Life of THÉ Weirdo’s and There Guests. 13

# Jenny

’Dus? Waar gaan we naartoe?’ vraag ik aan Joe. ’Zul je wel zien’ antwoordt hij geheimzinnig. ’Je weet de weg toch he?’ vraag ik lachend. ’De weg?’ vraagt hij. ’Je weet wel.. Hoe je naar daar moet lopen?’ ‘Nu je het zegt, die weet ik niet’ ‘Wat?!’ ‘Rustig maar, natuurlijk weet ik de weg’ zegt hij lachend. ’Zolang je bij mij blijft kom je juist terecht’ We lopen naast elkaar verder en ik kijk een beetje om me heen naar de huizen die we voorbij lopen. Langs me schraapt Joe stil zijn keel en ik kijk hem lachend aan. ’Dus..’ ‘Dus.. Hoe zit het met jullie show?’ ‘Goed’ ‘Ahh. Goed’ ‘Ja’ Ik zwaai wat met mijn armen heen en heen en kom zachtjes tegen Joe’s arm aan. Mijn vingers strijken langs zijn hand en iets later neemt hij mijn hand in de zijne. Onze vingers verstrengelen en spontaan moet ik glimlachen. ’We zijn er bijna’ zegt Joe. Iets later zie ik het meer van het park en ik volg Joe naar de rand. ’Het is misschien wat cliché, maar ik kom hier gewoon graag’ zegt hij met zijn blik op het water gericht. ’Ik ook’ antwoord ik. Ik kijk naar zijn profiel. ’Maar eest..’ zegt Joe. Hij trekt me verder mee en we komen op een open plaats waar mensen allemaal aan het rolschaatsen zijn. ’Aangezien het niet winter is, kunnen we niet schaatsen, maar dit komt toch dicht in de buurt’ lacht hij.
’Heb je dit nog nooit eerder gedaan?’ vraagt Joe als ik wat wankel heen en weer beweeg. ’Het is al wat langer geleden’ geef ik toe. Hij neemt mijn handen vast en rolschaatst achteruit. ’Nu moet je wel zeggen als er iemand achter me komt he’ zegt hij. ’Ik zou niet graag valle-‘ Ik voel hoe hij me vooruit trekt en nog geen seconde later liggen we alle twee op de grond. ’Wat wou je niet?’ vraag ik lachend. Hij kijkt me diep in mijn ogen en langzaam buig ik me naar hem toe. De mensen die om ons heen schaatsen, verdwijnen op de achtergrond en het enige wat ik nu nog zie is Joe’s gezicht dat me lief aankijkt. Zachtjes voel ik hoe onze lippen elkaar raken. ’Zouden jullie misschien willen opstaan, jullie versperren iedereen de weg’ Ik rol van Joe af en probeer met mijn rolschaatsen nog aan om rechtop te gaan staan, moeizaam kom ik overeind en ik help Joe die nog onbewogen op de grond ligt overeind.
’We stoppen misschien beter met rolschaatsen, ik heb er ineens niet meer zoveel zin in’ zeg ik. ’Ik vond het net fijn’ zegt Joe met een knipoog. We lopen naar een bankje waar we in snel tempo onze rolschaatsen wisselen voor onze gewone schoenen en dan lopen we hand in hand naar het meer.

Nadat Joe mijn lippen bijna bewusteloos heeft gekust, trekt hij zijn hoofd terug en kijkt hij me lief aan. ’Ik ga maar beter naar huis, het is al laat’ Ik knik en na nog een laatste kus, loopt Joe langzaam weg. Ik wacht tot hij de hoek om is en doe dan de voordeur open. Stilletjes glip ik naar binnen, met mijn schoenen in mijn handen. Ik loop door de living en net als ik aan de deur ben, gaat het licht aan. Ik draai me om en Bo kijkt me slaperig aan. Ze ligt in de zetel met een dekentje over haar heen en brengt vaag een glimlach op. ’Was het fijn?’ vraagt ze. ’Of antwoordt maar niet, die lach zegt al genoeg. Ik ben blij voor je’