[3.1] Her First Kill

Ik blijf kijken naar het licht. Dan komt er ineens een hand in mijn gezichtsveld, de man. Hij houdt zijn gsm voor mijn neus. “Wil je je ouders bellen?” Ik kijk hem aan met grote ogen. Hij lijkt eigenlijk wel op mijn oom. De oom die me nooit goed behandelde in zijn vieze huis. Mijn enige oom. Ik voel binnen in me een vreselijke haat opborrelen. “Meisje?” Ik zet het op lopen. “Hé!” Hij volgt me. Wat moet ik nu doen? Al mijn gevoelens zijn in de war. Door de takken heen, het donkere in loop ik het aanliggende bos in. Een holle boom. Uit instinct verstop ik me erin. Hij loopt voorbij. Wat moet ik nu doen? De drang naar het ene mengt met de haat. Ik voel het binnen in me stromen. Alsof het door mijn aderen vloeit. Ik kruip uit de boom. De kust is veilig. Waar moet ik nu naar toe? Ik ben verdwaald. Iene miene mutte…

Ik loop de richting uit. Het bos is zo eng. De kleine oogjes van de nog wakkere beestjes kijken me aan. Ik verstoor hun rust. Dan hoor ik gekraak. Ik verstop me bij de eerste de beste boom. Een onbehaaglijk gevoel overvalt me. Mijn buikgevoel geeft aan dat het gevaar zich achter me bevindt. Ik draai me om. In de verte zie ik de schim van de man. Wat nu? Zou hij me gezien hebben? “Meisje, wacht, ik doe niets!” Hij heeft me gezien. Ik zet het weer op lopen.

Ik kijk achterom, hij volgt me. Het is niet meer de man, maar hij lijkt op… mijn oom? Ik sta verstijfd. Zie ik het nu zo verkeerd? Hij lijkt zo op mijn oom. Dit kan niet. Ik loop terug verder. Die drang en haat borrelen in mijn aderen. Ik word opeens zo kwaad! Tegelijkertijd begin ik ook moe te worden van het lopen.

Een flits voor mijn ogen. De trapkast. Hij sloot me er een hele namiddag in op. Wel vier uur. Ik mocht niets tegen mama zeggen.