7

Na een tijdje had ik nog niemand gekozen. Ik keek nog één keer om me heen en zuchtte toen diep. Ik liep naar buiten, naar het sportveld. Ik zag verschillende mensen rondjes rennen. En toen viel Rosalie me op. Ze rende heel gracieus. Ik ging haar proberen. Ik zette me in het grasveld. Ik kon het hele sportveld vanaf hier zien. Ik ging helemaal op in mijn tekening en had geen besef meer voor wat er om me heen gebeurde.
'Je kan zo beter weer naar binnen gaan' hoorde ik ineens naast me. Geschrokken deinsde ik opzij. Ik viel achterover op mijn rug.
'Au' zei ik droog. Ik zette me rustig overeind en hoorde iemand zachtjes lachen. Het was Jasper.
'Was je zo gefocust op je tekening?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Misschien' zei ik verdedigend, 'hoezo moet ik eigenlijk zo weer naar binnen?' vroeg ik toen verbaast. Ik pakte snel mijn kladblok die ik had laten vallen en klapte hem dicht. Hij hoefde niet te weten dat ik zijn zus tekende.
'De bel gaat zo en het gaat zo regenen' zei Jasper met een lichte glimlach. Ik knikte.
'Bedankt voor het waarschuwen' zei ik en ik liep weg. Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden. Ik liep naar het tekenlokaal en wachtte daar tot de bel ging. Ik zat nog maar net op de tafel en de bel ging al. Ik had pauze nu. Ik liep weer naar een leeg tafeltje in de hoek en ging weer tekenen. Even later hoorde ik een stoel naast me verschuiven. Verbaast keek ik op. Het was Bella.
'Hoi?' zei ik verrast.
'Hey' glimlachte ze, 'lang niet gesproken!' Ik knikte en legde mijn tekenblok aan de kant.
'Inderdaad' beaamde ik.
'Dus wat was je aan het doen?' vroeg Bella nieuwsgierig. Ik werd lichtjes rood.
'Ik was aan het tekenen' zei ik. Ik was eigenlijk altijd erg bescheiden over mijn tekeningen.
'Mag ik eens zien?' vroeg ze. Ik werd nog roder.
'Nou kijk... Eigenlijk' hakkelde ik. Great, nu viel ik ook nog eens over mijn woorden!
'Alstublieft?!' smeekte Bella. Ik zuchtte en gaf toe.
'Hier' zei ik en ik gaf met tegenzin mijn kladblok weg. Ze greep hem uit mijn handen en bladerde er nieuwsgierig door heen.
'Wauw' mompelde ze terwijl haar mond lichtjes open viel. Ik zat zenuwachtig met mijn handen te frummelen.
'Dit is prachtig' zei ze. Ze had niet eens alles gezien en de bel ging al.
'Volgende keer dat we praten wil ik weer kijken!' eiste ze. Ik begon te lachen.
'Deal' zei ik en ik liep naar geschiedenis. Ik was weer één van de eerste en ging weer achteraan in een hoekje zitten. Ik lette niet echt op en was weer wat aan het tekenen in mijn schrift tot de leraar kwam. Wat hij even later kwam. Iedereen werd stil en ik stopte met tekenen.
'Ik ga vandaag even wat uitproberen' zei hij. Nieuwsgierig kreeg hij nu mijn volle aandacht.
'Ik het het gevoel dat veel mensen zich niet goed kunnen concentreren onder mijn les' begon hij, 'ze zijn erg snel... afgeleid' Ja, get to the point mister?
'Dus ik heb besloten dat ik voortaan beslis wie naast wie zit' grijnsde hij. Iedereen begon te protesteren. Ook ik begon luid te kreunen. Ik vond het wel prima zo!
'Ik ga geen discussies aan mijn beslissing staat vast, de komende lessen zit iedereen zoals ik het vandaag neerzet' zei hij. Iedereen werd stil en je hoorde soms nog iemand chagrijnig mompelen. Ik zuchtte. Stom mens. Hij somde wat tweetallen op en mensen begonnen te schuiven.
'Jack Cullen naast Yasmine Laurens' Shit. Ik zat dus niet alleen. Ik zat zelfs naast het de grootste roddel van de school. Fijn. Ik haalde mijn spullen aan de kant en Jack ging zitten. Hé, dat was zijn naam dus! Die wist ik nog niet!
'Hé, ik ben Jack' zei hij.
'Yasmine' mompelde ik kortaf. Ik had geen zin in een gesprek. Toen iedereen zat ging meneer geschiedenis bezig met de les. Onder de les stak ik mijn hand op.
'Yasmine?' vroeg hij.
'Mag ik even naar de wc?' vroeg ik beleefd. Hij knikte.
'Natuurlijk' zei hij. Ik stond op en liep de klas uit. Ik liep snel naar de wc en deed mijn behoeften. Ik waste mijn handen en keek in de spiegel. Mijn make-up was een beetje uitgelopen en ik veegde het snel weg. Mijn wallen werden weer zichtbaar nu ik een deel make-up weg had gesmeerd. Ik zuchtte diep en leunde op de wasbak. Ineens schoot er een pijn door mijn rug. Ik zakte in elkaar en mijn ademhaling versnelde. Ik kroop naar achter een wc hokje in. De steken ging nu weer door mijn hele lijf. Ik begon te gillen van de pijn. Zo hevig was het nog nooit geweest. Dit was abnormaal. Ik sloeg nog een gil toen de steken harder werden. Ik balde mijn vuisten zo hard als ik kon. Ik had ooit ergens gezien dat als je kramp had je het punt waar je kramp had zo hard mogelijk moest spannen. Het deed verschrikkelijk zeer dan, maar als je naar een tijdje in één keer los liet zou de kramp weg moeten gaan. Dus ik spande mijn hele lichaam aan. De tranen stroomden nu over mijn wangen en ik hoorde mensen in de kantine reageren op mijn gil. Zo bleef ik even helemaal opgespannen zitten. En toen ontspande ik in één keer helemaal. De pijn verdween echt. Maar ik hoorde tegelijke tijd toen ik ontspande een paar harde knallen. Ik hoorde zachtjes water stromen. Moeilijk ging ik overeind zitten. Ik pakte me vast aan de deurkruk van het wc hokje en trok mezelf overeind. Ik was helemaal stijf. Ik rekte me even uit en keek toen naar beneden. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Nee toch? Dit was niet gebeurd! Langzaam duwde ik de deur van het wc hokje open. Nu viel ook mijn mond open. Nee. Nee. Nee. Dit was onmogelijk. Ik keek in de spiegel en zag ik helemaal bleek was geworden. Onmogelijk.