~35

Yu kijkt me geshokt aan en slaat dan zijn armen om me heen. Dan kijkt iedereen elkaar aan. Alleen ik kijk naar de grond. “Goed we vertrouwen je, en we houden het voor ons. Als we het zouden vertellen, zal niemand ons toch geloven…” Ik kijk Strify glimlachend aan. “Ow, ik denk wel dat ze je zullen geloven, hoor. Genoeg mensen die bijna dood door ons waren.” Shin kijkt me verbaast aan. “Ook door jouw?” Ik kijk hem treurig aan. “Veel keuze heb je niet met Yami in de buurt… Als je hem tegenkomt als mens, ben je dood.” “En jij?” Fluistert Kiro na een korte stilte. Ik glimlach om zijn vraag. “Ik moord niet.” Verder leg ik hem niks uit. “Ik moet er niet aan denken om gebeten te worden.” Rilt Kiro voor mijn ogen. Yu lacht “Zodra je half bewusteloos bent, is het bijna geil.” De jongens kijken verbaast van Yu naar mij en ik voel me er heel ongemakkelijk onder. “Fijn dat je het zo ervaren hebt.” Fluister ik uiteindelijk. “Persoonlijk vond ik het niet zo fijn, maar ach. Heeft vast te maken met de manier waarop je behandeld wordt.” “Wat bedoel je? Hoe lang ben je al vampier?” Ik kijk Romeo rustig aan. “Nog maar een jaar of zo, hoor. Ik tel het niet.” “En bij hoeveel mensen ben je al… Te ver gegaan?” Shin’s stem klonk best wel angstig, maar ik let er maar niet op. “Bij nog geen een. Al moet ik zeggen dat ik bij sommige mensen minder ruw te werk ga, dan bij anderen. En dat als ik met Yami ging jagen en ik at ‘mijn bord’ niet leeg, dat hij ze wel de dood in jaagde, maar ik heb het nooit gedaan…” “En je hebt Yu gebeten…?” Fluistert Romeo twijfelend. “Wil je geloven dat dat zijn schuld was, en dat ik hem heb willen slaan omdat hij dat deed?” Yu grinnikt en drukt een kus op mijn kruin. “Jij hebt je laten bijten?” Vraagt Kiro weer verbaast. Yu knikt en kijkt dan naar mij. Ik voel me er vreselijk ongemakkelijk onder, maar veel kan ik er niet aan doen. Opeens vult een zoete geur de lucht gecombineerd met een zeer vertrouwd aura. “Ik ga zo een uitbrander krijgen, tenminste dat zal mij niks verbazen.” De jongens kijken me ongelovig aan. “Van wie?” Vraagt Strify me. “Van Rose en Ismael die zo voor de deur staan.” “En dat weet jij hoe?” “Ik kan ze ruiken en voelen. Ze zijn nu ongeveer net bij de stads grens, dus ze zijn er in een minuut.” “Zo snel?” Bazelt Kiro verast. Ik knik. “Tja, je bent vampier, of je bent het niet, hè?” “En wat gaat er dan gebeuren als ze hier zijn?” Vraagt Yu me op een lichtelijk nerveus toontje. Ik glimlach en strijk langs zijn wang. Daarna plof ik nonchalant op de bank. “Ze willen met me praten over mijn verloving denk ik…” iedereen kijkt me verbaast aan. “Je wat?” “Ow ja, dat had ik nog niet gezegd, hè? Ik ben verloofd sinds gister ofzo, nou eigenlijk sinds mijn ‘wedergeboorte’, maar ik weet het pas sinds gisteren….” “Is het dan wel in orde dat je hier bij ons bent, en dan bedoel ik vooral bij Yu?” Ik kijk Strify glimlachend aan. “Eigenlijk niet, nee. Maar regels zijn er toch om gebroken te worden? En het is echt niet zo, dat ik ga trouwen met Yami.” Ik ril bij de gedachten en trek mijn knieën op. “Echt niet.” Yu ploft naast me en slaat zijn armen om me heen. Rustig nestel ik me tegen hem aan en zucht een keer diep. “3.2.1.” Gelijk als ik stilval, word er op de deur geklopt. De jongens kijken me aan en ik zucht nog een keer. Daarna sta ik op en loop naar de deur. Snel doe ik de deur open en kijk Rose en Ismael aan. “Wat is er?” Vraag ik nonchalant. Rose schud lachend haar hoofd. “Niet hier. Aan de gedachten van je vrienden te merken, heb je het er uitgeflapt.” Ik lach als een boer met kiespijn. “Zoiets…” Rose glimlacht en loopt dan langs me naar binnen. Ismael loopt met haar me en daarna sluit ik de deur achter me. Ja, tuurlijk mogen jullie binnenkomen. Fijn dat je het vraagt ook. Rose lacht kort. “Liefje, je hebt het zelf over je afgeroepen dus niet zeuren.” “Weet je dat je best irritant bent als je gedachten leest?” Vraag ik serieus. Rose lacht. “Dat weet ik, maar veel kan ik er niet aan doen. Net als jij. Gebeurt is gebeurd.” “Ik ga niet eens meer vragen hoe je het wist dat ik me niet echt fijn over voelde.” Ismael grinnikt ook achter me en ik rol kort met mijn ogen. Daarna loop ik naar de bank en plof naast Yu neer. “En nu?” Fluister ik na een stilte. “Zij weten het. Ik vertik het om te trouwen en Yami gaat me vermoorden.” Rose kijkt naar beneden en zucht. “Er is niet veel aan te doen. Dat ze het weten is maar beter, want dan voel jij je niet slecht meer. En je bent sterk genoeg om ze te beschermen, dat heb je al eens bewezen.” Ik kijk Rose ongelovig aan. “Wanneer dan?” “Toen Yami te ver ging en inbrak. Je had hem moeten zien, toen hij thuis kwam. Hij was razend.” Ik schud mijn hoofd kort. “Dat was ik niet… Al zou ik je niet kunnen zeggen, wie het wel was.” De jongens kijken me nu ook raar aan. “Leg uit.” Mompelt Rose kort. Ik schud mijn hoofd. “Kan ik niet. Ik weet zelf niet eens wat er gebeurde… Ik weet alleen dat het maar een keer is gebeurd, en daarna nooit meer…” “Wat gebeurde er? Yami bazelde iets over jouw en een demon, maar meer niet.” “Was het een demon? Ik weet het gewoon niet.” Zonder ook nog maar iets te zeggen trek ik mijn benen op en leg mijn hoofd erop.