♥. I will show you my sunbeams.♥ #19

Vertwijfeld sta ik voor zijn deur. Het is allemaal veranderd. Hij weet dat team zeven nu weet dat hij mijn vader is. Hij heeft daar wel zelf voor gezorgd maar toch… Ik denk weer aan de reden waarom ik hem nooit ‘vader’ mocht noemen.
’Het is te gevaarlijk, Sayuri. Begrijp je dat?’ Ik kijk naar de grond. Amper zes jaar oud en er wordt me vertelt dat ik mijn vader niet meer met papa aan mag spreken. Kakashi legt zijn hand op mijn schouder. ‘Je blijft altijd mijn dochter, dat weet je toch? Het is alleen veiliger voor ons allebei als we het geheim houden. Anders zal hij proberen om mij via jou te raken. En ik wil niet dat jou iets overkomt… Begrijp je het, Sayuri?’ Ik knik. ‘Ik begrijp het,’ mompel ik.’
Ik zucht en schuif dan de deur open. Het valt me nu pas op hoe enorm fel wit alles hier is in dit ziekenhuis.
‘Sayuri?’
Ik hef mijn hoofd op en kijk naar het bed. Ik schrik me dood als ik Kakashi half rechtop in bed zie zitten. Zo…zwak.
Ik loop langzaam naar het bed toe en blijf staan. Ik bijt op mijn wang om niet te gaan huilen. Kakashi’s ogen trekken iets omhoog. Glimlacht hij? Hij klopt met zijn hand op het bed en aarzelend neem ik plaats. Het blijft een tijdje stil tussen ons. Dan legt hij ineens zijn hand op mijn schouder en ik kijk hem aan. Onze blikken houden elkaar vast tot ik me niet meer in kan houden. Snikkend leg ik mijn hoofd op zijn borst. Mijn schouders schokken. Ik lijk wel een klein kind maar het kan me allemaal niks schelen. Ik ben zo, zo, zo enorm blij dat Kakashi nog leeft!
Kakashi slaat zijn armen om me heen en drukt een kus in mijn haren. ‘Huil maar. Het is goed.’
Ik verberg mijn hoofd in zijn shirt en knijp mijn ogen stijf dicht. Hij is er nog. Hij leeft. [: