~22

“Waarom deed je dat?” Een donkere kamer met kaarsen verschijnt in mijn gedachten en ik kreun zacht. “Wat? Die beet? Ze is nu volmaakt. Er sluimerde een kracht in haar. Die heb ik nu ontketend. Auron heeft niet goed nagedacht toen hij haar niet vermoordde. Nu is ze de volmaakte bruid.” “Ben je gestood! Die kracht is veel te groot voor haar, wat als ze de controle verliest? Wat als ze alles vernietigt? Ze is er nog niet klaar voor!” Een luide lach vult mijn oren en een rilling gaat door mijn ruggengraat. “Dat is jouw taak. Jij moet haar leren hoe ze die kracht onder controle houd.”

Zwetend word ik wakker. Wat was dat? Even laat ik mijn ogen door de kamer gaan. Ze blijven hangen op de gebroken spiegel. Wat is er gebeurd..? Er klinkt een zacht kreuntje. Ik kijk om en zie Ismael. Zijn ogen zijn op mij gefocust. Ik laat me weer op het bed zakken. “Wat is er gister met die spiegel gebeurd?” “Die brak ineens. Als ik niet beter zou weten, zou ik zeggen dat het door jouw komt.” “Waarom denk je dat?” Ismael haalt zijn schouders op. “Omdat ik zeker ben dat ik het niet was.” Ik knik begrijpend en sta op. Rustig loop ik naar het raam en doe de gordijnen open. In het raam zit ook al een barst. Zou ik dat echt gedaan kunnen hebben? Snel doe ik het gordijn weer dicht. Ismael is ook al uit bed gekomen en hij knielt. Waarom zou hij dat doen? Het antwoord komt al vrij snel. De deur gaat open en Yami staat in de deuropening. Hij wenkt me, maar ik loop daarintegen weer naar het raam en doe de gordijnen weer open. Daarna open ik het raam en snuif de bosgeur op. Yami’s aura komt steeds dichterbij, maar ik besluit nog steeds niet om te reageren. “Kira? Heb ik iets verkeerds gezegd?” Ik draai me om naar hem en schud mijn hoofd. Daarna draai ik me weer af en glijd met mijn vingertoppen over de barst. “Heb ik dit gedaan?” , komt er zacht uit mijn keel. De reflectie van het raam laat me zien dat Yami knikt. Een traan glijdt uit mijn ooghoek. “Het spijt me.. Ik weet niet wat er gebeurde.” Yami schudt zijn hoofd en slaat zijn armen om me heen. “Het geeft niet lieverd. Helemaal niet. Kom je nu eten?” Ik kijk naar hem op. Dan schud ik mijn hoofd. “Geen trek…” Yami luistert er echter niet naar, en trekt me mee naar de eetzaal. Daar zet hij me neer op een stoel en geeft me een glas bloed. Ik kijk er vies naar. Ik wil het niet. Niet meer, nooit meer. Na een tijdje naar het glas staren loopt Yami op me af. “Kom op drink nou wat. Het is beter als je accepteert wat je bent.” Ik schud mijn hoofd. “Dat zal ik nooit accepteren. Nooit.” Woede vult mijn lichaam en ineens springt het glas in Yami’s hand. Hij grijnst erom en roept Rose. “Het is tijd om aan haar training te beginnen, lijkt me.” Rose knikt en neemt me mee naar een andere zaal. Daar gebaart ze dat ik plaats kan nemen. Ik doe wat ze zegt en zucht een keer diep. “Je merkt wel dat je krachten zijn gegroeid he?” ,begint ze. Ik knik. “Je krachten zijn door Yami’s beet bevrijd. Ik had liever gewacht. Maar Yami is ongeduldig. Nu moeten we het er maar het beste van maken.” Ik knik triest en zucht. Ik zal, als dit zo doorgaat, Yu nooit meer zien. Misschien pleeg ik wel zelfmoord. Ookal gaat dat moeilijk worden. “Zo moet je niet denken…Echt niet.” Ik kijk op en zie Rose’ verwarde gezicht. “Je leest mijn gedachten weer, hè?” Ze knikt. “Als je nu goed je best doet, laat Yami je waarschijnlijk zo weer zelf op jacht gaan. Dan kun je ze weer zien.” Ik knik blij en kijk haar aan. “Zullen we dan maar aan de slag gaan?” fluister ik. Rose knikt. “Kom, dan laat ik je wat dingen zien."