Life of THÉ Weirdo’s and There Guests. 5

Aflevering 3

#Jenny

‘When you want it the most, there’s no easy way out. When you’re ready to go, and you’re heart’s left in doubt. Don’t give up on you’re faith, love comes to those who believe it. And that’s te way it is’ zing ik dramatisch als Bo en ik het podium oplopen. ‘jaja, Jenny is raar vandaag’ zegt Bo. ‘jij niet wil je zeggen?’ vraag ik verbaast. ‘ik ben nooit raar’ zegt ze onschuldig. ‘jullie zijn allebei raar’ grinnikt Joe als ze het podium oplopen. ‘zeg, we hadden jullie nog niet eens aangekondigd!’ roep ik en ik duw ze weer achter de schermen. ‘dames en heren, hier zijn de Jonas Brothers!’ roep ik en dan komen ze tevoorschijn. Lachend lopen ze het podium op en gaan op de bank zitten. ‘dus, daar zitten we weer’ zegt Bo als ze naast ze gaat zitten. ‘ja inderdaad’ zeggen ze in koor. ‘eeeen, we gaan nog niet naar huis. Nog lange niet nog lange niet’ zing ik dan ineens als ik naast ze ga zitten. Verbaast kijken ze me aan. ‘wat?!’ vraag ik onschuldig. ‘dat stond niet in het script’ zegt Bo. ‘welk script?’ vraag ik. ‘van deze aflevering’ ‘we hebben niet eens een script. Alleen in jou verbeelding’ ‘en mijn verbeeldingen zijn geweldig’ ‘ja, geweldig gestoord zul je bedoelen’ ‘nee…’ ‘ik vraag me af of jullie wel echte vriendinnen zijn’ lacht Joe. ‘wij? Tuurlijk zijn wij echte vriendinnen! Ik zou Jenny voor geen goud kunnen missen’ zegt Bo. ‘klopt, ze heeft geen goud. Ze heeft alleen maar haar holle kop. Zeg, het was niet mijn hoofd dat je hoorde in de auto hoor, dat was je eigen’ zeg ik. ‘nou, ik hoorde toch echt de jouwe’ ‘echt niet’ ‘echt wel’ echt niet’ ‘echt wel’ ‘echt niet’ ‘meiden’ zuchten de jongens in koor. ‘jongens’ zuchten wij er meteen achteraan. ‘echt, ik weet niet waar jullie die fantasie vandaan halen’ zegt Nick. ‘welke fantasie?’ ‘hebben we fantasie?’ vragen we tegelijk. ‘eeuhh…’ stamelt hij en hij kijkt ons één voor één aan. ‘bespaar je de moeite Nick’ zegt Joe. ‘moeite? Met ons? Nee, hoe kom je erbij! Wij zijn totaal niet moeilijk! Alleen Bo onder de douche want ze vergeet het schuim uit haar haren te wassen maar verder niet hoor’ zeg ik onschuldig. ‘of Jenny, die in haar ondergoed…’ ‘… in haar kleren stapt’ maak ik haar zin af ‘ja, jij niet dan?’ ‘dat wou ik niet zeggen’ tuurlijk wou je dat wel zeggen’ zeg ik en ik woel door haar haren. ‘ja vast’ zegt Bo droog en ze legt haar, haar weer goed. ‘maar, jongens. Hebben jullie de aflevering van gisteren nog gezien?’ vraag ik. ‘ja!’ zeggen ze alle drie in koor. ‘zeg, is dat een gewoonte? Zo in koor praten?’ vraagt Bo met een raar gezicht. Ze kijken elkaar raar aan en schieten dan in de lach. ‘was dat grappig?’ vraagt ze verbaast aan mij. ‘jij? Grappig? Als die dag komt lig ik al in mijn graf’ zeg ik en ze kijkt me droog aan. ‘en bedankt’ zegt ze. ‘graag gedaan’ zeg ik onschuldig. ‘jullie zijn helemaal gestoord’ lacht Nick. ‘nee, jullie niet wil je zeggen! Ze nemen een bodyguard omdat hun onderbroeken zijn gestolen. Het gekkenhuis is om de hoek’ zeg ik en ze liggen meteen weer in een deuk. ‘oeh, blaas staat op springen’ lacht Joe. ‘eerst de gang uit, dan rechts, 3e deur rechts, daarna links, 6e deur weer recht, linksaf en dan recht voor je’ zegt Bo. Hij kijkt me raar aan. ‘gewoon rechtsaf hier’ zeg ik en ik geeft Bo een klap tegen haar hoofd. ‘als hij in zijn broek pist mag jij het opruimen’ zeg ik tegen haar. ‘ja hallo! Hij pist, ik niet!’ zegt ze semi-verontwaardigd. ‘jij stuurt hem naar de laatste wc in het gebouw, ik niet’ zeg ik op hetzelfde toontje. Ik kijk naast me en zie Joe nog net de hoek om rennen. Nick en Kevin liggen nog steeds strijk van het lachen en ik kijk naar het publiek die ook keihard lacht. ‘zeg, zo grappig waren we toch niet?’ vraag ik verbaast aan Bo die haar hoofd schud. Even later zijn Nick en Kevin weer bij gekomen van het lachen en komt Joe met een grijns op zijn gezicht weer terug lopen. ‘heb je het lekker laten lopen?’ vraagt Bo en ik geef haar een klap tegen haar arm. ‘sorry, mensen, maar dit was het dan alweer voor vandaag’ zeg ik. ‘ja, ik denk dat als jullie me morgen weer zien ik helemaal bont en blauw ben’ zegt Bo en weer ontvangt ze een klap. Grijnzend zeg ik: ‘en ik denk dat ik me gelukkiger voel als ooit’. ‘doeg!’ roept iedereen in koor.