~34

“Kom, we gaan naar de rest.” Ik knik en sta op. Snel kleden we ons beiden aan. Hand in hand lopen we naar de deur. Zonder enige spanning, open ik die. Ik ben niet meer alleen. Yu’s lippen nestelen zich even in mijn haar. Daarna gaan we de slaapkamerdeur door en lopen we naar de voordeur. Nog steeds hand in hand lopen we naar het andere appartement en treffen daar iedereen vrolijk, wakker aan. Shin glimlacht breed als hij ons hand in hand ziet lopen. “Romeo is gister dus niet voor niks weg gegaan.” Blozend kijk ik omlaag en knik. De jongens beginnen te lachen en schudden hun hoofd. Zonder iets te zeggen gaat Yu op de bank zitten en trekt me naast zich. Een tijd lang gaat alles goed. Yu en ik vermaken ons. Wat Kiro niet leuk vind en daar liggen Strify, Romeo en Shin weer over in een deuk. Alles is relaxt tenminste, totdat mijn bel knapt. Yami is in de buurt. Zijn geur is ineens overal. Het sluit me in. Het maakt me gek. Mijn ademhaling versnelt erdoor. Word steeds gejaagder. Tot ik uiteindelijk hyperventileer. “Kira…Kira…! Rustig aan. Wat heb je?” Ik hoor Kiro’s stem wel, maar ik kan er gewoon niet op reageren. De angst heeft me gewoon in zijn greep. “Rustig maar, Kira. Yu, wat ben je in godsnaam aan het pakken?”Strify’s panekerige stem vult de lucht. Yu antwoordt niet. Een bloedgeur vult de lucht en gelijk ben ik weer bij. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en zie wat ik al rook. Yu staat in de open keuken en heeft een mes in zijn hand. Zijn huid is besmeurd met een dun laagje bloed en hij kijkt me opgelucht aan. Ik voel mijn ogen gloeien. Snel verberg ik mijn gezicht in mijn handen. Maar ik was blijkbaar te laat, want ik hoor een geschrokken geluidje van Strify. Ik weet alleen niet zeker of het door mij kwam, want Yu’s wond zag er ook pijnlijk uit. “Jezus, Yu! Waarom deed je dat? !” Yu negeert hem en loopt op me af. Hij gaat op zijn hurken zitten en tilt mijn kin op. Mijn ogen gloeien nog steeds. Het geeft me een kwetsbaar gevoel. “Gaat het weer?” Ik knik en kijk naar zijn hand. Het is ook altijd mijn schuld, hè? Yu drukt een zacht kusje op mijn wang en maakt er gebruik van om wat in mijn oor te fluisteren. “Wil jij het? Anders spoel ik het weg.” Gelijk stroomt de geur mijn neus weer in. Zonder er ook maar aan te denken dat de andere jongens er ook zitten, lik ik het bloed van zijn hand. Mijn tong glijdt langs zijn besmeurde vingers en ik hoor verbaasde geluidjes achter me. Als al het bloed is verdwenen laat ik mijn tong, nog een keer over zijn wond gaan. Zodra ik mijn lippen van zijn huid haal, is de wond verdwenen. Geen litteken niks. Geruststellend glimlach ik naar Yu. Die haalt opgelucht adem en drukt zijn lippen op de mijne. “Het ziet er naar uit, dat je ze zal moeten vertrouwen.” Ik knik “Ik heb geen keus, hè?” Na diep adem te hebben gehaald, draai ik me naar de rest om. “Dit is het moment waarop ik weg zou moeten rennen, hè?” Ik glimlach en ontbloot mijn tanden. “Als je weet wat goed voor je is wel, Shin” De blonde jongen lacht en loopt op me af. “Dat is dan jammer, want dat weet ik dus niet. En nee, je gaat het me niet leren.” Ik lach zacht en kijk de jongen aan. “Je accepteert me dus?” Shin knikt en gaat naast me zitten en geeft me een knuffel. Zonder aarzeling knuffel ik hem terug. Daarna kijk ik naar Kiro, Strify en Romeo. Die kijken me een beetje angstig aan. “Kom op zeg, jongens. Ze is dit al sinds we haar kennen. Ze is niet ineens anders. We weten alleen meer over haar nu.” “Ik… Het spijt me Kira. Ik weet het gewoon niet…” Ik kijk Kiro rustig aan en glimlach. “Het geeft niet. Echt niet. Ik zou ongeveer hetzelfde doen. Ik ben al verbaasd dat Yu en Shin me zo makkelijk accepteren.” Even aarzel ik. “Ik moet jullie denk ik alleen een herinnering terug geven. Anders is het niet echt eerlijk.” De jongens kijken me raar aan. “Een herinnering?” vraagt Romeo verbaast. Ik knik. “Shin had gelijk. Het deel dat jullie kwijt zijn, is te groot. Jullie waren helemaal niet dronken. Jullie werden aangevallen. Het bewijs staat in jouw nek, Kiro….” Kiro kijkt me raar aan. Snel sta ik op en strijk over de lijn in zijn nek. “Rose is niet zo goed in helen als ik, blijkt maar weer…” Kiro kijkt me verbaast aan. Ik verward hem dat is overduidelijk. “Het spijt me dat ik je verward… Maar het is niet anders. Vertrouw me, alsjeblieft.” Kiro aarzelt even, maar knikt dan. Rustig duw ik mijn voorhoofd tegen de zijne en herstel zijn geheugen. Gelijk begint hij te wankelen, maar snel houd ik hem tegen. “ Je kunt beter even gaan zitten…” Kiro knikt en ik loop naar Yu toe. Bij hem doe ik hetzelfde en zo komt iedereen aan de beurt. “En hoe weten we nu dat je dit niet net veranderd hebt?” Ik haal mijn schouders op en kijk Strify strak aan. “Dat is je eigen keuze. Het enige wat ik nu wil doen, is eerlijk tegen jullie zijn. En ik vraag nee, ik smeek jullie om het voor je te houden.” De jongens kijken me aan. “En wat als we het doorvertellen?” Vraagt Strify achteloos. Ik kijk hem aan met een valse glimlach. “Dan moet ik waarschijnlijk vertrekken.”