Heb Jij Dat Ook Weleens??-proloog

Ik ken dat gevoel.
Maar bij mij is het anders. Het is niet zomaar een gevoel. Bij mij is het werkelijkheid. Op school sta ik er alleen voor. Ik kan niks, want ik heb niks. En thuis bestaat niet. Vroeger wel...
Toen mijn broer er nog was.
Hij verdween toen hij naar Amerika ging. Hij verdween. Hij was de enige die van me hield. Mijn ouders haten me. Mijn ouders haatten mijn broer. Ze hadden nooit kinderen gewild. Het zijn ook niet echt mijn ouders. De ouders van mij en mij broer waren overleden bij een auto ongeluk. Toen moesten we naar de beste vrienden van onze ouders, omdat de rest van onze familie in Canada woont. Ik kan alleen nog steeds niet geloven dat mijn peetouders de beste vrienden waren van mijn ouders.
Toen mijn peetouders thuis kwamen en ik op de bank tv zat te kijken waren ze helemaal over de rooie. Ik mag niet op de bank zitten, ik mag geen tv kijken..
Eigenlijk mocht ik helemaal niks. ze waren altijd over de rooie, mijn ouders. Vorige maand ging het echt te ver voor mij. Ze waren hysterisch dat ik naar mijn kast ben gelopen, al mijn spullen gepakt,wat helemaal niet veel was omdat mijn ouders bijna alles hadden afgenomen, en ben weggelopen. ik ga nog steeds gewoon naar school. alleen vertrek ik niet meer uit een huis maar vanuit een boomhut of gewoon een slaapzak onder de brug.
ik zou eerlijk gezegd allang zelfmoord hebben gepleegd als er niet 1 ding was om naar uit te kijken. er is 1 ding dat nog een beetje leuk is in mijn leven. het is geweldig. maar het doet zo'n pijn om te weten dat ik het nooit zal krijgen...