What they Call Love.

De sfeer was snijdend, bijna drukkend. Iedereen staarde me aan toen ik de zaal binnen liep, hun blikken brandend op mijn huid. Enkel Lotte en Kimey keken niet, zij staarde voor zich uit, probeerde echt te geloven dat ik er niet was. Mitchie strompelde opeens achter me binnen,”Ben ik te laat?”
Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. Ze hielp, ze liet de spanning lossen en kon me terug doen lachen.
Haar haren zat en in de war van het rennen, maar zoals altijd trok ze nog steeds de aandacht van de jongens. Nu had ik enkel nog de blikken van de meisjes die me aanstaarde of toch niet…
Ik zocht door de zaal heen, zag een aantal meisjes naar Mitchie staren, zowel uit bewondering als woede omdat ze bij me was. Jaloezie was duidelijk te zien in hun zuivere ogen. Ik nam haar hand, waardoor de blikken enkel erger werden, en trok haar mee naar een plaats niet ver achter Kimey en Lotte. Nog steeds keken ze niet om, hun ogen strak gericht op het podium. Het geroezemoes viel weg en iedereen nam een plek, toen de directeur op het podium verscheen en over zijn leerlingen heen keek. Hij leek ouder geworden, de rimpels in zijn huid waren dieper dan me ik me kon herinneren en het beetje haar dat hij nog over had leek zilver in het licht. Mitchie gniffelde en werd snel terug stil toen hij begon te spreken.
“Welkom, iedereen op een nieuw schooljaar met nieuwe avonturen en lessen…”
Kreunen weerklonken door de zaal en de man lachte genietend.
“Ik wil iedereen die nieuw is welkom heten, ook aan de eerstejaars die straks hun rondleiding krijgen. We hebben dit jaar heel wat nieuwe activiteiten verzorgd en hebben heel wat nieuwe keuze vakken.”
De onder directeur fluisterde even iets in zijn oor en zijn ogen gleden door de ruimte en eindigde bij mij. “En natuurlijk wens ik onze held, Taylor Lautner, ook terug welkom en zijn filmploeg.”
Ik keek geschrokken om en zag ze staan met hun lens op mij gericht. Alle blikken zochten naar mij, zowel vriendelijk als haat blikken vielen op me neer. Een geruis van woorden gleed door de ruimte heen en galmde door mijn oren heen. Ik kon enkel naar Lotte en Kimey kijken, die voor de eerste keer, mij een blik gunde. Kimey zou willen glimlachen, maar iets hield haar tegen, alsof ze vocht met haar zelf. Lotte’s ogen vonden die van mij, lieten mijn hart slaan en dan weer breken toen ze zich dan weer omkeerde. Ik sloot mijn ogen , zakte onderuit en negeerde alles wat om me gebeurde. De stemmen vielen weg, enkel ik en mijn gedachten. Ik hoorde het zacht gezoem van de wind, zag de beelden van onze jeugd weer voor me en huilde ongezien binnenin.
Ik had alles wat ik nodig had om door te gaan. Ik had nieuwe vrienden, een carrière en de liefde van mijn ouders, waarom miste ik hun dan.
“Dat is wat ze liefde noemen,”zei de stem zacht in mijn hoofd. Ik wou schudden, zeggen dat het niet waar was maar wat kon ik er tegen inbrengen. Zelfs mijn onderbewustzijn wist dat ik van haar hield, dat ik haar gewoon nodig had om in het midden van de nacht te bellen. Om samen door de straten te lopen en te lachen met de andere, gewoon zoals echte vrienden dat deden. De uren die we gesleten hadden in het park op het bankje, gewoon staren naar de vijver en het leven dat zich daar in bevond. Toen had ik alles wat ik nodig had, zonder haar had ik niets meer, zelfs geen kracht meer om mijn ogen te open.
“Ben je in slaap gevallen?” vroeg Mitchie opeens. Ik dwong mezelf haar aan te kijken zag de mensen naar buiten stromen. Einde van de eerste dag, als je het een dag kon noemen. Ik vreesde voor morgen, als ik deze 2uur al niet aankon, wat moest ik morgen dan een hele dag lang doen.
“Taylor, misschien kan jij Mitchie wat rondlijden en Lotte, jij doet haar praktijk want jullie hebben dat samen…” zei de bekende stem van directeur. Eindelijk kreeg ik die kracht terug om mijn rug te rechten en te knikken. Dit was misschien mijn redding of mijn ondergang, het zou een van de twee worden. Ik keek naar Lotte, zag hoe ze me voorbij liep en negeerde. Ik sprong recht, klemde mijn vingers om haar smalle polsen. Ze schrok op, keek me angstig in de ogen en had weer nieuwe tranen glanzend. “Misschien kunnen we haar samen rondlijden?”
Haar ogen schoten naar de directeur, naar Kimey en dan terug naar mij. Ik voelde hoe mijn grip zich iedere keer strakker vormde. Ze sloot even haar ogen, liet de tranen verdwijnen en keek me dan terug aan.
“Tuurlijk,” lachte ze en wrikte haar hand uit mijn greep. Ik was door stomheid geslagen. Ik was blij dat ze het wou doen, maar ik had het niet verwacht. Misschien had ik tranen verwacht of iets dat meer bij haar nieuwe karakter hoorde, maar dit niet. De glimlach was fake, dat kon je zien maar ze huilde niet, net zoals ze beloofd had aan de wilg. Ik slikte, keek hoe ze weg wandelde en voelde Mitchies hand in die van mij.
“Laten we nu gewoon maar naar huis gaan, goed?”
Ik knikte, niet in staat antwoord te geven en liet me mee trekken. Wat was er nu net gebeurt?