~28

Shin merkt blijkbaar niet in wat voor crises ik zit, want hij strijkt zacht over mijn rug en duwt me tegen zijn borst aan. “Shht, alles komt goed ik ben bij je...” Die woorden doen me goed, al wil ik eigenlijk tegen hem schreeuwen dat het niet kan. Dat hij weg moet gaan en me met rust moet laten. Voor zijn eigen veiligheid. Maar ik durf niet. Hij is zo lief aan het doen… Kom op, Kira! Je wil hem geen pijn doen. Je kunt dit wel, gewoon rustig blijven. Maar rustig is het laatste wat ik kan worden. Ik heb gewoon teveel trek. Ik laat de tranen gewoon komen. Ik huil alweer om alles. Omdat ik Yu niet meer kon zien, omdat Yami me weer gebeten heeft en omdat ik sowieso vampier ben, want dat steekt nog steeds. Voorzichtig verstrengel ik mijn vingers met zijn shirt. De jongen is er blijkbaar niet verbaasd over, want hij blijft over mijn rug strijken en fluistert kalmerende woordjes in mijn oor. Na een tijdje kalmeer ik helemaal en kijk ik op. “Ik…Bedankt, Shin. Ik weet niet wat ik had.” Shin glimlacht “Het is al goed. Eigenlijk moet Yu dit doen, vind je niet?” Een grinnik ontsnapt mijn keel en ik knik. “Eigenlijk wel. Maar jij bent ook goed hoor.” De blonde jongen knikt en staart daarna naar de lucht. Die is al helemaal blauw geworden. Er is geen spoor meer te zien van de oranje rode kleur die er was toen we aankwamen. Even lijkt de jongen te aarzelen, maar dan begint hij toch met praten. “Ehm, Kira? Mag ik vragen wat je net had? Ik bedoel het was zo ineens, en als je het mij vraagt, zit je met iets. En wat het ook is, praten is altijd beter.” Mijn mond zakt een beetje open en ik kijk hem verbaasd aan. Dat was het meeste wat ik hem ooit heb horen zeggen. De jongen kijkt me een beetje hoopvol aan en ik kijk schuldig naar mijn benen. “Ja, je mag vragen wat er was. En ja, ik zit met iets, meerdere dingen eigenlijk. En nee, ik kan er niet over praten, hoewel ik het met je eens ben dat dat beter is.” “Maar als je dat ook van mening bent. Waarom vertel je het dan niet?” Ik kijk heel even droevig naar de jongen waarvan ik nu besloten heb, dat ik geen geheimen voor hem wil hebben. “Ik mag het niet, Shin.. Voor mijn eigen veiligheid en voor die van een deel van mijn familieleden. Maar het zou beter voor jouw zijn als je het wel wist. Het spijt me dat ik je nu verward. Ik wil het niet maar het is niet anders.” Shin kijkt me even aan en woelt dan broederlijk door mijn donkere haren. “Ok… Maar later misschien?” De jongen kijkt me hoopvol aan en ik kan niet anders dan glimlachen. “Misschien dat ik het er ooit uitflap en dan hoop ik voor jouw dat je doodsbang wordt en wegrent…” Verbaast schudt Shin zijn hoofd. “Waar slaat dat op? Je bent mijn nieuwe vriendin. Waarom zou ik voor je wegrennen?” Een diepe zucht verlaat mijn lippen. Waarom kan ik het niet gewoon zeggen? Waarom ben ik niet normaal! “Laat het maar zitten, Shin. Ik wil je niet nog meer in verwarring brengen, dus ik zeg niks meer. Maar ik hoop dat je niet achter mijn geheim komt. Dan kunnen we nog gewoon vrienden blijven.” De jongen glimlacht naar me en staat dan op. Hij strekt zijn hand naar me uit, met zijn ader naar me toe. Gelijk breekt mijn verdediging open. Snel kom ik overeind en draai me van hem af. Shin’s ogen branden in mijn rug, maar daar maak ik me nu geen zorgen om. Kira, relax…. Haal adem. Na twee keer adem te hebben gehaald, draai ik me weer om. Shin houd vragend zijn hoofd schuin. Even aarzel ik, maar dan geef ik hem toch een knuffel. Een traan danst weer over mijn wang, maar ik veeg hem snel van mijn wang. Ik ga mijn best doen om dit te behouden. Ik ga er alles aan doen…Na een tijdje laat ik Shin weer los en hij pakt mijn hand vast. “Kom op, ze zullen wel klaar zijn met eten nu.” Ik knik en loop achter Shin aan naar de trap. Daarna klimmen we na elkaar van het dak en lopen een beetje grinnikend naar huis. “Jezus, Shin! Het was een eekhoorn, geen eng alien ding.” “Helemaal wel. Het was gewoon evil!” En daarna lagen we weer dubbel. Nog nagrinnikend lopen we naar de 6de etage. De trappen zijn voor Shin een stuk zwaarder dan voor mij Op de zesde etage ben ik echter gelijk gespannen. De geur die er hangt maakt me onrustig. Hij is dichtbij, veel te dichtbij.