024

Christine POV

Ik tilde mijn ene voet op, en stond op het punt om mezelf naar beneden te laten vallen. Over enkele seconden ben ik verlost van deze pijn. Niemand die me nog kan kwetsen. Tranen stroomden over mijn wangen. Ineens werd ik terug getrokken, wie brengt me terug in deze hel? Ik opende mijn ogen en zag Alice staan. Haar gezicht stond vol met pijn. "Waarom haal je me hier weg? Laat me uit deze hel ontsnappen" zei ik huilend. "Geef me je hand, en ik haal je uit de hel" zei Alice zacht. Haar ogen straalden vertrouwen uit. Kan ik haar vertrouwen? Zal ze me echt helpen? "Beloof je het?" fluisterde ik zacht, zo zacht dat ik twijfelde of ze me überhaupt kon horen. "Ik beloof het. Ik zal nooit liegen tegen een van mijn beste vriendinnen" fluisterde Alice terug. Dit was de druppel, door deze woorden weet ik zeker dat ze het meent. Niemand zal met zulke woorden een leugen vertellen. Zeker Alice niet. Ik schonk Alice een kleine glimlach en pakte haar hand stevig beet. Ik werd van de brug afgetrokken, en Alice sloeg haar armen om me heen. "Waag het nooit meer om zo iets doen" zei Alice zachtjes. Ik knikte lichtjes. Geen idee of ze het gezien heeft. "Kom, we gaan hier weg, we gaan wel even naar het bos" zei Alice en ze trok me mee.

"Hij heeft je echt gebroken he" zei Alice na een tijdje. "Klopt" fluisterde ik, ik was niet in staat om meer te zeggen. "Het komt allemaal goed. Ik beloof het" zei Alice. "Dat kan je toch niet? Hij heeft nou een maal voor Bella gekozen" snikte ik. "Ik weet het zeker. Alles komt goed, maar dan ook echt alles" zei Alice. Ik keek haar aan met de tranen in mijn ogen. Iets in me zegt dat ze gelijk heeft, maar ik durf het niet te geloven, en ik kan het niet geloven. Edward heeft gewoon voor Bella gekozen, zo simpel is het. Maar, als Alice er de vertrouwen in heeft, en wil dat ik het ga geloven doe ik wel alsof ik het geloof. Ik heb de afgelopen maanden toch al onder een masker geleefd, ik houd het vast wel vol. Althans, ik hoop het. "Ik ga Rosalie even bellen, zodat ze ons kan ophalen" zei Alice zacht. "We gaan toch niet naar jullie huis?" vroeg ik geschrokken. "Edward is weg, dus de kust is veilig" zei Alice. Ik wou mijn mond opentrekken om er tegenin te gaan, maar dat is echt onmogelijk bij Alice. Als die iets wilt, dan krijgt ze het ook. "Je hebt geen keuze, ik neem je gewoon mee" zei Alice en ze liep weg om met Rosalie te bellen. Ik keek om me heen en zag de mogelijkheden die ik had. Ik kan natuurlijk weg rennen. "En je rent niet weg!" riep Alice ineens. Ik keek haar verbaasd aan, hoe kan zij dat nou weten? "Ik ken je langer dan vandaag" riep Alice met een glimlach. Ik glimlachte flauw terug, nu is mijn plan mislukt en moet ik naar het huis van de Cullens. Wat als Edward er toch is? Wat als hij net terug is gekomen ofzo, dan zit ik in de problemen. "Niet zo panieken, hij is er echt niet" zei Alice terwijl ze me omhoog trok. We liepen het bos weer uit en daar stond Rosalie al op ons te wachten. "Gek kind, owee als je ooit nog eens zo'n actie hebt" zei Rosalie terwijl ze haar armen om me heen sloeg. "Alleen omdat Edward zo'n sukkel is en jou laat gaan, betekent het nog niet dat wij niet van je houden" fluisterde Rosalie. "Dat is heel lief van je" zei ik zacht terwijl er al weer tranen over mijn wangen stroomden. Rosalie veegde ze weg en keek me aan. "Edward is echt niet thuis, dus je kan mee komen" zei ze met een glimlach. "Oke oke, ik heb waarschijnlijk toch geen andere keus" mompelde ik zacht. We stapten alledrie in de auto en ik staarde naar buiten. Af en toe keken Alice en Rosalie met een bezorgde blik naar me, maar ik reageerde er niet op.

"We zijn er" zei Rosalie na een paar minuutjes. Ik stapte uit de auto en bekeek het huis. Het is lang geleden dat ik hier ben geweest, en de herinneringen die ik er aan heb zijn niet erg prettig. Oke, ze waren pretti, maar op dit moment wil ik ze liever niet hebben. "Kom" zei Alice en ze trok me mee naar binnen. En daar stonden ze de Cullens dan, oke allemaal behalve Edward en Carlisle. Ik schonk een flauwe glimlach naar Jasper, Emmett en Esme. "Ik ben blij om je te zien" zei Esme met een glimlach en ze sloeg haar armen om je heen. "Je kan hier altijd komen, ondanks het gebeuren met Edward. Iedereen geeft hier heel veel om jou" zei Esme zacht. "Dat heb ik al eerder gehoord" zei ik met een glimlach. Oke, deze glimlach is zo fake als maar kan, maar dat merken ze toch niet. Jasper en Alice stonden zacht met elkaar te praten, Jasper keek nogal verbaasd. Nou ja, het zal wel het maakt me niks uit. "Zullen we naar boven gaan?" vroeg Rosalie. "Is het goed als ik eerst naar huis bel, en naar Sas en Jake?" vroeg ik terwijl mijn wangen rood kleurde. "Is al gebeurd, dat heeft Emmett voor je gedaan" zei Rosalie met een glimlach. Ik keek Emmett dankbaar aan. "Ja, ik geef ook om jou hoor" zei hij lachend. "Gelukkig maar" fluisterde ik. Alleen ik had liever gehad dat de hele familie Cullen me zou haten, en dat Edward me zou liefhebben. Maar je kan niet altijd krijgen wat je wilt. Rosalie pakte mijn hand en trok me mee naar boven. Na een anatal minuten kwam Alice ook achter ons aan. Ze keek een beetje vreemd, net als hoe Jasper net keek. Nou ja, het zal wel..

Jasper POV

Wat is er toch steeds aan de hand? Begint mijn gave slechter te worden ofzo? Ik heb nooit zien aankomen dat Christine zoveel last van liefdesverdriet had. Altijd was het gevoel goed en blij. Nooit heb ik haar verdriet gevoeld, niet tijdens de lessen, en nu net ook niet. Waarom wou ze van de brug afspringen als het gevoel goed is? Edward heeft het er ook nooit overgehad, hij heeft nooit gezegd dat Christine zich zo voelde. Heeft Christine zelf ook een gave, als mens zijnde? Dat kan toch niet, dat is niet mogelijk. Toch?...