Life of THÉ Weirdo’s and There Guests. 17

# Bo

’Stoooop!’ roept Jenny achter me. Ik draai mijn hoofd, maar blijf gewoon doorrennen. ’Je stopte ook niet daarstraks!’ roep ik terug. ’Stoo-‘
’Ik zei toch dat je moest stoppen’ zegt Jenny en ze trekt me recht. ’Je had ook gewoon kunnen zeggen dat er een paal achter me stond’ zeg ik en ik wrijf pijnlijk over mijn hoofd. ’Maar dan had ik nu niet kunnen lachen he’ zegt ze. Ik geef haar een duw en samen lopen we terug. Halverwege blijf ik staan. ’We zijn er nog niet hoor’ zegt Jenny. ’Ik weet het, maar ik wil niet naar daar’. ‘Waarom niet?’. ‘Kevin zit daar’. ‘En? Je zou denken dat je ondertussen naar daar gespurt zou zijn en bij hem op de schoot zat ofzo’ Ik trek mijn wenkbrauw op en ze grijnst verontschuldigend. ’Je hebt hem toch gekust?’. ‘Ja maar uhm ja euhm’. ‘Ja uhm uhm ja, wat?'. ‘Ik weet niet, ik bedoel ja je weet wel uhm’. ‘Ik uhm ja weet wat?’. ‘Doe me zo niet na!! Het is gewoon, je weet wel, we hebben gekust, maar we zijn niet ja samen. Of dat denk ik toch.. Ik weet het niet!!’ zeg ik met een diepe zucht. ’Je kan ook met hem praten?’ ‘Maar als ik hem zie, klap ik bijna dicht. Dan begin ik naar hem te staren en ja..’ Ik kijk even naar beneden. ’Komaan je gaat met hem praten’ zegt ze. Ze sleurt me mee aan mijn kraag en trekt me de kamer in waar de jongens zitten. ’Hi iedereen’ zegt Jenny blij. ’Jenny wat ben je bezig?’ vraagt Nick met opgetrokken wenkbrauw. ’Ik denk dat ze me wil stikken’ zeg ik en ik wrijf pijnlijk over mijn keel. ’Jen je leurt mijn kraag uit’ ‘Noemde je met net Jen?’ zegt ze. Ze kijkt me verbaasd aan en laat me los. ’Je laat me nu toch los dus’ zeg ik grijnzend. Ik ga in de zetel zitten, tussen Joe en Nick in. Ik zie hoe Jenny me boos aankijkt en Kevin vragend naar me staart. Alsof er niets aan de hand is, begin ik een gesprek met Nick.
’Bo kan ik je even spreken?’ zegt Jenny. Ze komt naar me toe en trekt me weg. ’Wat denk je dat je bezig bent?’ sist ze. ’Praten?’ ‘Je weet goed genoeg wat ik bedoel, waarom ga je niet naast Kevin zitten’ ‘Hij kan toch naast mij komen zitten’ ‘Op Nick’s schoot?’ ‘Dat gaat hoor’ ‘Je bent hopeloos’ Ze neemt me weer vast en sleurt me voor de zoveelste keer met haar mee. ’Je moet me echt een nieuwe bloes kopen hoor’ zeg ik klagend. ’Niet zagen’ Ze duwt me naast Kevin op de bank en ongemakkelijk schuif ik iets op.
’We moeten door’ zegt Nick. Iedereen staat op en we lopen allemaal naar buiten, net als ik en Kevin door willen, smijt Jenny grijnzend de deur voor ons dicht. ’Wat? Jenny?!!!’ Ik bonk hard op de deur maar er komt geen antwoord. Kevin is ondertussen terug in de zetel gaan zitten en neemt me aandachtig op. ’Wat?’ vraag ik ongemakkelijk. ’Heb ik iets verkeerd gedaan?’ vraagt hij. ’Nee hoezo’ Ik wend mijn hoofd af en begin aan de klink te prullen. Ik hoor hoe hij opstaat en zijn voetstappen dichterbij komen. Hij staat nu vlak langs me. ’Omdat je me negeert’ zegt hij duidelijk teleurgesteld. ’Ik negeer je niet’ ‘Waarom kijk je me dan niet aan? Waarom kom je niet naast me zitten en waarom praat je niet tegen mij?’ Voor het eerst vandaag kijk ik hem recht aan. ’Om.. omdat ik niet durf’ zeg ik eerlijk. ’Ben ik zo angstaanjagend?’ vraagt hij geamuseerd. ’Niet dan? Je speelt geweldig gitaar, je bent lief, heel erg knap, je ‘ ‘Daarom durf je niet met mij praten?’ ‘Ja’ ‘Kan je misschien je angst aan de kant schuiven? Zodat we toch samen kunnen zijn’ ‘Wil je dat?’ vraag ik hoopvol. ’Natuurlijk wil ik dat, anders had ik dat gisteren allemaal niet geregeld he’ zegt hij lachend. ’En nu we hier samen opgesloten zijn, kan je al goed oefenen met je angst te overwinnen’ Hij neemt mijn hand vast en gaat in de zetel zitten. Ik zet me op zijn schoot en hij slaat zijn armen om mij heen. ’Nog altijd bang?’ ‘Ja, misschien moet je me steviger vasthouden’