Normaal, voor zo ver dat kan

Hai ik ben Audrey en ik ben helemaal gek van voetbal. Al zolang ik me kan herrineren voetbal ik. Ik had er ook alles voor over om de top te bereiken, maar je welke top club wil een meisje in het team? Die vraag kan ik zelf wel beantwoorden, geen één. Zelfs al kon ik beter voetballen dan veel van de jongens bij de jeugd, ik kon en mocht geen prof worden. Volgens mijn oma hoorde meisjes niet te voetballen, die hoorde te klarinet te spelen en niet vies te worden, mijn opa was het met haar eens. Een meisje voetballen, pff die konden dat helemaal niet, meisjes waren mietjes en moesten als porseleine popjes thuis op de bank zitten. Gek werd ik van hun gezeur over wat ik wel en niet mocht. Ik storte me helemaal op voetbal. Uren heb ik in de bieb gezeten om alles over voetbal te leren. Als ik dan weer klaar mee was trommelde ik mijn vrienden op om op het veldje in de buurt alles wat ik de bieb als theorie had gelezen in praktijk te brengen. Ik speelde geen voetbal, ik lééfde voetbal, ik sliep voetbal, ik was voetbal. Ik was toen 10 jaar. Al veel eerder ben ik bij een club gaan voetballen. Als ik met het goed kan herrineren was ik toen 6 jaar. Mijn vader had me al allerlei trucjes geleerd en ik kon voor een 6-jarige al prima dribbelen. Ik weet nog precies hoe mijn eerste training was. Ik kwam samen met mijn vader het veld op lopen. Ik had net voetbalschoentjes en ik had de clubkleren aan. Ik was er helemaal klaar voor. Het viel me meteen op dat ik enige meisje was. Niet dat het me iets kon schelen. Ik wilde voetballen. Alle jongens keken me raar aan toen de trainer vertelde dat ik voortaan mee zou trainen. Een brutaal jochie riep dat meisjes helemaal niet konde voetballen en dat ik maar op ballet moest gaan. Ik kaatste meteen terug dat voor een jochie dat niet eens wist hoe zijn kleren om moesten hij wel erg grote praatjes had. Voor een kind van 6 is dat best een goede beledeging. Ik was daarom meteen de stoerste van het hele team. Ik werd daarna helemaal cool toen ze erachter kwamen wat ik al met een bal kon. Ik bleef na de training altijd uren hangen om naar de grotere kinderen te kijken. Op een dag vroegen ze of ik zin had om ook een keertje mee trainen. Ze vroegen het vast omdat ze het zielig vonden dat ik altijd alleen zat. Ze vonden het minder zielig toen ze er achter kwamen dat ik beter was dan hun beste speler. Ik werd meteen gevraagd om voortaan altijd mee te trainen.



Op school had ik genoeg vrienden, wel alleen maar jongens. Niet dat ik meisjes niet mocht, ze mochten mijn niet. Ik was van de meiden het beste in sport en was beste vriendjes met de coolste jongens uit de klas. Zelfs de oudere kinderen op school hadden respect voor me. Dat was iets wat veel 9 jarige niet was gelukt. Omdat ik zo ontzettend slim was had ik een jaar over geslagen. De meeste meisje uit mijn klas begonnen dan ook interesse voor jongens te krijgen. Daarom konden ze me niet uitstaan, ik kreeg wel aandacht van de jongens en zij niet. Daarom gingen zij ook mee doen met voetballen op de speelplaats. Ze konden er helemaal niets van. Ik baalde ondertussen. Die meiden verpeste het spel voor de kinderen die wel wilde voetballen. Daar heb ik mijn enorme haat voor neppe mensen vandaan. Mensen die iets voor een andere verzieken voor aandacht. Ondertussen groeide mijn kennis van voetbal en hield ik alle wedstrijden in de gaten. Ik kende alle spelers en kende hun sterke en zwakke punten. Zelf ging ik ook steeds beter spelen. Volgens de trainers was het jammer dat ik geen jongen was anders zou ik meteen in het Nederlands elftal komen. Toen ik elf was kwam er een trainer van een grote prof club uit de buurt kijken. Hij vertelde dat hij een plan had om me toch aan top te krijgen. Ik wist toen niet dat toen ik er mee accoord ging dat die beslissing de aller grootse zou zijn die ik ooit heb gemaakt.