003|

Om half 9 ging mijn wekker aan. Hmm… kon die niet wat later aan ofzo. Ik lag net lekker. Het was wel een leuk liedje, Katy Perry met California Gurls. Iets minder chagrijnig kwam ik mijn bed uit. Ik pakte wat kleren uit mijn kast en deed ze aan, liep naar beneden en smeerde wat brood.
‘Goedemorgen schat.’
‘Hoi mam.’
‘Lekker geslapen?’
‘Als die stomme wekker niet ging, dan wel.’
‘Ah, wat ben je zielig.’
‘Dank je mam, voor je medeleven.’ Ik ging tegenover mijn moeder aan tafel zitten en ze keek me aan over haar krant.
‘Je bent toch niet te moe om te winnen, hé?’
‘Vast niet. Trouwens Tessa sms’te gister dat er een speciaal iemand naar de wedstrijd kwam kijken.’
‘Oh, en weet je ook wie?’
‘Nee, dat vind ik ook raar.’ Ik nam een hap brood.
‘En,’ begon mijn moeder, ‘was het leuk gister in de stad?’
‘Ja, hoor. Altijd gezellig met Tessa.’ Mijn moeder keek me vragend aan, en ik wist dat ze wou weten of ik wat gekocht had. Het komt namelijk nog wel eens voor dat ik veel of nutteloze (of veel nutteloze ) spullen meebreng uit de stad.
‘Ik heb alleen een shirtje gekocht hoor.’ zei ik toen.
‘O, dat valt mee. Hoe laat moet je eigenlijk bij de zaal zijn?’
‘Om half 11. Om 11 uur begint de wedstrijd.’
‘Dan zou ik je tas klaarmaken en gaan. Het is nu al weer 10 uur. En het is wel een stukje fietsen.’ zei mijn moeder. Snel ad ik mijn brood op, maakte mijn tas klaar, pakte mijn iPod en jas en stapte op de fiets. Na een eindje door het groen landschap gefietst te hebben, kwam ik bij de sporthal aan. Tessa, Lara, Rachel, Niki, Bella en Hester waren er al.
‘Waar kom jij zo laat vandaan?’ vroeg Lara, zij is de aanvoerster en vind dat iedereen er op tijd moet zijn. Ze is erg streng, maar wel super aardig. Misschien een rare combinatie, maar het kan dus.
‘Ehm, hoe laat is het dan?’ vroeg ik.
‘Net iets over half elf. Haha! Maakt niet uit hoor. Zullen we naar binnen gaan?’ vroeg Lara.
‘Hallo. Mag ik mijn fiets soms ook even wegzetten?’
‘Oh, sorry.’ zei Lara. ‘Maakt niet uit hoor.’
‘Oké maar wel even opschieten nou.’ Snel zette ik mijn fiets weg en liep samen met de rest naar binnen. Niki kwam naast me lopen en vroeg,
‘Wie dank jij dat er komt kijken?’
‘Weet ik veel, als we het mochten weten, wisten we het waarschijnlijk wel.’ ‘Klikt logisch… Ik denk dat het een volleybal scout is, dus ik ga extra mijn best doen.’ zei Niki.
‘Ik ga ook mijn best doen, maar dan om kampioen te worden.’
‘Ja, dat doe ik ook wel…’ en Niki ging wat aan Rachel vragen. We zagen William zitten en liepen erheen.
‘Weet jij op welk veld we moeten spelen? vroeg Lara aan William.
‘Het achterste veld.’ zei William. Gelukkig weet onze coach altijd alles, want wij weten het niet.
‘En waar de kleedkamers zijn?’
‘Jullie zijn echt meiden, hé? Daar heen.’ En William wees naar een gang aan de linker kant.
‘Ja, gelukkig zijn we meisjes.’ zei Bella en we liepen achter haar aan naar de kleedkamers.
‘Oh, kijk daar hangt het bordje.’ zei Lara, ‘Die had ik niet gezien.’ Nee, dat dacht ik al, anders had je het niet gevraagd. Ik ben dan wel de jongste in dit team, maar dus niet de domste. Ik moest lachen.
‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Tessa. ‘Oh, niks. Binnenpretje.’ zei ik. We stapten de kleedkamer binnen en begonnen ons om te kleden.