~25

Het eerste wat ik zie, is zijn appartement. Dit moet 4 dagen geleden zijn, nadat ik wegging. Romeo zit op de bank en ik zie alles vanuit Yu’s oogpunt. “ Wat was er met haar?” ,hoor ik Romeo zeggen. Yu kijkt naar hem om, dus ik zie zijn gezicht ook. “Geen idee…Misschien ging ik te snel, maar ik… Ik weet echt niet wat ze wil. Het is zo frustrerend…Ik vind haar meer dan leuk, maar ik heb geen idee wat ze van mij vind. Soms doet ze met me mee en soms is ze ook ineens zo opstandig… Ik weet het gewoon niet meer, Romeo…” Die woorden doen me ergens zoveel pijn. Hij moest eens weten, hoe graag ik in zijn armen wil liggen. Hoe graag ik zijn lippen op de mijne wil voelen. En hoe graag ik zou willen doen wat hij wil. Hoe graag ik seks met hem zou willen hebben. Snel ga ik verder met het zoeken in zijn gedachten. Ik wil niet stilstaan bij die dag. De volgende momenten zijn steeds hetzelfde. Steeds zie ik de stad, omdat hij op zijn balkon staat. Of hij ligt op zijn bed en zie ik zijn plafond. Heel soms is er een van de jongens die langskomt. Of als Romeo hem te eten brengt. Niet dat hij daar veel van eet. Hij voelde zich blijkbaar niet gelukkig. Als laatste, kom ik bij de dag van vandaag aan. “Yu, kom op nou! Je bent er in geen dagen uit geweest. Wat is er zo speciaal aan haar dat je niet naar een club ofzo gaat? Kom op, zoek een leuk meisje voor een nacht en maak plezier. Je kunt ni-” “Dat kan ik wel.” Onderbreekt Yu, Romeo. “Ik had nooit gedacht dat het echt zou gebeuren, maar ik ben tot over mijn oren verliefd op haar. Ik blijf mezelf zeggen dat ze maar een meisje is, maar dat is niet zo… Ze is het meisje…Het enige meisje waar ik dit voor voel. Het kwelt me zo…” Dus ik ben niet de enige die dit voelt. “Ik snap het Yu… Maar hier in je kamer zitten wachten tot ze belt, is een beetje overdreven. Ga gewoon mee vanavond. Misschien zie je haar wel. En als het anders is, dan ga je gewoon naar huis.” Ik merk aan de manier waarop mijn beeld beweegt dat Yu knikt. Daarna gaat Romeo weg en staat Yu op. Hij loopt naar de kast. Daar pakt hij wat kleding uit. Dan trekt zijn shirt uit en loopt zonder shirt langs de spiegel. Mijn kwijl druipt bijna uit mijn mond, als ik hem halfnaakt voor de spiegel zie staan. Snel lik ik over mijn lip. God, dit is niet goed… Snel zoek ik verder in zijn gedachten. Want ik denk niet dat ik rustig kan blijven, als ik hem helemaal naakt zie. Nog even verder spitten. Felle lichten en harde muziek vullen mijn gedachten. Een mensen menigte blokkeert mijn zicht. “En nu niet teveel aan Kira denken. Kijk die eens, wat een stuk.” Het beeld volgt Romeo’s wijzende vinger. Er zit een blond meisje aan de bar. Ze gooit haar lange blonde haar naar achter. Een steek van jaloezie schiet door mijn lichaam, maar ik merk dat Yu zijn hoofd schudt. “Gaan jullie maar” fluistert hij hees. De muziek overstemt zijn stem bijna helemaal. De andere jongens knikken, alleen Kiro blijft bij hem in de buurt. “Je bent jezelf niet echt meer, Yu. Ben je echt zo verliefd op haar?” Yu knikt. “Ok, en je hebt niet echt zin om hier te blijven, hè?” Yu knikt weer. “Dat begrijp ik wel. Zullen we dan maar naar buiten gaan?” “Graag,” fluistert Yu weer hees. “Ok, dan ga ik even aan de rest vertellen dat we weggaan.” Kiro loopt weg en Yu’s ogen volgen hem. Na een paar minuten komt Kiro terug met de rest. “We gaan gewoon met zijn allen, Yu. Samen uit, samen thuis”, glimlacht Strify. Yu knikt en samen lopen ze naar buiten. Buiten bedenken ze blijkbaar een ander plan, want ze lopen naar een supermarkt. Na een paar biertjes gekocht te hebben, gaan ze naar de steeg. Daar pakken ze een biertje en beginnen te drinken. En dan beginnen de herinneringen die ik moet hebben. Zonder ze na te gaan, verplaats ik ze door mijn eigen gedachten.

Wanneer ik tevreden ben, laat ik zijn gedachten gaan en kom overeind. Ik duizel wat en zak weer op mijn knieën. “Wij gaan maar… Maak jij hun wakker.” Rose glimlacht en daarna lopen ze weg. Ik kijk ze even na en glimlach dan. Voorzichtig loop ik op Kiro af en controleer eerst zijn wond. Die is genezen gelukkig. Niet goed genezen, maar het is geen open wond meer. Voorzichtig schud ik de jongens een voor een door elkaar. Slaperig openen ze hun ogen en kijken me aan. Ik glimlach een beetje onschuldig en hoop dat ze geen vragen gaan stellen. Yu’s warme glimlach vertelt me alleen maar, dat hij blij is me te zien. Mijn benen beginnen te knikken. Vanwegen Yu’s glimlach, maar ook vanwegen het feit dat het sleutelen aan Yu’s geheugen mijn laatste krachten hebben gevraagd. Het beeld wordt steeds vager en al snel wordt alles zwart.