Chapter 8 - The Tears Are Falling

Ruby POV
Ik was snel naar huis toe gereden. Toen ik thuis kwam stond m'n stiefmoeder voor m'n neus. 'Mag ik er door?'
'Nee, en vergeet niet te koken en de was te doen vandaag.' en ze duwde iets in m'n handen, een envelop en liep verder. Wat kon het in hemelsnaam zijn? Ik liep snel door naar boven zette m'n tas langs m'n bureau, startte m'n computer op en ging zitten. Ik pakte de envelop die ik even tijdelijk op m'n bureau had gelegd en maakte hem open met een liniaal. Ik haalde er een brief uit, het rook vertrouwd....... Ik opende de brief en begon met lezen.

Best, Ruby
Ik schrijf deze brief terwijl ik in het ziekenhuis lig. Ik weet dat je niet graag bij je stiefmoeder wilt blijven wonen dus ik heb een vriend gevraagd of je daar mocht komen wonen, voor het geval dat. Hij had gezegd dat je kon komen wanneer je wilde. Dus als je weg wilt waar je nu bent, kan je gewoon je spullen pakken en er naar toe rijden. Het adres is: Georgia Avenue 392, in Atlanta. Het is waarschijnlijk een halfuur rijden vanuit ons huis. Ik wil je nog m'n excuses aanbieden dat je nu allebei je ouders moet verliezen. Sorry.
Groetjes,
Je Vader.

Dit kon niet waar zijn. Pap is toch dood? Ik rende naar beneden naar m'n stiefmoeder. 'Waar komt dit vandaan?' schreeuwde ik bijna.
'Hij heeft het me gegeven voordat hij overleed in het ziekenhuis, ik dacht dat je wel het recht had om het te lezen, sorry dat ik het niet eerder heb gegeven.'
'Ok' zei ik snel en rende weer terug naar m'n kamer. Ik las toen snel de brief nog een keer en toen drong het tot me door... Ik was vrij. Vrij van alle klusjes, vrij van irritante mensen, vrij van alle mensen van school, vrij van alles.
Ik rende naar de zolder, pakte een koffer en begon hem in te ruimen. Ik propte al mijn kleren er in, m'n boeken, m'n laptop, schoolspullen en nog een paar andere nutteloze dingen. Toen liep ik naar de badkamer en stopte m'n tandenborstel, tandpasta enzovoor er allemaal in. Ik sleepte m'n koffer over de gang. Hij was best zwaar. Toen ik halverwege de trap was stond m'n stiefmoeder opeens onderaan de trap me aan te kijken. 'Wat ben jij in godsnaam aan 't doen? schreeuwde ze.
'Ik ga, weg van hier.'
'Waar ga je dan in hemelsnaam naar toe, je hebt geen plaats om te overnachten.'
'O jawel, die heb ik wel een.' Verbaasd stond m'n stiefmoeder me aan te kijken en ik liep haar snel voorbij. Ik pakte nog wat eten uit de keuken, pakte m'n jas en sjaal en liep naar buiten. Toen bedacht ik me opeens dat ik m'n koffer nooit mee zou krijgen op m'n fiets. Ik belde een taxi en gaf hem het adres van ons huis. Na 15 minuten stond de taxi voor m'n neus. De chauffeur hielp me mijn koffer in de kofferbak te stopte. 'Dankje' zei ik nog maar even uit beleefdheid. HIj ging achter het stuur zitten, en ik ging achterin zitten. 'Ik wil graag naar Georgia Avenue 392.' 'Ok' zei hij en hij startte de auto. Ik ging relaxt achterover zitten en keek naar buiten. Na ong. 20 minuten stopte de auto opeens. 'We zijn er.' zei de chauffeur. Ik stapte uit en keek rond, het zag eruit als een rustige, en mooie buurt. Hij haalde de koffer uit de kofferbak en ik gaf hem het geld voor de rit, ik bedankte hem nog even, en hij reed weer aan. Toen stond ik daar, voor het huis, van een totale vreemde. Opeens dacht ik dat het misschien toch niet zo handig van me was om er meteen naar toe te gaan. Ik bedoel het is 2 jaar geleden dat m'n vader is overleden...
Maar ik kon niet meer terug. Ik liep richting het huis en belde aan. Een man deed open en keek verbaasd naar m'n koffer. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik gaf hem maar de brief van pap die ik in m'n tas had zitten. Hij las het even snel en zodra hij het gelezen had ontving hij me met open armen. 'Sorry dat ik je niet herkende Ruby.'
'Kent u mij?'
'Natuurlijk ken ik je, al sinds dat je een baby was. Mijn naam is Charlie. Maar kom toch binnen.'
Ik stapte naar binnen. Hij leidde me naar een kamer, ik denk dat het de woonkamer was. 'Ga toch zitten. Wil je iets te drinken?'
'Een glaasje water, alsjeblieft.'
'Ok, wacht even, ik zal het gaan halen. Ga maar zitten hoor.'
Hij kwam terug met een glas water voor mij en een kop koffie voor hemzelf. 'Het is lang geleden dat ik je gezien heb.'
'Sorry dat ik u stoor, als het niet mogelijk is dat ik hier kom dan ga ik wel weer. Ik weet dat dit nogal plotseling is.'
'Nee, het is niet erg hoor.'
We praatte nog wat toen hij zei: 'Wil je je kamer zien?'
'M'n kamer?' vroeg ik. 'Ja, je kamer, de kamer is er al 2 jaar en hij is al die tijd niet gebruikt voor het geval dat je nog ooit zou komen.' Wow, dat had ik niet verwacht. Een eigen kamer...
Hij deed een deur open en ik zag de kamer. Hij was prachtig. Blauwe muren, een bed met een rood dekbed, een klerenkast en een bureau. Hij was niet heel erg groot, maar ik was er ongelofelijk blij mee. 'Heel erg bedankt' zei ik.
'Roep me maar als je iets nodig hebt. Ik laat je wel alleen zodat je kan uitpakken.'
'Ok, nogmaals dankjewel.'
'Geen probleem. Bovendien je vader heeft dit allemaal voor je geregeld dus bedank hem maar.' Hij liep naar de gang, deed mijn deur dicht, en liep naar beneden.
Ik liet me op het bed vallen. Een wonder is het, dat dit allemaal gebeurd, dat ik het niet aan 't dromen ben. Zo lag ik een halfuur ofzo, terwijl ik weer aan Adam begon te denken. En toen begon ik uiteindelijk toch maar uit te pakken. Toen ik net klaar was klopte iemand op mijn deur. 'Kom binnen' zei ik. Charlie deed open en zei glimlachend: 'Ik zie dat je blij bent met je kamer.'
'Heel blij' zei ik. 'Ik wilde je nog even vertellen dat we eten over een uurtje en m'n zoon is zojuist thuisgekomen. Dus misschien dat je even naar beneden wilt komen? Ik heb hem de hele situatie al uitgelegd dus daar hoef je je geen zorgen om te maken.'
'Ok' Ik liep achter Charlie aan naar beneden. 'Ruby, dit is mijn zoon: Jason.'
Ik kon m'n ogen niet geloven. De enige persoon die hier niet had verwacht, die ene ik die hier niet wilde hebben..............