Life of THÉ Weirdo’s and There Guests. 15

# Bo

’Ga daar maar naartoe’ zeg ik en ik wijs naar de deur waar Skye zit. De jongen knikt en loopt snel richting de deur. ’Bedankt’ zeg ik tegen Jenny. ’Is niets, ik zag je gezicht wel toen Skye Kevin’s naam zei’ lacht ze. ’Viel het zo fel op?’ vraag ik verbaasd. ’Zelfs een blinde zou het hebben gemerkt’ zegt ze droog. ’Ah.. Sorry dat ik je niet kon helpen toen ze achter Joe vroeg’ ‘Is niets’. We lopen naar de kleedkamer waar we allebei in de zetel ploffen en ik sluit mijn ogen. Het is even stil, tot Jenny’s gsm begint te rinkelen. Aan haar stem, kan ik horen dat ze met Joe aan de lijn is. ’Bo?’ ‘Mhh’ ‘Joe vraagt of je straks iets te doen hebt’ zegt ze. Lui open ik één oog. ’Joe?’ vraag ik verward. ’Ja of nee?’ ‘Ik denk het niet.. Nee’ zeg ik als ze haar wenkbrauw optrekt. ’Zo vrij als een vogeltje’ zegt ze opgewekt in de hoorn. ’Ok ze zal er zijn’ Ze praat nog wat met Joe op zo’n verliefde toon en legt dan uiteindelijk af. ’Waar zal ik zijn?’ vraag ik. ’Oh gewoon, Joe wou je iets laten zien’ zegt ze schouderophalend. ’Joé wil míj iets laten zien?’ vraag ik. ’Ja. Kom we gaan beter naar huis, je moet nog iets anders aantrekken’ zegt ze. Nu snap ik er helemaal niets van, het moet duidelijk van mijn gezicht af te lezen zijn. ’Je zult wel zien’
’Nee niet die!’ zegt Jenny als ik een skinnyjeans uit mijn kast neem. ’Maar..’ ‘Nee’ Ik zoek wat verder en neem dan een andere skinnyjeans eruit. ’Nee’ Boos kijk ik haar aan. ’Waarom niet?’ zeur ik op een kindertoontje. ’Wacht ik zal wel iets kiezen, ga jij je maar wassen’ ‘Was dat een hint?’ ‘Ja je stinkt komaan’ Ze geeft me een pets op mijn kont en ik doe maar wat ze van mij vraagt.
’Heb je iets?’ vraag ik als ik zo’n half uur later in mijn badjas mijn kamer binnenkom. Met een handdoek droog ik mijn haren en ik laat me op bed vallen. ’Ja ik heb iets’ Ze draait zich om en neemt een paar kledingstukken uit de kast. Ze houdt een zwarte skinny broek omhoog en gooit hem naar me toe en houdt een crème kleurige blouse omhoog. ’Waar heb je die gevonden?’ ‘Achteraan in de kast’ ‘Ik draag zoiets deftig toch niet?’ ‘Vandaag wel’ ‘Om met Joe weg te gaan?’ ‘Je zal wel zien’ zegt ze met een knipoog. ’Je zou er misschien crèmekleurige hakjes onderaan kunnen doen’ zegt ze en ze kijkt me nadenkend aan. ’Hakjes? Zot, dat draag ik toch niet?’ ‘Toch wel, wacht hier’ Ze rent de deur uit een paar kamers verder, ik hoor een paar dozen vallen en een tijdje later, net als ik haar wil gaan halen, komt ze helemaal verkreukeld terug. Haar kleren hangen scheef en haar haar steekt een beetje wild. Triomfantelijk houdt ze een paar crèmekleurige schoenen met hakjes vast. ’Heb je ermee gevochten ofzo?’ vraag ik als ik ze aanneem. ’Ik heb ze eens cadeau gekregen, maar ik draag ze niet, dus ze stonden nogal ver’ zegt ze. ’Kleed je nu maar om, dan kom ik je keuren’
Ik kijk twijfelend naar mijn spiegelbeeld, het ziet er wel mooi uit enzo. Maar het is nogal .. vrouwelijk.
’Hi’ zegt Joe als ik de deur opendoe. ’Hi?’ Jenny duwt me de deur uit en met Joe loop ik naar buiten. ’Mag ik vragen waarom ik in hemelsnaam, met dit’ Ik wijs naar mijn blouse en schoenen. ’Met jou, het lief van mijn vriendin btw, wegga?’ Hij kijkt me even aan. ’Je zal wel zien’ ‘Sommige mensen noemen dit ontvoeren weet je’ ‘Sommige mensen moeten stoppen met zagen’ ‘Sommige mensen gaan maar beter zeggen wat er nu aan de hand is’ ga ik koppig verder. Joe negeert me en begint wat sneller te lopen, zo goed als ik kan, volg ik hem. Tek tek tek doen mijn schoenen.
’Sluit je ogen! ‘Ben je gek?!’ ‘Doe het gewoon!!’ ‘Met deze dingen aan? Ik kan er niet eens op gaan met mijn ogen open’ ‘Doe ze dan uit’ ‘Eindelijk’ zucht ik. Ik hou de schoenen in mijn handen en sluit mijn ogen. ’Rustig’ zeg ik als Joe me ruw meetrekt. ’Sorry, maar we zijn wat laat….. Ok doe je ogen maar open’ Ik knipper even tegen het licht en staar naar een deur recht voor me. 'Ga maar binnen’ spoort Joe me aan als ik hem argwanend aankijk. ’En vergeet je schoenen niet terug aan te doen’ Ik pers mijn voeten terug in de schoenen en doe de deur open. Ik kijk achter me of Joe me volgt, maar hij is nergens meer te bekennen.
Binnen is het helemaal donker, tot ineens een paar spots aangaan. Op een groot scherm, komt een beeld van een haardvuur en ik kijk speurend om me heen. Wacht eens, dit is de plaats waar onze show wordt opgenomen. ’Is hier iemand?’ vraag ik en mijn stem weergalmt in de lege ruimte. ’Hallo?’ Tek tek tek, doen mijn hakjes weer. Opeens voel ik twee handen voor mijn ogen. ’Joe?’ vraag ik bang. Ik merk dat hij het niet is en toch weet ik dat het iemand is die ik ken. ’Nee’ ‘Kevin? Ik trek me los en kijk hem verbaasd aan. ’Wat is er aan de hand?’ vraag ik duidelijk overbodig. Hij staart verlegen naar de grond. ’Ik.. ik wou euhm’ Zenuwachtig krab hij in zijn haar. ’Weet je je bent schattig als je zo doet’ zeg ik vertederd. Meteen sla ik mijn hand voor mijn mond. ’Jij bent altijd schattig’ zegt hij blozend terug. ’Ik wou je zo niet ontvoeren, ik durfde je niet echt je weet wel.. uit te vragen en toen zei Joe dat hij je wel ging halen en ja…’ ‘Toen is hij zelf geen improviseren?’ vraag ik lachend. ’Jenny genoot er anders ook van, kijk wat ze me liet aandoen’ zeg ik en ik spreid mijn handen om hem mijn kleding te tonen. ’Je ziet er goed uit’ Even weten we niet wat te doen, als ik op kijk staar ik recht in zijn mooie ogen. ’Dus..’ ‘Dus.. ik wou je eigenlijk je weet wel’ ‘Wat?’ ‘Ik wou een liedje voor je spelen’ zegt hij. ’Cool’
Iets later zit ik relaxt op een van de zetels waar het publiek altijd zit en Kevin zit op een krukje op het podium. Hij begint op zijn gitaar te spelen en ik herken de mooie klonken van ‘Please be mine’ zodra de laatste klank uitsterft, spring ik op en ik loop naar hem toe. ’Dat was echt mooi!!’ ‘Echt?’ Hij staat op en kijkt me vragend aan. Lichtjes buig ik me naar hem toe, ik staar hem recht in zijn ogen en druk mijn lippen op die van hem. ’Echt’ mompel ik zachtjes en hij trekt me naar zich toe.