Ch. 39 Nachtmerrie

BLUE POV

Mijn ogen staan dof. Al nachten na elkaar kan ik de slaap niet vatten. Lig ik uren in mijn bed te woelen tot de zon terug op komt en dan sta ik maar terug op. Mijn dagboek is al bijna vol geschreven, niet dat ik veel te vertellen heb. Mijn nachtmerries staan er in. Ja nachtmerries. Als ik dan in slaap val schiet ik niet veel later wakker van een of andere nachtmerrie. Altijd dezelfde, maar ik kan hem niet voor mijn ogen halen. Het enige wat ik weet als ik wakker wordt is dat ik viel, dat twee paar ogen mij verschrikt aan keken, een schelle, hoge lach en de woorden: “Je zou beter moeten weten.” De stem komt me op een of andere manier elke keer weer bekent voor maar ik kan geen persoon bij de stem hangen. Mijn eetlust is ook acher uit gegaan, mijn wangen zijn een klein beetje ingevallen. Niet dat ’t iemand opvalt maar kom. Met een zachte plof valt mijn tas naast mijn tafel neer. Ginny heeft deze les niet met mij en Tylor en Derek zitten allebei aan de andere kant van de klas. Normaal zou ik bij hen gaan zitten maar daar is geen plaats meer. Verveeld kijk ik ’t raam uit. De leerkracht is, zoals gewoonlijk, te laat. We hebben professor Banning nu. En hij heeft een klein beetje moeite om tussen alle leerlingen een weg te banen naar zijn lokaal. ‘Hey’ een hand voel ik op mijn schouder. Ik draai me om en mijn git-zwart haar valt over mijn andere schouder hee. Een glimlach zie ik op ’t gezicht van Lucas staan. Een klein glimlachje komt er op mijn gezicht te voorschijn. ‘Hey’ ‘Mag ik naast je zitten?’ ik knik. Nu hopen dat zijn vrienden niet hier komen zitten. Mijn nagels hebben een licht roze kleur vandaag. Licht roos staat voor moeheid en verveling. ‘Coole nagellak’ ik volg zijn blik naar mijn nagels die iets feller beginnen te schijnen. Snel steek ik mijn hand in mijn mouw. Een licht rode kleur kruipt via mijn nek naar mijn wangen. ‘Dank je’ nagellak. Dat is een goede, als een dreuzel me ooit vraagt hoe ’t kan dat mijn nagels van kleur veranderen heb ik eindelijk een excuus. ‘Waar koop je die?’ ik kijk terug op. Recht in zijn ogen. ‘Waarom moet je dat weten?’ mijn stem klinkt een beetje schor. ‘Mijn moeder verjaart binnen kort’ zijn witte tanden geven een kleine schittering omdat ’t licht er op valt. ‘Mag ik niet zeggen. Het is een familiegeheim’ ik zie hem knikken. ‘Spijtig. Weet je dan iets anders wat ik voor mijn moeder kan kopen?’ wat zou ik voor mijn moeder kopen. Als ik die zou hebben. ‘Wat doet je moeder graag?’ ‘Tuinieren’ ‘Je moet is in dreuzelwinkels gaan kijken achter schilderijen. Ze hebben daar prachtige dingen, vorige keer dat ik in zo’n winkel was hadden ze een schilderij met een steen op, uit die staan kwam een blaadje vier. Ze verkopen echt prachtige dingen in zo’n winkels’ ‘Zie je mij al in een dreuzelwinkel staan?’ ‘Dan niet’ ‘Stilte, we gaan met de les beginnen’ iedereen zet zich neer en niet veel later beginnen we met de les.

‘Blueeeee!’ een rood mensje komt op me afgelopen. Buiten adem stopt Ginny voor me, ze buigt door haar knieën, legt haar handen er op en ademt diep in en uit. ‘Wat is er?’ zodra ze terug recht op staat kijkt ze met met glinsterende oogjes aan. ‘Laat me raden je hebt iemand voor ’t bal’ ‘Hoe weet jij dat?’ haar mond valt open. ‘Je gezicht spreekt boekdelen, met wie ga je?’ ‘Daan, wie anders? Heb jij al iemand?’ ‘Ginny, ’t bal is pas binnen 2 maanden of zo’ een beteuterde blik glijdt over haar gezicht. ‘Ik zorg wel dat ik op tijd iemand heb’ haar arm haakt ze door die van mij en druk begint ze te praten over hoe Daan ’t haar aan gevraagt heeft. Elke andere jongen was er, volgens haar, vanuit gaan dat hij met zijn vriendinnetje naar ’t bal zou gaan en zou ’t dus niet gevraagt hebben. Maar Daan dus wel. Zo romantisch dat hij wel niet is. ‘Welke les hebben we nu?’ ‘Gedaanteverwisselingen’ direct gaat haar humeur van 100 naar 0. Volgens haar heeft Anderling een pik op haar (pik = dat de leerkracht je niet af kan). En dat vind ze dus niet eerlijk. Volgens haar komt dat gewoon omdat Anderling denkt dat ze dezelfde hersenen als Ron heeft. Wat dus echt geen compliment is.

Badend in ’t zweet schiet ik recht. Een gil kan ik nog net onderdrukken. ‘Gaat het?’ het meisje dat naast me in bed ligt kijkt me aan. ‘Je nagels zijn helemaal zwart. Kom ik breng je naar de ziekenzaal’ ze slaagt haar arm onder mijn schouders door en neemt me mee richting de ziekenzaal. Nog altijd kan ik geen woord uit brengen. De ketting rond mijn nek begin hevig te branden. Die ketting heb ik van mijn vader gekregen. Die ketting houd ik altijd aan, niemand mag er aan komen. Hij is al een paar generaties in onze familie. Volgens mij vader heeft mijn bed-overgrootmoeder de ketting gevonden op de zolder van het huis waar ze woonde. Zodra we ’t kantoor van mevrouw Plijsters binnen komen schiet ze omhoog. Hardhandig duwt ze me neer in een bed. Mijn ogen zijn wagenwijd open. Die droom, die ogen, die stem. Mijn ademhaling gaat weer normaal. ‘Blue?’ de stem van mevrouw Plijsters klinkt zo dicht bij. Haar krulspelden steken nog in haar haar. Zo te zien hebben we haar wakker gemaakt. Ik knik. ‘Wat is er gebeurt?’ ‘Ik weet niet. Ik had een nachtmerrie denk ik. Ik ben wakker geschoten’ ze pakt mijn hand op. Ze draait ’t om en onderzoekt me dan verder. Het meisje dat me naar hier gebracht heeft is al terug naar de slaapzaal, mevrouw Plijsters heeft haar weg gestuurt. ‘Blue?’ ‘Ja’ ‘Hoe lang heb je hier al last van? Ik bedoel van die nachtmerrie’ ‘Euhm, ik heb hem al een paar keer gehad maar om nu te zeggen da ik er al wakker van geworden, baddend in het zweet, nee’ ze schijnt in mijn ogen en onderussen zie ik dat ze druk aan ’t denken is. ‘Ik ga je vandaag hier houden, morgen ga je niet naar de les je blijft hier gewoon voor observatie’ ik knik. Ik wil zo snel mogelijk terug gaan slapen, mijn heel lichaam voelt zwaar en moe aan. Een geeuw kan ik niet meer onderdrukken. Ze duwt me rustig terug in mijn kussen en verdwijnt dan weer haar kotje in. Ik moet niet veel moeite door voor ik slaap, deze keer is ’t geen nachtmerrie maar een doodnormale droom.