~24

Een spanning welt op in mijn buik. Als mijn hart niet stil zou staan, zou hij bijna uit mijn borstkast breken. Instinctief laat ik mijn lichaam zijn gang gaan. Met gespreide armen beland ik voor Kiro. Hij kijkt me verbaast aan en de rest van het groepje ook. Maar degene die nog wel het meest verbaast kijkt, is Yami. Die voor mijn neus stilstaat. Zijn donkere ogen priemen in de mijne. Dan kijkt hij vluchtig naar de jongens, maar hij beweegt niet. “Ga weg,” sist hij naar me. Ik schud vastberaden mijn hoofd. “Ga jij maar weg. Het is genoeg geweest. Je blijft met je poten van mijn vrienden af.” Yami’s gezicht vertoont alleen maar verbazing terwijl ik dat zei. In een fractie van een seconde schiet zijn arm naar voren om, over mijn schouder, Kiro bij zijn keel te grijpen. Gelukkig heeft Rose me daar op voorbereid en kan ik de uitgestrekte arm pakken en op zijn rug draaien. Gelijk duw ik hem zover mogelijk van me af. Slippend komt Yami weer tot stilstand, met zijn rug tegen de muur. In mijn ooghoek zie ik dat Kiro, en de rest, het allemaal doodsbang aanzien. “Ik zei wat… Ik spreek toch geen chinees?” Yami haalt nonchalant zijn schouders op, en buigt weer naar voren voor een aanval. Opeens besef ik me wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ik speel met mijn leven. Yami is veel groter en sterker dan ik, en het is voor mij onmogelijk om dit af te wenden. Maar ik moet het proberen. Voor mijn vrienden…Voor Yu… Opeens schiet Yami weer op me af, en zwaait me met immense kracht tegen de muur. De harde stenen doen pijn en ik hoor een hard krakend geluid, maar dat maakt me niet uit. Languit blijf ik op de grond liggen. Bewegingloos. “Het spijt me, Kira. Maar dit moet ik doen, later begrijp je het wel.” Gelijk hoor ik het geluid van Yami die zijn klauwen tevoorschijn haalt. De tranen springen in mijn ogen. Nee, alsjeblieft, doe het niet. Kreunend kom ik overeind en ik merk dat de botten, die ik overduidelijk gebroken had, weer geheeld zijn. Gelijk draai ik me om en ik zie hoe Yami, bijna sadistisch, een lange nagel over Kiro’s nek laat gaan. De half blondine is doodsbang en ook de rest kan geen stap verzetten. Bij het zien van Kiro’s bloed vervangt de wanhoop in mijn lichaam zich met woede. Het vult mijn hele lichaam. Snel trek ik Yami van de trillende jongen af en duw hem weer tegen de muur. Yami grinnikt er alleen maar om en likt zijn, met Kiro’s bloed besmeurde, vingers af. Gelijk ben ik er klaar mee. Mijn arm zwaait pijlsnel naar voren en Yami wordt door een muur geblazen. Vaag hoor ik zijn gelach nog, maar daarna niks meer. Trillend zak ik op mijn knieën. Dat was het laatste beetje energie die ik nog had. Op alleen mijn wilskracht sta ik weer op en draai me om. Ik moet hun geheugens wissen over deze avond, maar daar ben ik nog niet zo goed in. Wat nou als ik hun hele geheugen wis? Mijn angst grijpt me weer bij de keel, maar ik zie, gelukkig, Kiro weer wat rustiger ademen. Hij kijkt mij alleen ook angstig aan en niet alleen hij, ook de rest. Ineens zakken ze alle vijf door hun knieën en ik kijk verbaast naar hun lichamen op de grond. “We dachten: kom laten we eens gaan helpen.” Ik knik en kijk een beetje verward naar de bewusteloze lichamen op de grond. “Maak je maar geen zorgen. Ze zijn in orde. Gewoon, bewusteloos.” Ik knik weer en draai me om naar Rose en Ismael. “Maar wat nu? Hoe ga ik dit oplossen? Ik kon het gewoon niet… Ik kon Yami hun bloed niet laten drinken.” Mijn lichaam vult zich met misselijkheid en het gevoel, dat ik moet overgeven welt op in mijn keel. Ik haat die gore smaak. “Maar hoe gaan we hun geheugens veranderen?” fluister ik ,als ik de smaak heb verdrongen. “We kunnen niet de hele avond wissen. En het moment alleen ook niet, want… Nou ja.. Dan hebben ze een gat in hun geheugen, en gaan ze er zeker naar zoeken.” Rose kijkt me aan op een testende manier. Ik had het kunnen weten. Als een goede leraar zou moeten, dwingt ze me nu om zelf een oplossing te vinden. Gelijk beginnen allerlei scenario in mijn gedachten af te spelen. Het eruit laten zien alsof ze sliepen lijkt me teveel werk… Dan moeten wij ze ook naar huis dragen… Het gewoon zo laten gaat ook niet, want dan moet ik teveel uitleggen. Dan schiet er ineens een oplossing in mijn gedachten. “Kunnen we niet gewoon hun gedachten veranderen… Zodat hij lijkt dat ze gewoon dronken waren en daar in slaap waren gevallen en dat ik ze wakker maakte of zoiets…” Rose glimlacht tevreden. “Dat is een goed plan… kom aan de slag!” Ismael loopt gelijk langs me heen naar Shin en Romeo, terwijl Rose naar Kiro en Yu loopt. Als ik naar Strify wil lopen, bedenkt Rose zich blijkbaar. “Jij kunt beter hem doen,” mompelt ze en ze wijst naar Yu’s lichaam. Ik trek mijn wenkbrauw op en zucht. “En waarom dan wel?” Rose glimlacht. “Je wilde hem toch weer zien? En misschien kom je wel iets tegen. Wanneer je door zijn gedachten speurt.” Ergens bevalt haar glimlach me niet. En ergens ben ik ook doodsbang voor Yu’s herinneringen. Wat als hij een meisje heeft gevonden, dat hij leuker vindt? Een waarmee hij wel normaal kan zoenen… Trillerig van vermoeidheid en angst zak ik naast Yu op de grond. Zijn gezicht is bleek bedekt met een paar strengen van zijn haar. Zijn vertrouwde geur vult mijn neus en ik zucht zachtjes. Voorzichtig buig ik voorover en druk mijn voorhoofd tegen de zijne. De warmte die ik voel zorgt voor tranen in mijn ogen. “Het spijt me dat ik dit moet doen, Yu…”, fluister ik zachtjes. En daarna stort ik me in zijn herinneringen en gedachten.