Voorbereidingen.

In de tas zaten een aantal boeken en andere dingen; het leken schoolspullen te zijn. Ik haalde een boek uit de tas. Het was donkerrood, met in het midden een cirkel van runen, die een plaatje van een draak omlijstte. In dat plaatje stond de titel; Drakologie. Ik pakte een ander boek, Wiskunde. Ik haalde de rest van de boeken uit de tas en zag dat er een paar over rare onderwerpen gingen (Magistrologie, Kleuren, Mythologie), maar er ook boeken over geschiedenis en natuurkunde waren. Ook zaten er een aantal werkboeken in. Het leek erop dat het inderdaad een schooltas was. In een voorvakje vond ik de scherven van een leeg potje inkt. Ook zat er een veer in, een stompje van een potlood en een briefje met Niet vergeten: nieuwe inkt kopen! erop geschreven. Ik besloot om de tas mee te nemen, stopte de boeken er weer in en liep naar mijn fiets. De wielen waren verbogen, het zadel lag een paar meter verderop en het stuur miste een rubberen handvat. Vloekend schroefte ik het zadel weer op de fiets, boog de wielen zo ver mogelijk terug en fietste naar huis.
Door de verbogen wielen slingerde ik over de weg, en het was lastig om vaart te maken. Uiteindelijk lukte het me toch om thuis te komen. Ik rende de trap op naar mijn kamer, zodat mijn ouders de bijzondere schooltas niet zouden zien. Ik gooide mijn spullen op mijn bed, trok mijn normale kleren aan en ging naar beneden. Sarah, mijn pleegmoeder, stond in de keuken. "Waar was jij?" vroeg ze zonder om te kijken. "Paardrijden." mompelde ik. Ik begon met het dekken van de tafel. Tijdens het eten was ik zo stil mogelijk. Nadat ik de afwas had gedaan en de hond eten had gegeven, ging ik naar boven.

Ik zat op mijn bed. Ik keek in het boek 'Drakologie'. Als draken echt hadden bestaan, was ik het liefst een drakoloog geweest. Maar ja, draken bestonden niet echt. Na 'Drakologie' doorgebladerd te hebben, pakte ik het boek 'Magistrologie'. Ik sloeg het open en er viel een briefje uit. Er stond een vreemde tekst op, het leek een soort toverritueel;

Trek een cirkel op de grond. Steek in het midden van de cirkel een kaars aan. Ga in kleermakerszit zitten en zeg dan deze spreuk drie keer op:
Weg leidt de weg
die mij weg leidt
mij
Weg naar waar
de weg mij leidt.
De eerste deur die u open doet zal u naar een andere wereld brengen. Maar let op! U zult niet meer weder kunnen keren.

Wilde gedachten spookten door mijn hoofd. Een andere wereld, vol draken en magie, wat een geweldige plek zou dat zijn! Natuurlijk geloofde ik het niet echt, maar dat belette me er niet van om erover te dromen...

Een koele wind waaide door mijn haren. Ik keek omlaag en zag ver beneden me de grond. Ik vloog! Maar hoe was dat mogelijk? Ik keek nog eens goed. Onder me voelde ik een zadel, maar ik zat niet op een paard. Langzaam gleed mijn blik van het zadel naar voren. Glanzende, rode schubben, een in vergelijking tot het lichaam slanke nek, een gevaarlijke, beeldschone kop met felle, gele ogen... ik bereed een draak. Ik voelde hoe we hoogte verloren. De grond kwam steeds dichterbij, en ik zag dat we boven water vlogen. In de weerspiegeling zag ik mezelf, maar dan anders. Mijn haren wapperden in de wind, ik leek ouder, volwassener, sterker, gelukkiger. Plotseling hoorde ik achter me gekrijs. Ik keek om en...

Ik werd wakker. Onwillekeurig moest ik aan de boeken denken die ik had gevonden. Aan de spreuk. Deze leek plotseling niet meer zo onwerkelijk. En zelfs als het niet zou werken, kon ik het altijd proberen. Wat had ik te verliezen? Ik besloot om voorbereidingen te treffen. In ieder geval moest ik de boeken meenemen. En een boekje om notities in te maken. De veer zou ik ook meenemen, en ik kon een inktpotje meenemen uit het tekenlokaal op school. Potloden had ik genoeg. Ik pakte een rugzak en stopte er mijn fijnste spijkerbroek en trui in. Na even aarzelen pakte ik mijn galajurk uit de kast en deed die ook in de tas. Die zag er tenminste een beetje uit als iets dat in een magische wereld thuishoorde. Vervolgens stopte ik de boeken in de tas. In het voorvakje stopte ik de veer. De eerste voorbereidingen waren getroffen, en ik voelde me verbazingwekkend vrolijk. Ik pakte mijn fiets en ging boodschappen doen.