, een valse lach op zijn gezicht. Ineens verandert zijn gezichtsuitdrukking. “Zo had het kunnen zijn. Als jullie je niet tegen mij waren gekeerd.” Een grauw ontsnapt Rose mond en ik houd mijn adem kort in. “Zullen we hier over gaan praten. In plaats van er zo’n barbaars gevecht van te maken?” Rose laat nog een diepere grauw ontsnappen. Yami lacht. “Bovendien heb ik de bovenhand. Of zijn je vrienden je ineens niets meer waard.” Geschrokken zet ik een stap achteruit. “Wat bedoel je!” Gromt Ismael. “Ik bedoel dat je vrienden niet zo veilig zijn als je denkt. Ik heb ze namelijk hier bij me. Maak je geen zorgen, mijn liefste. Ik heb ze nog geen pijn gedaan. En als jij doet wat ik zeg, doe ik ze ook geen pijn.” Ik kijk Yami ongelovig aan en schud mijn hoofd dan sluit ik mijn ogen en snuif een keer goed ik. Hij heeft gelijk. Ze zijn hier. Rose en Ismael hebben het ook geroken en laten hun klauwen zakken. Yami knipt in zijn vingers en gelijk staan er een paar vampieren naast hem. Die verdwijnen weer tussen de bomen en halen de jongens tevoorschijn. Ze zijn geblinddoekt, maar ze schreeuwen niet. Toch geven ze me een angstige indruk. Rustig, we zijn vlakbij. Hoor ik Rose in mijn hoofd en ik weet dat ze het tegen de jongens heeft. “Ze zijn me niet van belang. Ik heb geen honger.” Hij laat even zijn ogen over elk van de lichamen gaan. “Je mag ze hebben… behalve hem.” En hij laat zijn hand op Yu’s schouder liggen. De rest word losgemaakt en onze kant op geduwd. Ismael en Rose gaan beschermend voor me staan, terwijl ik snel de blinddoeken af doe. Rustig geef ik ze een knuffel. Maar daarna draai ik me weer snel om naar Yu. Hij zit te trillen, maar doet niks gevaarlijks. Rustig maar liefje, ik ben bij je. Gewoon adem blijven halen. Yu knikt en haalt diep adem. Rose kijkt naar me en knikt. “Hij heeft hier niks mee te maken, laat hem met rust.” Yami schudt zijn hoofd. “Hij heeft er alles mee te maken. Hij is de enige die mijn wraak verdient.” Rustig strijkt Yami langs zijn wang en laat zijn tong over zijn nek gaan. Grommend kom ik wat naar voren en zie hoe Yami’s tanden in Yu’s huid zinken. Alles gaat ineens in slow motion. Nee, dit kan niet, dit mag niet.