~38

Trillend laat ik me op mijn knieën vallen. Een traan zakt uit mijn ooghoek en uiteindelijk rol ik me op tot een balletje, met mijn gezicht op mijn benen. Er komen mensen binnen en vampiers, maar ik herken de aura’s, dus ik blijf gewoon zo zitten. Zachtjes word er over mijn rug gestreken. Ik voel me zo slap, dat ik nog steeds niet reageer. Uiteindelijk word ik ‘uitgevouwen’ en opgetild. Er worden nog wat woorden gewisseld en ik hoor dat er een deur open gaat, maar voor de rest komt er niet veel binnen. Uiteindelijk voel ik een zacht matras onder me en word ik toegestopt. Een warm lichaam drukt zich tegen de mijne en er word een kusje op mijn voorhoofd gedrukt. “Ga maar slapen. Dat zal je goed doen.” Ik kijk Yu rustig aan en schud mijn hoofd. “Niks gaat mij nog goed doen. Helemaal niks. “ Yu glimlacht en drukt een kus op mijn lippen. “Helemaal niks?” Ik schud mijn hoofd en ga op zijn borst liggen. Helemaal niks. “Ik houd van je, Yu.” Fluister ik uiteindelijk na een korte stilte. Yu geeft me een kus en geeft me dan het enige antwoord, wat ik daarop wil horen. “Ik ook van jouw, lieverd.” “Het spijt me dat ik je in gevaar breng. Had ik je maar nooit ontmoet..” Een traan glijdt over mijn wang en blijft op Yu’s blote borst liggen. “Zeg dat alsjeblieft nooit weer. Het maakt me niet uit dat je het denkt, maar waag het niet om het nog eens te zeggen.” Ik kijk naar Yu en zucht. Daarna knik ik. “Beloofd…” Rustig laat ik mijn ogen dicht zakken en zucht. Daarna wacht ik op de bewusteloosheid. En gelukkig neemt die me al snel mee.

“Kira…? Kira…” zacht kreunend open ik mijn ogen en kijk in die van Rose. Het is nog donker en Yu slaapt nog. Wees stil. We willen Yu niet wakker maken. Ik knik en sta op. Daarna loop ik achter Rose aan naar de kamer. Daar staat Ismael ook. Ok, overleg, maar houd het in je gedachten. Ik knik en zucht.Waar willen jullie het over hebben? Ismael kijkt even naar Rose en die knikt daarna sluit hij zijn ogen. We moeten iets aan Yami gaan doen, hij wordt te gevaarlijk. Ik knik kort en zucht. Maar hoe? Ik bedoel..Hij is een volbloed. Als hij sterft, hebben we de poppen aan het dansen. Rose knikt en zucht ook. Dat is, omdat er dan niemand aan het hoofd van de clan staat. Maar ik heb met wat andere volbloeden gepraat. Zij hebben de beslissing bij ons neergelegd. “Mooi...Dus we hebben vrij spel..” Ismael en Rose knikken en ik spin zacht van tevredenheid. Op deze manier zijn er de minste slachtoffers. “Ga nu maar weer naar Yu. Voor hij wakker, en ongerust word.” Ik knik en loop weer naar de slaapkamer, terwijl de vertrouwde aura’s verdwijnen. In de deuropening blijf ik even stilstaan. De dekens zijn van Yu’s lichaam afgegleden tijdens het woelen en bedekken alleen zijn onderlichaam nog maar. Hij baadt in het zweet en mompelt onverstaanbaar. Het lijkt alsof hij vergif heeft ingenomen. Maar het is een nachtmerrie. Het doet me pijn en langzaam loop ik op hem af. Mijn ijskoude vingers wissen het zweet van zijn voorhoofd en ik fluister wat sussende woordjes in zijn oor. Ineens schieten zijn ogen open en zit hij rechtop. Hij kijkt me angstig aan en slaat dan zijn armen om me heen, terwijl hij zijn hoofd op mijn borsten laat rusten. Zijn gejaagde ademhaling is een teken voor me dat hij doodsbang is. En hij trilt als een gek. “Yu? Wat is er lieverd. Kalm maar, er gebeurt niks..Shht..” De trillende jongen kijkt me aan en ik zie hem zichtbaar kalmeren. “I-ik.. Sorry.. Ik weet niet wat er was.” Ik glimlach en sla mijn armen om hem heen. “Rustig maar, ik ben er. Je had gewoon een nachtmerrie. Ga nu maar weer slapen, je hebt het nodig. Je bent geen vampier..” Gelijk sperren zijn ogen weer open en kijkt hij me aan. Ik snap zijn blik niet helemaal. Er zit angst in, maar ook rust en liefde. Gewoon teveel emoties voor een blik. En ik snap ze gewoon niet. Wat is er met hem aan de hand?