Chapter 6 - The Clique

Adam en ik stonden elkaar nog steeds aan te staren. Ik 'verdronk' helemaal in zijn chocolade-bruine ogen, zo mooi...
Adam aaide me over m'n hoofd, waardoor m'n haren helemaal in de war kwamen - maar dat maakte me niks uit op dat moment.
Hij liep weer terug naar zijn fiets en vroeg: 'Ga je ook mee?' Aangezien ik hem nog steeds aan het nastaren was.
'Ja' zei ik verschrikt ik pakte ook snel m'n fiets en we liepen verder, richting huis, de verschrikkelijkste plek op aarde. Ik had hem uiteindelijk nog steeds niet verteld wie me had geslagen. Ik voelde me een beetje schuldig want ik wilde hem alles vertellen maar volgensmij was hij niet meer geïnteresseerd.
We kwamen bij onze huizen, zeiden gedag en gingen allebei naar binnen. Ik zat met m'n gedachte in de wolken, bij Adam. Maar plotseling staat m'n stiefmoeder opeens voor me. 'En waar ben jij naar toe geweest jongedame?'
'Ik kom van school.'
'Je school was een uur geleden uit, waarom was je niet eerder thuis?'
'Mijn band was lek, dus ik moest lopen. Nou goed?'
'En wie was dan die jongen die net bij de buren naar binnen ging, de jongen die langs je liep met de fiets?'
Crap, ze wist nu wie Adam was 'Dat is gewoon iemand van school. Hij zag dat ik een lekke band had dus hij had meegelopen omdat hij daar zin in had ofzo. Geen flauw idee.'
'En waarom leken jullie dan zo goed met elkaar op te schieten? Ik dacht dat jij geen vrienden had...'
Nou gaat ze echt te ver. Maar ik zal maar gewoon antwoorden want anders krijg ik dadelijk nog een klap. 'Hij is nieuw op school, en hij kent nog niemand dus hij vraagt me af en toe waar we moeten zijn enzo. Meer niet.
'Ok. En ik wil dat je de was doet en eten kookt vanavond.'
Ik had helemaal geen zin om de was te doen, of om eten te koken, mijn huiswerk te maken, of iets anders. Ik wilde gewoon muziek luisteren en met m'n gedachte in de wolken zitten. Maar helaas. Ik liep snel naar boven, maakte even snel een paar opdrachten van Natuurkunde. Ik keek nog naar buiten, naar het raam van Adam, maar ik zag hem niet. Jammer, ik had hem nog wel even willen zien, en even met hem praten door het raam ofzo. Ik ging naar beneden deed de was, maakte het eten en zodra ik klaar was ging ik weer naar boven.
Ik had zelf een bord met eten meegenomen want ik had geen zin om samen met m'n stiefmoeder en stiefzusjes te eten. Niet dat ik daar ooit zin in had, maar nu had ik er even helemaal geen zin in.
Ik pakte een leesboek, mijn MP4-speler en begon te lezen en muziek te luisteren. Ik zat tegen m'n raam aan (ik heb zo'n raam van de vloer tot het plafond omdat ik een mini-balkonnetje heb). Ik hoorde een paar tikken tegen het raam, ik keek op en zag dat Adam met een paar steentjes tegen mijn raam had gegooid. Ik deed het raam open en ging op mijn balkonnetje staan. 'Heey' zei ik.
'Hey, hoe gaat het met je wang?'
'Gaat wel, hoe gaat het eigenlijk met jou? Ben je al een beetje aan onze rare school gewend?'
'Ja hoor, bovendien zo raar is die school niet. En er zit een leuk meisje op die school dus het is helemaal niet erg.' Adam glimlachte naar me. Ik wist zeker dat hij mij bedoelde. 'Onze school is inderdaad minder raar geworden met die nieuwe student.' Ik glimlachte terug.
'Maar ik ga slapen, ik ben nog al moe. Trusten Ruby.'
'Trusten Adam.' Adam ging weer naar binnen (hij had ook een balkonnetje). Ik ging ook maar naar binnen want het was buiten nog al koud.
Zo gingen de dagen voorbij. Adam en ik kwamen elkaar tegen op school, praten, lachten en gingen met elkaar om. Ik begon hem steeds leuker te vinden en minder 'stalker-achtig' zoals ik in het begin dacht. Er waren nog een paar omhelzingen geweest. En zelfs een kus, over onze twee balkonnetjes naar elkaar toe. Adam hield me vast zodat ik niet voorover zou vallen en we kuste - het was geweldig. Ik stond helemaal verbaasd op het balkon toen, ik had de kus namelijk niet zien aankomen. Toen Adam me losliet zei hij 'Trusten Ruby' en ging hij naar binnen. Ik stond nog steeds verbaasd op m'n balkon en ging ook maar naar binnen. Ik was helemaal gelukkig. Adam had me gekust. Hij vond me dus leuk. En ik hem ook (wel een beetje). Maar toen na 4 weken, kwam ik op school aan en zag ik iets wat ik maar niet kon geloven.......